Bi’j al op vekaansie ewest? En muj der weer een poose op wachten? Of gaoj nog en hej nog wat moois in ‘t veuruutzicht. De Baos en ikke bint al vurt ewest jong, jammergenogt. Al had ’t mar weinig escheeld of wij waren van ’t jaor hielemaolt niet egaone trouwes. Gewoonweg umdat wij zukke verwende knakkers waren, mit oonze keuzestress. Wij wussen ja warkelijk waor niet waor asse wij hin wolden. Gungen wij naor Bad Meingarten, Tuinesië, Gazonnia of de Costa Balkonia. Net as de twei veurgaonde jaoren. Of zulden wij noe weer ies een keertie mit ’t vliegtuug gaon. Mar ach. Nee. Vliegen völ al snel of: Ie weet tegenswoordigs ja mar nooit of dat ding wel écht de locht in giet. Mit mij, mijzölf en ikke an boord. En de Baos natuurlijk. Och jee. Ik bedèenke mij iniens: Ie kunt oe toch niet veurstellen dat ze mij de douane deur leuten gaon, mar de Baos tegenhölden. Omdat ie der zoo griezelig gevaorlijk en stoer uutzag. Mit zien Killerbody. Oehhh! Die gedachte allent al. Dat zul mij een rustige en vrumde vekaansie geven. Nee jong. Dan nog lieverder mit de auto. Al vun ik dat ok wel een bulte gedoe geven heur. Mar toe mar. Daor hadden wij temiensten gien last van drokke douanes, vurtvliegende vliegtugen en kwietrakende koffers. Wij wolden dit jaor trouwes wél mar al te graag van argens naor toe waor of ‘t mooi weer was én waor aj bliksiese lekker eten kunt. Italië dus. Want daor is ’t ja altied mooi weer. En daor regent ’t ja nooit …
‘Hé Gosé. Dit was toch niet de bedoeling … !’ Ik stund veur de roeten van oonze caravan naor buten te gremieten naor de regen die mit containers tegelieke uut de locht pleurde. Tegeliekertied scheuten helderwitte bliksemschichten tegen de toppen van de hoge bargen hin en terogge. Ketsten en kletsten tegen rotspartijen. Flikkerdn onderuut ’t meer in. As löselaoten stroomdraoden. En vanneis. En vanneis vanneis. Bliksem!! Oehh Donner Wetter!! Daor kunden wel is brokken van komen. Rotsbrokken in dit geval. Leek mij zo toe.
‘Nee!’ bromde de Baos mit e abrupt onderuut deuk achter de gezunnebloemde gerdienen. ‘Wij mut mar even wachten mit uut eten gaon mien maj!’ Zien mozzarellawitte kop steuk griezelig bleek of tegen ‘t donkere wolkenkleed butendeure. Zien ogen leken op XXL pizzaborden en zien natte haor plakte tegen zien veurheufd as waren ’t ge-euliede spaghettislingers.
Gniezend bedacht ik mij dat hij niks misstaon zul in een Horror film, zoas e der noe uutzag. The Shining of zo. Ken ie die? Waorbij oonze bliksem die keerl mit de biele is die zich een weg naor binnen kapt en mien bange Baosie de beulende vrouwe achter de deure. ‘Here’s Johnnyyyyyy … !‘
KEDENGGGG!!
‘Noe kunne wij drei dingen doen’, opperde ik zo ontspannen as een yoga juf mit de beide bienen in de nekke. In de spagaat. ‘Of wij wacht tot die buie aover dref – waor ’t noe nog niet op lek – of wij ried mit oonze auto naor een restaurant – wat niet kan want wij hebt edrunken én ’t dichtstbijzijndste restaurant is te wied vurt umme te lopen – óf wij duukt oonze kassies in en maakt oons wat te bikken.’
Mien beulende vrouwekeerl had zichzölf inmiddels verplaatst naor een krukkie an de taofel in ’t midden van oons verblief en staarde gestrest veur zich uut. Leunend op zien ellebogen. Mit zien beide ondernarms as rikkepaolen ummekeerd rechtop staond op ’t donkerbroene fineer. Mien ideeën leken hum niet te bereiken en bleven van argens tussen oons hin hangen. Asof ze tegenhölden wördden deur een hoogspanningskabel.
‘HEEEE OEHOEEEE…!’
‘JA!! Wat woj!’
‘Wat gaore wij noe doen dan?’
‘Kuj Thuusbezorgd niet bellen?’
