Een tiedtie terogge ha’k een gloepends mooie taofel eziene op zo’n site. Mit een natuurstienen blad in een gelige kleur. Ik zag hum al hielemaolt staon schittern op oons terras. ’t Was wel een klein beetie een klebiender. Mit zien twei mèter tachtig bij ien mèter tiene. Mar wij hebt een redelijk grote tuune, dat mus kunnen, zo dochtte mij. Een beetie jammer was ’t wel dat der een piepklein verwaarloosbaar schoonheidsfoutie in zat. Der zat een minuscúúl barstie in ’t blad.
‘Hé maot, muj ies zien wa’k ekocht hebbe!’ reup ik bliede intied ik mien mobiele tillefoon onder zien neuze drukte. ‘Veur mar vief euro kunne wij hum volgende weke ophalen. An de Parmentierstraote.’
‘Wij??’ mosterde hij. ‘Vraog mien va mar of hij mit giet mit zien karre. Mar wat ok een joekel van een ding mèense. Hoe dèenk ie die achter thuus te kriegen? En wie mut daor weer mit taogen …?’
Ja. Dat mus ik nog evenpies uutfigeliern. Mar ach! Ik gunge der van uut dat hij wel een meniere zul verzinnen. Zo giet dat eigenlijk altied. Ik bedèenke wat. Hij voert ’t uut. Wat dat angiet bin’k soms net een manager.
Daags van ophalen wol mien schoonva mar al te graag mit. Die vund ok da’k een merakels koopie esleuten hadde. Hij zette zien kleine Skodaagie mit de karre achtersteveuren richting loods. Dan kunden wij de taofel der zo in beuren. Hij zag ’t hielemaole zitten.
‘Wij vraogt die lui hier wel evenpies of ze oons hölpen wilt’, zee hij mit zien peukie bungelnd onderan zien lippe en wees daorbij naor een paar stark uutziende keerls in de verte.
‘Normaal gesproken moet de klant het artikel zelf verplaatsen mevrouw’, zee de grootste die wel een beetie leek op de reus Ellert. Van Ellert en Brammert. Ik zag hum twiefeln toen ‘k hum mien vraoge veurlegde.
‘Ach, wij helpen haar wel eventjes’, zee zien kale collega. ‘Waar staat uw vrachtauto?’ Nao een kort knikkie richting karre scheuten ze allebeide in de lach.
‘Och jeetje! Mevrouw! Heeft u de tafel al bekeken? Die past toch nooit op uw kar.’
‘k Begunde een beetie een ongemakkelijk onderboeksgevuul te kriegen. Wat as die taofel der echt niet op paste? Mus ik dan een grotere anhangwagen huren? Dan kreeg’k alsnog een dure taofel. Hoe mus ik dat de Baos verkopen. D’iene nao d’aandere onrustige gedachte vleug deur mien kop.
‘Zouden jullie het toch eventjes willen proberen?’ vreug ik mit een pieperig stemmegie. ‘Qua afmeting moet het precies passen, hebben we uitgerekend.’
De kale keerl keek mit opetrökken wenkbrauwen naor ’t veuls te kleine karregie.
‘Tja! We kunnen uiteraard een poging wagen’, reageerde hij, niet arg enthousiast mu’k zeggen. Ellert sprung op zien heftruck en beurde de taofel een paar mèter de locht in. Boven de karre begunde hij angstanjagend te zwiemeln en te kraken. Compleet van ‘t rabat zag ik het kleine barstie veraandern in een grote scheure.
‘Dit lukt ons nooit’, beulde hij boven het kebaal uut. ‘Die tafel is veel te groot.’ ‘Hol hum aoverdwars’ schrouwde mien schoonva. Die meende ok dat hij der verstaand van had. Mit een harde dreun duvelde de taofel op de karre. Mit beide haanden veur mien ogen zag ik de veurkaante van de Skoda in mien verbeelding al omhoge komen.
‘Goed wark jonges!’ bedaankte mien schoonva beide keerls intied hij in zien auto stapte. ‘Gaoj mit mien maj? reup hij tevreden mien kaanten op. ‘t Is oons elukt. ‘k Zee ’t oe toch wel. Ie magt die lui dommiet wel een paar gehaktballen bringen. Veur heur hulp.’
Dat vun’k zo’n strak plan, da’k die binnen ’t ure uutvoerde. Daor gung’k mien status as manager, dat begriep ie wel zekers. Mar goed. Die lui die waren der barre bliede mit!
Toen de Baos ’s aovends thuus kwaamp van zien wark keek hij trouwes niet zo barre bliede. Hij lèup ies umme de karre hin waor as de taofel nog steeds op stund. Keek der ies onder. Tikte der ies op.
‘Nou Vrouw Biel! Dat hej weer mooi veur mekaar heur mit oen goedkope ankoop’, beulde hij. Wat een lillijk ding mit die grote barste der dwars deur hin. Die wi’k toch niet in de tuune hebben!!’
‘Wat gaoj doen Baos?’ fluusterde ik benauwd toen hij mien kaante op leup.
‘Wat dèenk ie nou dan meinse. Ik hakke dat ding in duzend stukken en ik zette oe op de weggeefhoek!’
Nou moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl
