Van de weke was de Baos vaneersten in een romantische buie jong! En ’t was gieniens Valentijns- oonze trouw- of verlovingsdag. Mar dat leste kan ok wel kloppen bedèenk ik mij. Want wij bint ok nooit verloofd ewest. Daor deuden wij destieds niet an omdat wij dat mar dikke onzin vunden. En wij waren vrogger graag dwars tegen teil in, zeg mar. An wie dat lag? Nou, nie an mij heur! Mar goed. Ik zal oe vertellen. Ofgeleupen zaoterdag, in de naomiddag, verbaosde de Baos mij mit een romantisch uutstappie. En dat was mij der iene van de bovenste plaanke. En dan niet die van de videotheek uut lang vervleugen tieden. Daor lag destieds volgens mij aandere romantiek op de bovenste plaanke. En daor kun ik nie bij.
‘Gaoj mit mien doefie?’ vreug mien romanticus mit hij de autosleutels uut de la greep. ‘Ik heb een mooi idee bedacht!’
Ik ware net drok bezig met de stofzoeger uut te laoten en heurde mar de helfte van wat e zee. Allent de woorden ‘mit’ en ‘doefie’ verstun ik. Dat kun mar ien ding betieken. Wij gungen vurt. En an zien enthousiaste blik te zien had e hiel wat moois in ’t zin. Omdat ik wel van mooie ideeën holle die niet zo vake gebeurt, trök ik mit een ruk de zoeger mien kaanten op. Mit mien voete smoorde ik zien monotone gebrom. Dit klussie was wel eklaard, zo dochtte mij. Kiekende naor mien smoezelige spiekerbroek en dito trui vreug ik: ‘Mu’k mij dan aansumme trekken veur oen idee?’
‘Nou doefie!’ zee e geheimzinnig. ‘Dat kan eigenlijks hielemaolt gien kwaod!’
Mien harte meuk een sprongegie. Wat was mien romantische Baosie nou toch van plan? Mit twei passen tegelieke bolderde ik de trappe op, trök gehaost wat aans an (want ie wussen mar nooit: dommiet bedacht e zich nog) haalde een kamme deur mien haornen en broeste weer naor ondern. Kom mar op mit die verrassing. Ik ware der klaor veur.
Zittende in oonze auto meuk mien neisgierigheid mij beheurlijk onrustig, mar de ienegie die daor wat an doen kun op dat moment höld zien lippen stief op menare. Zien zwiegzame zwiegen aoverheerste mien verwachtingsvolle verwachtings. Hmmm. Dat was niet al te best veur mien spanning. Dat snap ie weh.
Wij reden zowat hiel Gemiente Ogeveine deur en al die tied zweeg hij in alle talen. Jammergenogt ok in ’t Drèents. Iniens sleut hij of en zette oonze auto an de kaanten. Achter een tankstation. Daorbij lachte hij een nogal duuster lachie. ’t Meuk mij nóg nerveuzer.
‘Zo!’ zee e plompverleuren. ‘Wij bint ter!’
Ik ware compleet van ’t rabat deur die opmarking. Was de verrassing dit tankstation? Dat kun ie niet menen toch? Ha’k mij daorveur aansumme etrökken? Mit open mond staarde ik hum an. Niet in staot iets zinnigs uut te bringen. Mar dat was niet zo ongewoon bij mij.
De Baos gooide de deure lös, slingerde zien lange spiekerbienen naor buten en zette koers richting loods. Naor een lokettie dat in de ondergaonde zunne hung te pronken. As was e ’t drokbezöchte lokettie bij McDonalds in de maneschien.
Wat mus dit nou weer betieken!
Mit zien doem omhoge kwaamp e terogge. Wat e ok edaone har. ’t Was hum bliekbaar elukt. ‘Nou doefie!’ zee e grijnzend, mit ’t portier in zien rechterhaand en veuraoverebeugen de auto in kiekend. ‘Wat vien’j daor nou van. Wij gaot de wasstraote in. Mij donkt, die auto van oons is zo zwart as de nacht van dat vieze prutweer.’
‘Uuhhhhh!?’
