De Baos & Ikke hebt ’t van de weke mit menaar in ’t gaoren ehad. Nou, dat geleuf ie haoste niet of weh. Mar ’t was echt zo! En ik ware gieniens an ’t breien of haoken. Mar gojje gojje, wat was die keerl vervelend hé. Ik ware der beheurlijk grammietig van. De hiele dag en ’t weekend derbij waar ik roeg en roppig in de botten. En ik zal oe vertellen hoe of dat kwaamp. En trouwes. As de Baos ’t ter niet mit iens is mit dit verhaal, mut e zölf de penne mar griepen en in de verdediging gaon. Of een advecaot bellen. Die zwartumraande ogen advecaot Jetski of zo. Mar tot die tied bin ik an ’t woord. ZO!! Wat vien ie.
Wij reden aover ’t Rechtuut vanof Elim richting Ollaanseveld. ’t Was midden op de dag en ’t was zo ongeveer veur ‘t eerst in oons leven dat ik op dat tiedstip achter ’t stuur zatte. Mit de Baos naost mij. As wij mit zien tweibeidend in de auto zit, redt hij namelijk altied aoverdag en ikke ’s nachts. Of ’s aovends late. Dat kan ok nog. Vanwege redens die bij hiel veule stellen uut oonze umgeving zo inesteld bint. Deur de mannelijke wederhelfte dan. Mannen die zich gedraagt as waren ze weet-ik-veule-wie! En mit gaoren op heur toonladders.
‘A’k oe ware dan zu’k nou aoverschakeln naor de veiere!’ zee de Baos mit dwingende stemme asof e de hoogste generaal uut ’t terracotta leger was. ‘Dat kuj trouwes ok zien an dat pijltie daor veur oen neuze!’ voegde hij der ongevraogd an toe. Tegeliekertied wees e naor een vage ofbeelding van argens achter mien stuur. Buten de snelheidsmeter en de vuurrooie getallen die de temperatuur angaven, zag ik verder niks. Allent dat én zien wiezende vinger die hij vermoedelijk gewoon veur dat pijltie höld. ‘Mag ik dat misschien zölf bepalen?’ antwoordde ik bits. ‘Ik rieë toch of nie?’ Nukkig keek ik opzied. De Baos hung nonchalaant achteraover tegen de donkere zitting mit zien rechter elleboge leunend tegen ’t roetie. Zien rechterhaand steunde tegen zien kop. Hij kun wel mu weden zoas e derbij zat. En zoveule hoefde hij nou ok weer niet te doen. Zo zittende naost mij. Mooier kun ik ’t hum niet maken. Wel makkelijker. Dus mus hij mij gewoon mien gang mar laoten gaon. Toch? Wat ieje.
Mit zien zwarte jasse lössies umme d’hoed en zien lange bienen veuruut esteuken deud hij mij trouwes wel een beetie dèenken an mien rie instructeur uut een hiel ver verleden. Die kun der net zo quasi vermuid en nonchalaant bij zitten intied e an ’t commandern was. Die keerl was regelrecht vurt eleupen uut ien of aander strafkamp. Of vurt estuurd. Dat zul ok nog wel ies kunnen. Wat was ik destieds bliede mit mien riebewies. Die keerl never nooit meer naost mij te foetern, dat speet mij echt hie-le-maolt niks.
Inienen veerde de Baos op vanuut zien hangplekkie tegen ’t raam, as wördde hij deur een urke eprikt. ‘Kiek uut!! Kiek uut! Ziej die fietser daor niet!?’
Traag beweug ik ‘t stuur een beetie naor links en haalde de fietsende vrouwe in die barre zat te marteln, as een starke mar ienzame fietser. Die krom ebeugen aover heur stuur tegen de wiend zichzelf een weg baant. Mit een beetie een krom roggie zwoegde zij de trappers rond en rond en rond. ’t Gung niet arg van harte trouwes, mit die twei dikke Jumbotassen an ’t stuur en die volgepropte geblomde fietsetassen achterop de pakkiesdrager. Bovenuut die volle blommetunen zag ik een paar stengels prei, wortels en koolraap stikken. Mit daornaost een bossie lenteuien. Daoronder had ze een dikke dooie kiepe edrukt. Een kiepe mit zonder veren, eplukt veur heur soep die ze zo dommiet kaoken zul. Neeeeee, gekheid! Dat zag ik natuurlijk allemaolt hielemaolt niet. Mar, ’t had mar zo ekund ja. Want ik reed hielemaolt niet zo hard. En natuurlijk zag ik die fietsende vrouwe weh marteln. Bin toch niet bliend toch zekers?
‘Wat rem ie ja late …!’
Ik keke een fractie van een seconde opzied. De Baos was weer aans gaon zitten leek mij zo. Zien beide narms had e aover menaar in eslaone en umme zien mond had hij een strak en verbeten trekkie. Dat rechte streepie verraodde zien verniendigheid. As was e Louis van Gaal die verwikkeld was in een diepte interview mit ientie van de pars. En daor niet van gediend was. Mar goed: That’s another Cook.
‘Ie magt aans ok wel zölf rieden heur!’ zee ik mit een stemme dat een beetie harder klunk as normaal. ‘Ie weet ’t ja allemaolt zo goed.’ De Baos haalde zien narms uut de knuppe en streek mit zien beide haanden aover zien broekspiepen as had e hoogspanning veur zien rie-examen.
‘Nou. Ik viene weh daj nogal roekeloos riedt heur. Ie bint een gevaor op de weg, mit die snelheid!’ Zien vingers roffelndn intied een irritant melodiegie op ’t dashboardkassie. Dat was veur ’t eerst da’k dát heurde. Zölfs mien rie-instructeur had mij nog nooit zo beledigd. Nog gieniens tiedens mien eerste rie les. Mien argernis begunde zo dusdaonig an te wakkern dat mien kop der Ferrari rood van wördde. Wat dacht e wel niet. De betweter. Dat hij de beste chauffeur van Nederlaand was?
‘Ie magt hier mar 60 hè …!’
Compleet an de kaok remde ik of ter hoogte van de Boswieke, dreide de auto een modderig padtie op en zette hum geïrriteerd an de kaanten. Verniendig trök ik de sleutel uut ’t contact en leup vervolgens umme de wagen hin. Mit een driftige zwei zweide ik de deure lös. Mien rechterhaand legde ik nonchalaant op ’t zwarte dak en beug een beetie veuraover, zodat ik oog in oog kwame te staon mit mien bevelhebber. Mit mien vingers roffeld’ik een irritant melodiegie. Wat compleet uut de maote was. Net as mijzölf, bliekbaor.
‘Zoooo, mien fantastische chauffeur slash instructeur. Ie hebt mij nou genogt in de wielen ereden. Riedie nou mar terogge dan, aj ’t allemaolt zo goed weet!’
‘Pohpohpohpohpohpoh’, reageerde de Baos ontstemd asof e een aoverslaonde grammefoonplaate was. ‘Wat nou dan doefie? Kun ie niet tegen een beetie opbouwende kritiek?’
Intied da’k mien haand van ’t dak ofhaalde en mit mien scholder tegen de auto anleunde, wus ik ien ding zeker. Hij kun dan wel wat weg hebben van Louis van Gaal zoas e daor zat te brommen in zien stienkolen Engels, mar daor deud ik niks op uut, want: Veurlopig rides dizze Lady not more ’s Nights or Leet on de Aovend naor Home. But al Never not More in de midden of de Day. Another Cook of Not!
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer