Code Geel ….
Zo! Daor bin’k weer. Vien’j ’t ok zo mooi buten mit al die snei? Of vien’j ’t mar lastig en zie’j allent mar naodelen? Code Geel kwaamp ok weer ies een keertie langes van de weke. Ik wördde der een beetie kriegelig van en hebbe mar wat extra bosschuppen in eslaone. Ie kunt ja nooit weten.
Ik vien ’t trouwes wel een barre mooi gezichte, dat wit an de bomen. Ik vien ‘t wel wat lieken op Witte Wieven die der deur hin daanst. De Baos viendt dat mar onneuzel.
‘Vrouw Biel, ieje ok altied mit oen romantische gedoe. Witte Wieven in de bomen? Ik viene der gien moer an. Van mij magt wel warm water regen’, foeterde hij. Het sneide warachtig nog mar een ure en hij was der nou al klaor mit. Volgens mij had hij nog steeds last van ofgelopen maandag: Blue Monday. Dat schient de miest depressieve dag van ’t jaor te weden. Waorop een bulte mèensen tot de conclusie koomt dat der van hun goeie veurnemens wéér niks terechte ekomen is.
Ik dèenke dat de Baos daor best wel een beetie last van hef a’k der zo langer aover naodèenke. Al wee’k eigenlijks niet of hij wel goeie veurnemens had. Ik heb hum der temiensten nooit aover eheurd. Misschien had e ze wel, mar hef e ze gewoon niet tegen mij verteld. Want dan hoeft ie der ok niet mit veur de draod te komen as hij ze niet waor kan maken. Zo zal ’t wel weden ja.
Dat Code Geel daor ha’k gistern trouwes ok wel een beetie gemak van in ’t Spaarbankbos toen ik daor mit mien hondtie an ’t kuiern was. Wij lèupen argens waor nog gieniene elèupen had. Der lag een mooi pak snei zo strak as een laken. Nou! Dat is allemaole barre mooi hè? Mar ik had de kop der weer ies niet goed bij. Ik had mien witte, mar ok dove hond lös laoten lopen en das niet zo haandig in de snei. Ik was hum dan ok rap kwiet. Ik kunne bèulen en schrouwen wa’k wolle, mar hij was nargens te bekennen. Aldergriezeligst nog an toe, dacht ik bij mijzölf.
‘Dat he’j weer mooi veur menaar vrouw Biel.’ Ik heurde ‘t de Baos al zeggen a’k zo dommiet thuus komen zul zonder d’hond. Hielemaole aover mien toeren en achter de poeste rende ik dan ok hetzölfde padtie terogge um hum te zeuken. En mar schrouwen hè? Wat natuurlijk barre dom is as iene toch niks heurt… mar ie kunt ja nooit weten.
Iniens zag ik een bulte pootofdrukken in de snei mit allemaolt gele vlekken dernaost. Dat kun mar ien ding betieken. Ik was hum op ’t spoor. En ja heur. Een endtie wiederop stönd ’t olde biessie op zien gemak te snuffeln. Zich van gien kwaod bewust. Oh …! Wat wa’k bliede!!
Toen de Baos ’s aovends thuus kwaamp van zien wark, vertöl ik hum natuurlijk mien angstige avontuur. Hoe barre benauwd a’k ‘ware en dat wij haoste gien hond meer hadden.
‘Ja, ja Vrouw Biel’, zee hij. ‘Das weer een lessie veur de volgende keer. Ik heb oe al zo vake ezegd daj die hond niet meer lös mut laoten lopen in de bos. Hij heurt ja niks. Dat weej toch!’
Ik had haoste spiet da’k ‘t hum verteld har. En weej wat. Ik weet ok al een goed veurnemen veur hum veur ’t volgende jaor. Mar goed. Dat hol ik nog mar evenpies veur mij …
Nou moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
In de allerneiste bundel van ‘De Baos & Ikke’ stiet (net as ’t eerste boek) bomvol rare fratsen die allemaolt waorgebeurd bint. Soms een beetie anedikt, mar toch … waorgebeurd!
Boek is vanof nou te koop veur € 17,50 bij mij, Gerans Hoogeveen en Monre Woondecoratie Holl-veld en via Yvonne Bijl.nl. De Baos & Ikke II, 231 bladzijden humor in en umme ’t Hogeveine!
