Hardlopers bint doodlopers
Onderstaond verhaal komp uut mien boek: De Baos & Ikke I. De Cascaderun. Hej ok mit edaone??
Bi’j ok bij de Cascaderun ewest? Lichtkaans hej der zölfs wel an mit edaone? Dan he’k respect veur oe heur. Baosie en ikke waren ok sportief. Wij hebt alles van begun tot ‘t ende bekeken. Want net as aandere jaoren stunden wij precies umme twei ure bij de start te schrouwen. En net as aandere jaoren dèenk ik da’k boven de Pirates of The Caribbean uut murre komen. Umme mien favoriete renners an te vuren. En elk jaor vanneis wor ik daor zo enthousiast van. Dan wi’k der volgend jaor ok an mit doen.
‘Och doefie toch!’, lachte de Baos. ‘Ieje en hardlopen? Dat is ja net zo’n slechte combinatie as ikke in een zwumbad.’ Daor had ie wel een punt. De Baos is een drietoele veur water. ‘t Is haoste een wonder dat hij hum elke dag doest. En eerlijk is eerlijk. ’t Is ja eigenlijks ok niks veur mij. Ik kriege ‘t schietens benauwd bij ’t idee da’k zwieten gaore en dat mien haor in de warre rak.
Tegen de tied dat wij richting ’t mooiste plein van Europa leupen, wa’k alweer van mien veurnemens ofestapt. Want ooh jee. Hoe sommigen toch de finishlijn haalt jonges … De iene hef een spierwitte kop, een aandere is zo rood as een kreefte en weer een aandere zo blauw as een droeve. Ik hebbe trouwes ok welken eziene die zó deur kunden gaon naor een bruloftte. Daor zagen ie hielemoalt niks an. Daor kan’k wel jaloers op worden. Zo wo’k ok wel rennen.
‘Hé Baos! Muj ies kieken. Roelanda löp ok mit. Die hef de sjors der nog goed in hé’, bèulde ik. ‘Enne, kiek dan. Daor hej Geesie … och. Dat arme maj. Zij is hielemaolt an de latten. Joehoeeeee Geesie, zet ‘m op hè. Ie kunt ‘t!’
’t arme schaop lachte as een boerinne mit koezenzeerte toen as zij de eindstrepe in ’t zicht kreeg. ‘Ik doe ’t oe niet nao heur …!’ rèup ik um heur an te fietern.
Van al dat bèulen en schrouwen kregen wij mieterse dorst, dat begriep ie zekers wel. Ok waren wij aordig mu eworden van al dat gesjouw. Wij beslèuten dan ok dat ’t de hoogste tied wördde umme uut te rusten.
Bij de Lekkernij was binnen nog ien taofeltie vrij, waor wij as een stellegie hazen op of sprungen. Ik harre gloepense zin an een dik stuk gebak ekregen deur ‘t kieken naor al dat sportieve geweld.
‘Doe mar lekker, mien wiefie. Dat kun ie wel gebruken heur’, grapte de Baos intied hij zien jasse an zien stoel hung. Soms wee’k niet of ’t hum nou eerns is of niet. Ik kun hum der ok niet naor vraogen, want toen kwaamp Tineke de bestelling al opnemen. ‘Hej hetzölfde recept as aans veur mij?’ vreug ik. ‘En geef mien plakkie keeke mar an hum daor’, wees ik naor de Baos. ‘Die kan ’t ja wel gebruuken.’
Toen wij weer genogt op krachten ekomen waren, begunden wij an oonze tocht naor huus. Tevreden steuk ik mien narm deur die van de Baos. Dwars deur het feestgedruis van de afterparty leupen wij langes terrassies en kroegies, waor wij allemaolt bekenden tegenkwamen. Sportief as wij bint, haokten wij an. Dat sprek vanzölf, of niet dan.
Natuurlijk deu’k ’t rustig an mit de draank, want écht! Ik wete ok wel dat hardlopers doodlopers bint. Mar toen ‘k mijzölf veur de darde keer veurstelde an mien eigen buurman, vund de Baos ’t de hoogste tied worden umme mij naor huus te bringen.
’t Bleef nog lange onrustig an de Hoofdstraote
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
Yvonnebijl.nl