Onderzukend keek ik hum an en vreug mij of hoe of ’t in godesnaam meugelijk was dat dizze stoere keerl die veur gien moes of mèense bange was (hij stund nog niet stille veur een dichte deure), zo schietens benauwd kun weden veur onweer. Bliksiekaters nog an toe zeg. Da was ja nie normaal nie. Der kwaamp ja onderhaand gien zinnig woord meer uut. Zinloos, dat was e! Op dat moment.
BÉNNGGGG!!
De locht leek in tweien te barsten deur de knoerharde knal die oonze caravan schudden leut op zien dreuggelegde wielen. Wij waren umringd deur flitsen en flikkernde bliksemstraolen. Oons dak knarpte en knarste van de spanning. Ik zagge vaneersten aoverienkomsten mit de Baos.
Ik dreide mij umme naor de koelkaste, zweide de deure lös, bukte mij en kwame oog in oog te staon mit de troosteloze restanten van oonze hinreise (aanderhalf Bifi-worssie en een appel) en nog wat aoverbliefsels van oons ontbijtie van dizze morgen (pottie jam, plakkie keze en twei eiern). Ik dreide mij een slag in de rondte zoda’k bij ’t aanrecht kun. Daor lag een hard bollegie, waordeur ‘k noe vaneersten wete waorumme ze die een hard bollegie neumt en niet een knapperig bollegie of zo wat. Want knapperig blieft ze namelijk niet in een caravan waor ast 35 graoden is, mit zonder airco. Naost dat stukkie beton lagen een paar zwietende fruitrepen, een zakkie tukkies, een pute paprikachips en een bakkie olijven.
‘Ik maake oons wel even wat!’
De Baos knikte. Haoste zonder hum te bewegen. Mar hij beweug wel degelijk, constateerde ik. Vanuut mien ooghoeken zag ik hum namelijk een paar keer waterig knippern mit zien lege pizzaborden.
Ik schilde en sneed de appel en de fruitrepen in stukkies en deud ze in een glas. Dat was oons veurgerecht. Leek best wel fleurig. Echt waor heur.
As hoofdgerecht bakte ik de twei eiern. Omda’k gien botter of eulie had, gooide ik ze samen mit wat plakkies Bifi-worssies in de koekepanne. Ik vun dat best wel goed bedacht van mijzölf. In die worssies zat genogt vet, dus vet zat. Dat scheelde weer. Ik legde een paar brokkies brood naost mien baksel op een bordtie, umringd deur veier olijven de man en een half plakkie keze. Een bakkie paprikachips meuk ’t diner compleet.
Intied höld ik mien bliksemofleider scharp in de gaten, dat begriep ie zekers wel. Ik zagge dat zien spaghettislingers nog steeds troosteloos onderuut hungen, mar zien mozzarellawitte kop kleurde al een beetie bij. Hij kreeg noe warempel al wat blossies in de vorm van plakkies salami op zien wangen. ‘t Leek de goeie kaanten op te gaon mit mien Gosé. Hatsiekideeeee.
‘Giet ’t weer een beetie mit oe?’
Ik zette de glassies mit fruit op taofel, mit daornaost mien kook creatie, waor Herman den Blijker jaloers op weden zul. Daor wa’k van aovertuugd. Ik ware der zölf haoste jaloers op zu’k oe vertellen.
‘Ja, giet wel goed heur!’ stamelde hij. Mit zien kop op onweer.
Wezenloos prikte hij in zien eten en stopte zo nom en dan wat in zien stille mond. Ik zatte tegenaover hum en deud ’t zölfde. ’t Was zowat haoste gezellig jong zo. Mit de bliksemverlochting as romantisch keerse schiensel en ’t gestort van de regen op oons dak.
Nao dit exclusieve etentie was ’t tied veur oons toetie. Ik toverde twei sukelao ijsies uut ’t diepvriesvakkie, haalde ze van de stokkies en legde ze in een schaaltie. Daor bovenop pleurde ik een schöppie jam en een beste scheute Limoncello. Zo! Noe kunden wij dommiet in elk geval goed slaopen. Zo dochtte mij.
‘Nou, nou, poeh, poeh, zo, zo!’ complimenteerde mien stilzitter mij vaneersten vanuut ’t niks. Ik kwame haoste lös van de stoel man, zo schrök ik der van dat der iniens weer geluud uut hum kwaamp. ‘Ie hebt der nogal wat wark van emaakt!’
Dolgelokkig en doodsbliede mit dit compliment schunk ik oons nog een paar citroenlikeurties in.
Waornao ’t nog lange bleef rommeln in Italië. Zowel butendeure as in oonze magen.
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl
