Soms wol ik wel ies dat mien leven wat saaierder was. Gewoon super super super saai. Zonder dat ter wat gebeurt. De hiele dag niks en dan ok echt hielemaolt NIKS! Beetie mitglijen op de tied, wat surfen op de dagen en een paar lochtkastelen bouwen halverwege de weke. Tis zomar een gedachte heur en ik dèenke da’k die saaiheid misschien ok best wel gauw te saai viene. Mar toch … die Plien en Bianca hebt ter jaoren achter menare succesvolle tillevisie mit emaakt. Mit heur Zaaaaaiii. En die arme Postbode Siemen verveelden ze daor ok nog ies constaant mit. Net as ikke de Baos.
‘Waor murre wij nou hin dan?’
De Baos en ikke kwamen uut Assen, mit hum achter ’t stuur. Wij wolden de A28 opdreien. Bij ’t viaduct ‘Twijfelveld’ was ter gien twiefel meugelijk. Wij kunden nie aans as weer van die snelweg afgaon omdat de rechtdeurgaonde weg ofesleuten was. Deur middel van een groot rood bord. Wij schrökken oons te pletter. Dat snap ie weh dèenk. Want wat mussen wij nou!? Nou ja, ’t was eigenlijks niet iens zo moeilijk. Gieten / Veendam gungen wij volgen. Aandere smaken waren der niet. Dus!
‘Wij volgt gewoon dizze weg doefie. Dan pakke wij zo dommiet de route wel weer op! Mar hoe, dat wee’k nog niet!’
’t Zul wel, dacht ik bij mijzölf.
‘Gieten / Veendam, dat lig toch een hiel ende uut de richting?’
‘Ja, mar daor hoew ja niet naor toe te gaon. Wij word vaste zo metiene de goeie kaanten opeleid!’
Onderuutezakt in de passagiersstoel zat ik mit mien blode bienen tegen menaar an-eplakt. ’t Was al veurbij de 9 ure ’s aovends, mar nog steeds 23 graoden. Ja! Ie kunt ’t oe nou niet meer veurstellen, mar ’t is echt waor. Vleden weke kun dat nog gewoon. Terwijl nou de kachel weer anstiet en de vlammen de holtblokken an menare laot plakken.
Op zien dooie gemakkie reed de Baos de goeie verkeerde kaanten uut. Bij de afslag ‘Grolloo’ dreide hij zien stuur bij en koerste nonchalant ’t dorp binnen. In tegenstelling tot mij had hij totaal gien last van anzwellnde Blues. Ikke daorentegen vreug mij of waorumme ik uutgerekend vanaovend gien tasse bij mij har mit daorin een flessie ieskold drinken. Ik vergunge van de dorst.
‘Nou! ’t Giet ja mooi zo!’ zee hij. ‘Wij gaot gewoon naor Westerbork. Daorvandaon ist nog mar een tik an toor en dan binne wij weer thuus!’
Rusteloos scheuf ik hin en weer op mien stoel en wapperde wat mit mien plakbienen. Net of dat wat hölpte umme mien dorst te lessen. Ik krege der allent mar meer dorst van. En an oonze bezinemèter te zien, had oonze tank daor ok al last van. ’t Rooie streepie stund gevaorlijk dichtebij de E van Empty. Ik wördde der een beetie E van ENORM nerveus van. Hier was gien tankstation te vienden umme zien en mien dorst te lessen en daor raakte mien mond allent nog mar dreugerder van. Hoe de tank zich daoronder vuulde, duurde ik al hielemaolt niet an te dèenken.
Van argens achter Grolloo sleut mien chauffeur of naor rechts en reed een duustere weg op, richting Elp / Westerbork. Ik krege een beetie een raar onderboeksgevuul. Zul dit wel goed weden? Inienen doemde der vanuut de verte een stippie op. Een stippie dat alsmar groterder wördde, as was e een volle maone die uut de locht evöllen was. Midden op een autoweg.
‘Wat is dát nou weer …!!!!’ beulde ik. ‘Weer een wegofsluting? Dat gaoj niet menen. Waor murre wij nou op an dan.’
Dat de Baos dat ok niet wus was wel dudelijk. Hij zag gien aandere meugelijkheid dan weer of te slaon. Een nog duusterder weggie in. Een bospad. Een volledig niks. ZAAAIIII …
Mit twei kilomèter per ure bommelde hij wieder en wieder ’t donkere bos in. Dwars deur dikke koelen en struukgewas. Begeleid deur een lange regel witte wieven, die onheilspellende daansies deuden. Zwevend in de locht, op de maote van mien hartslag. Iniens zagen wij een auto op oons ofkomen die oonze weg versperde. Een auto mit een Pools kenteken. Wat deu die daor nou? Op dat late tiedstip in dat duustere bos. Bevreuren likte ik mit mien kurkdreuge tonge aover mien nog kurkdreugerder lippen. Dit was niet goed jong!
Vlak veur oonze koplaampen zagen wij d’aandere auto tot stilstaand komen en ’t roetie an de bestuurderskaanten naor beneden gaon. Een keerl mit pikzwart stikkelig haor en een snavelige neuze steuk zien kop deruut. Hij leek wel een megagrote kraaie zoas e daor zat. Hij much van mij wel opkrassen, want ik wusse iniens wel zeker dat daor in die wilderige jungle mien leste ure eslaone har. Nog veur ik der op had kunnen surfen of lochtkastelen bouwen. En zékers nog veurdat ik eindelijk een ZAAAAAIIII leven eleid har.
‘Help mie …’ smeekte hij mit een beverig stemmegie. ‘I don’t know where to go …!’
De keerl zien snavelige neuze wupte een beetie hin en weer mit hij zien benauwde woorden de locht in scheut. In plaats van kogels of een Samurai zweerd.
‘Joe hef to go bek!’ zee de Baos kordaot. Die wus inienen de weg bliekbaar. Zölfs in ’t Engels. De Pool dreide bij oons vandaon en reed veur oons uut. Mij in verwarring achter zich laotend. Wat wol die keerl noe dan. Was hij echt wel de weg kwiet? Of wol hij oons weglokken umme oons dommiet te beroven en veur dood achter te laoten. De dreigende bomen boven en naost mij gaven mij ok al gien geruststellende antwoorden. Wat wast hier ja donker. En zo stille. Doodstille. ’t Geluud van stilte gaf mij niet echt vertrouwen op een goeie ofloop. En ’t rooie pijltie dat nou haoste de E van Empty antikte, gaf mij dat ok al niet.
‘Nou! Die keerl is ok al van ’t kassie naor de mure estuurd. Net as oons!’ predikte de Baos mit kalme stemme en net zo boelkloedig as altied. Ik snapte niet dat hij zo rustig blieven kun, in oons leste ure. Wie zul oons hier ooit nog vienden? En wat zulden oonze kiender wel niet dèenken wat wij op een bospadtie tussen Elp en Westerbork te zeuken hadden, terwijl wij zeden dat wij op huus an gungen. Dat wij drugsdealers waren of zo? Mit een dubbelleven!?
Mien gedachten gungen finaal mit mij op de loop intied de Pool en de Baos richting grotere weg reden. In een moordend traog tempo. Nao een paar minuten reed de kraaie rechtdeur en sleut de Baos of, naor rechts. Richting Orvelte. Dus! Een piepend geluud ontsnapte an mien lippen. Hadden wij dit echt aoverleefd?
Naodat wij minstens een half ure via een smal, slingernd weggie inienen op bekend terrein kwamen, duurde ik te haopen dat wij ’t redden zulden. Ik har ok niet echt dorst meer en de auto leup ok nog steeds. De kaans dat wij vanaovend levendig thuus komen zulden, wördde steeds groterder.
‘Poh!!’ zuchtte de Baos toen wij een dik ure nao vertrek uut Assen ’t Hogeveine binnentuften. ‘Dat was mij wel een spannend rittie hé. Of niet. Doefie! Niks nie saai ok!’
‘Ja!’ beaamde ik. ‘Zeg dat weh. Och doen Liebe Mieterdag nog an toe! Mar dit is niet best veur mien leeftied heur. Ik worre mit ‘t ure older van dit soort dingen!’
Nou, moi hè!
Blief mar mooi veuruut rieden ieje
Yvonne Bijl – Hooijer
