Grammietig in de kop

Ik valle mar metiene mit de deure in huus. De Baos en ikke hebt woorden ehad. Ja, nou heur ik jullie dèenken. Die beide? Ja jong! Deur zien schuld haw gedonder in de glazen. En dat kwaamp in dit geval deur de glazen. Snap ie ’t nog? Nou, muj iens heuren.

Vrijdag veur een weke ha’k een middagie vrij enèumen. De Baos is zowat elke vrijdag bij huus en dan viendt hij ‘t barre mooi umme samen iets te undernemen. Zölf vienk ’t barre mooi umme op mien vrije dag wat an te rommeln in huus. Op de maote van de meziek een beetie deur oons huus hin zwabbern en mit blèren. As de Baos thuus is, doe’k dat niet. Ten eerste viendt hij het niet gezellig a’k an ’t wark binne en ten tweide viendt hij mien gezang niet umme an te heuren.

‘Doefie’, zee hij een tiedtie terogge toen a’k ’t weer iens op een zingen zette. ‘Hol der as-te-blieft mit op. De buurvrouwe döt de roeten ok al dichte. Die viendt oe vaste ok gien Willeke Alberti.’

‘Poehh!’ antwoordde ik. ‘Ik wete écht weh da’k niet op heur lieke heur en mien spiegelbeeld trouwes ok niet.’ Ik vund ’t zölf wel een goed gelukt grappie, mar de Baos lachtte der niet umme. ‘Hé jong! Tis nog niet veurbij, blief mar bij mij’, zung ik der lachend nog een schöppie bovenop. Toen de Baos zien beide wenkbrauwen haoste bovenop zien kop had zitten, wus ik zeker dat hij ‘t repertoire van Willeke Alberti niet kende.

Mar goed, vleden weke wolden wij een ende toeren op de motor, want dat viene wij allebeide barre mooi, mar doere wij veuls te weinig.

‘Ik gaore vanmorn eerst de roeten butenumme an de bovenkaanten lappen heur. Mij donkt dat is nog nooit gebeurd sinds wij hier woont’, meldde de Baos toen a’k vurt gunge. Gloepens best plan, zo dochtte mij! Ladders en ikke bint niet zo’n goeie combinatie, ik hebbe ze ok altied in mien panty’s. De Baos daorentegen drag die ondingen nooit en mag ok nog ies slim graag kliedern mit water. Is dat dan niet een merakels mooie WIN-WIN situatie? Leek mij weh!

Toen a’k ’s middags thuus kwame van mien wark was ’t roem 30 graoden en was mien glazenwasser nog steeds drok bezig mit sponze en trekker.

’t Löp een beetie tegen mien maj’, schrouwde hij naor beneden. ‘Ik ontdekte vanmorn lekkage an oons dak, dat mus ik eerst oplappen. Ik bin bange dat dit nog wel een paar uren duurt.’

Ik zette mien fietse in de skure, smeerde oons een paar sneegiens brood en zöcht een plekkie in de schaduw.

‘Wat is de bedoeling dan nou?’ vreug ik toen hij naost mij zitten gung en zien taanden in zien broodtie zette.

‘Nou, dat liekt mij weh dudelijk of nie! Wij zult eerst wieder mutten mit die roeten. We kunt der toch moeilijk halverwege mit stoppen.’

‘Wij????’ scheut ik uut. ‘Woj daormit zeggen da’k op mien vrije middag roeten lappen murre? Mit dit hiete weer? A’k dat eweten had, wa’k op mien wark ebleven.’

Ik zagge de Baos zien kaken ongeduldig hin en weer gaon umme de resten van zien broodtie weg te sloeken veur hij antwoorden kun.

‘Vrouw Biel!!! Ik staor hier ok op mien vrije dag heur. Ik gung ok liever wat aans doen. As ie nou dommiet véur thuus begunt, dan doer ik de achterkaanten en binne wij gelieke klaor. Griepe wij daornao de motor.’

Mit een vuurrooie onweerskop, gung’k an de slag mit water en ziepsop. Trappie op. Trappie of. Trappie op. Trappie of. Trappie umme …

Toen oonze roeten umme drei ure blunken as de kale koppen van mien beide breurs, smeet ik ‘t smerige water over de straotstienen achter thuus.

‘Hééééj,’ beulde de Baos. ‘Nou wij toch bezig bint, wij kunt de roeten van oonze skuurtiens ok wel eempies doen.’

Té krange in de kop umme der tegenin te gaon, vulde’k mien ummer weer mit nei water, kwakte der een scheute ziepe bij en leup op raozend hoge poten oonze tuune hin. Vanuut mien ooghoeken zag ‘k hum op de tippe van oonze blokhutte staon, drok an ’t marteln mit de tuunslauwe. Nou gung’k e zekers ok nog alle bloemen water geven. Hels as een jachthond vreug ‘k mij of ow zo dommiet nog wel vurt gungen. De dag was ja al haoste umme zo zachiensan.

Toen ’t klussie een half ure later eindelijk klaor was, bromde de Baos dat hij nog eempies under de pompe stapte. Grammietig staarde’k in de spiegel naor mien ontplofte spiegelbeeld. Nou hadden wij mooie skone roeten, mar wa’k zölf net een verzeupen katte. Daorbij hadden wij ok nog ies gezeur umme verleuren tied.

Eempies later stuiterde de Baos fris en fruitig weer naor beneden, greep zien motorsleutel uut de la, steuf de keuken deur en reup: ‘Hé Willeke! Kuj bij oen spiegelbeeld vurt komen?

Waornao hij dubbeltonig begunde te zingen:

‘Tis nog niet veurbij, blief mar bij mij …’

Nou, moi hè!

Yvonne Bijl-Hooijer

yvonnebijl.nl