Veurda’k iets aans zinnigs zeggen kun, startte hij de auto en reed langes de loods, waor vanuut ’t niks een keerltie teveurschien sprung. Mit een soort van lange dunne mitrailleur in zien beide haanden. Waor in oons geval gelukkig gien kogels, mar water in zat. Een bulte water. Een tsunami was ter niks bij. Eerlijk waor. Keerltie speut mit volle kracht oonze auto klets- en kleddernat en knikte vervolgens een keer stoïcijns naor de Baos. Zien haand maakte een beweging asof hij oons vurt swipen wol. De Baos snapte dit gebaar metiene dèenk, want hij manoeuvreerde oonze wagen tot an ’t begun van de wasbane.
‘Is dit nou oen romantische verrassing?’ mosterde ik onthutst mit mien blik strak op de smalle box ericht. Dat mooie ideegie van hum ha’k mij toch wel een beetie aans veuresteld. En hiel wat aans ok. Wát een afknapper.
Toen oonze auto een paar stoekende bewegings meuk op ’t moment dat hij in anraking kwaamp mit een soort van lopende baand kwaank’k haoste lös van mien stoel.
Een harde straole knalde op oonze roeten, evolgd deur een aoverdaod an schoem, schoem en nog ies schoem. ’t Leek wel asof wij compleet inesneid raakten deur een lawinemassa, waordeur mien zicht beparkt wördde tot een kleine mèter. Wat zich achter die kleine mèter ofspeulde, daor ha’k gien flauw benul van. En dat meuk mij beheurlijk trillerig en nerveus.
‘Kiek uut …!’ gilde ik. Eschrökken gooide ik mien beide narms veuruut, as kun ik de witte prut daormit tegenholden. De Baos keek lachend opzied. Die leek zo relaxed as een klapsigare zonder explosieve lading. Mien gegil wördde aoverstemd deur een buldernd geluud dat aover oons hin begunde te raggen. De snei vleug alle kaanten op. Ik zagge weer wat. Borstels. Blauwe borstels. Megagrote blauwe borstels. Mit megagrote lange borstelhaornen die vlak veur mien ooghaornen hin en weer zweiden. Ik snakte naor aosem. Ik wol deruut.
In bliende peniek en mit mien haor rechtop van de schrik greep ik de deurklinke.
‘Wat bi’j van plan mèense …!’ bulderde een harde stemme naost mij. ‘Bi’j wel hielemaolt goed bij oen verstaand??!!’ De giftige kop van de Baos was iniens wel hiel dichtebij en dat stelde mij niet arg op mien gemak.
‘Tis zo gebeurd!’
Ja, dat ’t zo gebeurd was, daor wa’k pas benauwd veur za’k oe vertellen. ’t Leek asof mien leste ure eslaone har toen’k mij achteraover tegen de zitting vallen leut.
De borstels kreupen terogge en meuken plekke veur klabienders van föhnen, die zo allergriezeligst hard bleusen dat ze mien zojuust uutebreuken zwietanval dreugen kunden. Nao een paar angstanjagende minuten naamp de wiendkracht tiene geleidelijk an of en ik dachte dat ’t nou wel klaor was mit oons. Mar nee heur! Slierterig lange blauwe lappen verschenen. Ze kletsten en smakten tegen oonze auto an, as kwaodaordige spoken die een heksedaans deuden. En een kebaal en geweld dat ze meuken! Dat was gewoon niet meer normaal jong. Meine Gute. Ik krege der een zere stèè in mien boek van. Wát een uutstappie, ik gunge nooit meer mit op zien verrassings.
Toen de ellende eindelijk veurbij was, startte de Baos oonze wonderschone wagen en reed doodgemoedereerd ‘t spookhuus weer uut. Mit mij in shock naost hum, niet in staot ok mar ien woord uut te bringen. Nee! Ok niet in ’t Drèents.
Relaxed reed e weer hiel Gemiente Hogeveine deur umme uutèendelijk te stoppen op een parkeerplekke naost een Steakhouse.
Ik keke een keer opzied en ineersten was ‘t mij dudelijk: de kern van een verrassing is ‘t verzekeren van geheimholding! En dat was mien romanticus goed elukt. Wat ieje!
Nou moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
kopen, dan zuj dat dan kunnen doen! Ik wil der ok nog wel wat veur oe in schrieven.
nou moi hè
