Op Pad in ’t Plat bij Plat op Pad

De Baos en Ikke bint weer ies een aovenpie uut ewest: Naor Plat op Pad in Nei-Moscou. Umme weer lekker te lachen en te lullebuizen in ’t Drèents. Wij hadden al jaoren ’t gevuul dat dat alweer veuls te lange eleden was. A’k ter zo aover nadèenke: minstens een jaor. Wij verheugden der oons op jong. Oonze vrienden Gert en Grietje ok.

‘Zuw hier gaon zitten?’

As een professionele plek anwiezer stund de Baos veur een regel stoelen die allemaolt nog leeg waren. Wij waren mooi op tied en hadden ’t zodoende ok mooi an de tied umme weer ies lekker bij te kletsen. Mit zien veiert waren wij ok op Pad in ‘t Plat umme ‘t zo mar ies te zeggen. En dat prat toch altied gloepens gezellig. Wat ieje!

‘Ze verwacht nogal wat volk …!’ zee Grietje mit zij heur lege theeglassie neerzette. ‘Honderd man per keer he’k eheurd!’ Ik knikte. Honderd man per keer. Zo hé. Mar, ik geleufde ‘t metiene. Plat praoten trekt volle zalen. En veural as ter humor bij komp kieken. Dat zag ik ok al bij teneelvereniging Mendo in Noordscheschut.

‘Uuste ies … Ze gaot begunnen geleu’k.’ Abrupt stopte ik mit praoten en keek naor de ingang van de zaal waor spreekstalmeister Seine de Ruiter zien opwachting meuk. Bevleugen kondigde hij ’t teneelstuk Mag’t un druppie meer weez’n an. Dat kun minder, vunden wij. Dat druppie meer. Ok zee e (en dat vunden wij minstens net zo mooi) dat ze ‘t op Nei-Moscou gewoon waren een bulte te èten en te drinken. Dat klunk oons as een gloepens mooi blijspel veur oonze oren. Een flessie kold drinken en een frikandel speciaal zulden mij zo dommiet wel lusten. Ontspannen zakte ik achteraover tegen de achterkaanten van mien stoel, strekte mien bienen onder mien veurzitter ziendes en geneut van ’t eerste bedrief. De grappen en grollen rolden en rolden. Wij lachten oons de broek uut de volden. Eigenlijks umme NIKS!! Mar, daor muj bij ewest hebben umme dat te begriepen.

‘Wat wilt de dames drinken?’ vreug de Baos in de eerste pauze. Hij had een haandtievol blauwe munties in zien rechterhaand die hij wild hin en weer schudde as stunden ze in de braand. ‘Doe mij mar een flessie Radler’, antwoordde ik. ‘Ik heb mij daor een dorst jong!’

‘Mij ok!’ zee Grietje. ‘En een frikandel speciaal! Keerl, keerl wat he’k daor iniene zin an!’

Das ok toevallig, dacht ik. Ze kun mien gedachten wel erèuken hebben. ‘Maak ter mar tweie van, aj wilt!’

Mit zien haanden vol grune flessies keerde de Baos terogge. De bierties waren der al. De frikandellen bijna. Ik ware tevreden. Nao een beste slok van mien tarwesmoothie zette ik ’t flessie onder mien stoel. Uut de buurte van aandermans en mien eigen bienen en tienen.

‘Hoe ist mit de kleinkiender?’ vreug Grietje. ‘Hej nog wat neie foto’s?’

Ik beug veuraover en trökke mien tassie onder mien stoel vandaon, umme mien tillefoon te pakken. Mit a’k dat deud, bleef mien flessie bier achter mien hengsel hangen zodat ie ok mit naor veuren kwaamp. ‘t was nog een gelokkie dat e niet umme völ deur dizze onverwachte verschoeving. Dan was ’t bij mij gien druppie meer, mar meer een drup. An de neuze. Vanwege mien druppie minder. Dat snap ie weh dèenk.

‘Kiek ies! Daor hej ze. Groot bint ze al hè?’ Ik drukte mien tillefoon veur Grietje’s gezichtsveld en wees trots naor ’t jonge spul. ‘Ze veraandert ja zowat waor aj bij zit.’

Drok swipend deur mien album leut ik d’iene nao d’aandere ofbeelding zien en bukte tussendeur een paar keer umme mien flessie bier te pakken. Ik had nog steeds een gloepense dorst. Enthousiast kletsten en kakelnden wij wieder. Bewondernden menaars foto’s. Kochten wat lotties. Keken wat rond. Preuten wat mit bekenden en onbekenden die we niet kenden. Wachten wat of. Namen een stuk of wat slokkies drinken. En wachten nog wat meer of.

‘Mevrouw’, heurde ik vaneersten een vrouwenstemme deur mien haornen blaozen, ‘heb ie twei flessies bier onder oen stoel staon?’

Verbaosd dreide ik mij umme. Wat was dat nou veur een malle vraoge.

‘Ik had mien flessie bier hier neerezet en noe is ie vurt! En ik ziere der bij oe tweie staon!’

As een jattende bierdief zonder besef van wat voor diefstal dan ok heurde ik heur an. Wat zee ze nou? Had ik mijzölf nog een flessie toe eigend? Dat zul toch nie? Hoe dan!

‘Jaheur!’ lachte de Baos. ‘Geef mar toe ieje! Lillijke gerstenatgappert. Haj weer niet genogt an iene?’

Bezwaord keek ik onder mien stoel en zagge twei grune flessies gezusterlijk naost menare staon, as twei keersrechte poortwachters veur Buckingham Palace. D’iene nog aordig vol, d’aandere een stuk legerder. Mieterdag nog an toe! Ik har die van heur der per ongeluk bij evist. Mar eigenlijks was ikzölf onschuldig. ’t Hengsel van mien tasse had hum naor mij toe ehangeld. Kun’k ja niks an doen. Toch?

‘Och dat begroot mij verschrikkelijk’, zee ik naor waorheid. Mien achterbuurvrouwe kun der gelokkig wel umme lachen en nao heur een nei flessie egeven te hebben, dreiden wij oons weer umme. Nog naoginnegappend umme zo’n onneuzele streek.

‘Zul die pauze nog lange duren?’

‘Ja, dat vraog ik mij ok al of’, antwoordde Grietje. ‘En waor blieft die frikandellen van oons? Die wordt wel hiel arg speciaal dèenk.’

Onrustig keek ik umme mij toe of ik al wat beweging zagge achter ’t rooie gerdien. Mar dat was nie.

‘Omaagies, begriep dat dan toch! ’t Wachten is op jullie frikandellen. Pas dan begunt ze weer te speulen!’ De Baos knikte naor de mèensen in de keuken van wie hij dizze informatie bliekbaar ekregen har. ‘Ja! Dat is zo!’ Gert had ’t zo te heuren bliekbaar ok eheurd.

Mit opgetrökken wenkbrauwen keken Grietje en ikke menare an. Dat zul toch nie? Was iederiene nou an ‘t wachten op oons? En op oonze frikandellen?? Geleufde der gien snars van. Toch dreide ik wat onrustig op mien stoel, as een onbewuste schuldbewuste daoder die ’t hiele programma in de warre schöpte. Inclusief de bier van de buurvrouwe.

‘Ja heur! Daor zuj ze hebben!’

Zo bliede en gelokkig as een bliende vinke mit een leesbrillegie staken wij allebeidend oonze narms uut umme de witte langwarpige bakkies in ontvangst te nemen. En warkelijk waor mèensen! Nog veurdaw d’eerste hap eneumen hadden, gung ’t rooie fluweel weer lös. ’t Zul toch niet echt zo weden??

Stillegies steuken vriendin en ikke oonze vorken dwars deur oonze snack, siepels en saus en begunden smakelijk te eten. Zonder geluud te maken. Mar dat kun’k eerlijk gezegd ok niet zo goed heuren. Wij wördden aoverstemd deur ’t geluud op ’t teneel, waor de verkoop van NIKS en veier neie huusholdsters veur dolkomische situaties zorgden. De aovend vleug veurbij. Wat een geinig stuk was dat en wat speulden ze goed. Daor waren wij ’t allemaolt aover iens, nao afloop van de aovend. Wij zaten nog even gezellig nao te praoten mit oonze draankies veilig baovenop de taofel. En oonze tassies deronder.

‘Vertel ie nou ies even hè?’ vreug ik mit mien blik op de Baos ericht. ‘Wat was ter nou van waor van oonze frikandellen, in die eerste pauze?’

Mit een strakke blik tastte ik zien gezichte of en zagge dat Grietje ’t zölfde deud. Veur de draod mus e komen en rap een beetie. Mar ja, hij leut hum natuurlijk weer niet opjagen. Rustig naamp e een slokkie van zien biertie en nog ientie, zette hum terogge op de taofel en wreef hum ies an zien neuze. Gert volgde zien veurbeeld. Mar leut zien neuze mit rust. Mit kleine oogies keken ze oons en menare an. Wat mussen wij nou geleuven van dit stellegie samenzweerders? ’t Leek mij zo toe dat sowieso de Baos ’t niet hielemaolt meer zuver in de panne had. Volgens mij had e al een beste snee in ’t oor ok. En die had ie opeleupen zonder gevecht of wapens. Hoe biezunder!

Samen mit Grietje wachtte ik mit smart of wat hij veur antwoord bedèenken zul. Mit dat de Baos een onzichtbaar pluusie van zien trui pulkte en ‘t van hum ofbleus sliste hij: ‘Weej wat ’t is doefies! Dizze aovend is ja net as een gewone frikandel. Ie mut ’t zölf speciaal maken!’

Tja, beste mèensen. En daor was gien woord van elèugen. Tot de volgende keer maar weer hè.

Nou, moi hè!

Yvonne Bijl-Hooijer

yvonnebijl.nl