Een goeie advekaot is linker as de rechter

Hej dat ok wel ies? Daj iniens allerbarstense zin hebt an iets waj natuurlijk nét niet in huus hebt. En ok niet kopen kunt? Umdat ’t midden in de nacht is? En de winkels dichte bint? Dan hej beveurbeeld iniens zin an een Bossche Bol, de échte uut Den Bosch. Of een stuk melksukelao mit hazelneuten van Tony Chocolonely. Of eh … een plakkie stoete mit pindekeze en een banane. Zo nom en dan heb ik dat. Lèestdaags ok weer.

‘Puhhhh!! Wat heb ik iniens een gloepense zin an een advekaotie mit slagroom’, fluusterde ik proels veur mij uut. ’t Was drei ure in de nacht. Van zundag op maandag. Ik heur oe dèenken. Niet echt een tiedstip umme iniens te verlangen naor zoiets geels as een advekaotie. En daor hej hielemaolt geliek an. Mar ja. Ik kunne niet slaopen en dan dèenk ik wel vaker an iets geks of ik neurie een dom varsie van vrogger. Zoas: Geze Geze Goezegat, die achter op de sjeze zat. Wup! zee die sjeze en vurt was Geze (Ok niet echt een liedtie waordeur aj snel in slaop valt nee).

Ik had mij veur de zoveulste keer ummedreid, preberend in slaop te komen. Mar ik had d’hieltied wat neis te mieren. Dan ha’k ’t te warm en wapperde mit oons dekbedde, waornao ik hum geargerd naor achtern scheuf. Dan weer ha’k ’t te kold en trök ik hum terogge tot net onder mien hals. Vervolgens ha’k last van ’t streepie maonlocht dat deur de gerdienen scheen. Umme mij een halve minute later alweer te irriteren an moggen, de geluden butendeure of ’t gesnurk van de Baos, dat op ’t starten van oonze motorboot leek. Mit een dikke drokkert in zien rogge prebeerde ik zien kebaal te remmen.

‘Huhhhh?’ vreug e, versufd umme zich hin kiekend asof e zowel Suzan as Freek naost hum op berre zag liggen. Die op ’t punt stunden As ’t avond is veur hum te zingen, in ’t Drèents. Wat nargens op sleut. Want ’t was ja al midden in de nacht en niks gien aovend meer.

As een malle wreef mien snurkprins in zien ogen. Prebeerde e op die meniere ’t beeld van een Drèents zingende Suzan & Freek naost hum te verjagen? Leek mij wel. Waorumme zul e dat aans doen.

‘Wat hej??!! Waor is de braand!’ bèulde e.

‘Niks. Nargens. Nada!’ suste ik hum. ‘Der is niks. Ik heb allent zin an een advekaotie mit slagroom! En die hew niet in huus!’

De Baos trök zien wenkbrauwen op as deud ik hum een oneerbaar veurstel en dreide zich abrupt umme op zien rechterzied zoda’k tegen zien briede rogge ankeek.

‘In de keukenla ligt nog wel van die koekies’, hölpte e mij uut de droom. ‘Die spritsies. Daor zit ja ok advekaot op. Lik die der mar of!’

Ah! Wat ja goed bedacht. Da’k daor zölf niet op ekomen was.

Snel gooide ik mien bienen uut bedde en mijzölf der achteran. Broezend as een verniendige feekse vleug ik de trappe of. Mien raoze badjasse, die ik lössies aover mien scholders eslaone had, achter mij anwappernd. Ik vuulde mij een gebruker die zien verslaving voeden gung.

Beneden anekomen baadde de kamer in ’t donker asof de nacht der een zwarte deken aoverhin elegd had. Umda’k oonze slaopende hond niet wakker maken wol, schoefelde ik op de tast naor de keuken. Mit mien rechterhaand trök ik de onderste la lös waor as de koeken en de sneup in lagen en rommelde wat pakkies deur menaar. A’k ’t goed onthölden had dan lagen die spritsies achter de kauwgumpies en de pepermunties. Op mien knienen ezeten, haalde ik mien buit binnen as was ik een sportvisser die net een dikke snoekbaors mit golden taanden evangen had. Mit mien rogge tegen de koelkaste edrokt, zette ik mien taanden in de gele crème. HMMMMMM

‘Smak ’t oe een beetie mien maj?’

Vanuut oonze duustere huuskamer klunk de donkere stemme van de Baos. ’t Kwaamp op mij aover as was ik een dief in de nacht, die e betrapte tiedens zien inbraakpoging. Mit een schok veerde ik op en stopte abrupt mit kauwen.

‘Ik bedachte mij inienen daw nog wel een luttie advekaot hebt liggen’, zee e der achteran. ‘In de kelder. Die aj ekocht hebt veur op ’t ijs. Mit oen verjaordag.’

Ah! An die keerl ha’k nog ies wat. Dat was ja ok zo. Ik martelde mijzölf in de bienen, trökke de deure van de kelder lös en drukte op ’t lochtknoppie mit a’k ’t leste stukkie van mien koekie deur sleuk.

Een helderwit locht verbliendde mien zicht.

Toen a’k der wat an ewend was, leup ik mit knikkende knienen naor beneden. Ik ware nog steeds een beetie benauwd veur oonze diepste verdieping. Bange umme Chuckie, een verschrikkelijke Zombie of Gordon tegen te komen. Zoaj oe vaste nog wel herinnern kunt uut ien van mien veurige verhalen.

Op de onderste plaanke zag ik hum staon. De befaamde advekaot van Zwarte Kip, bedekt deur een dun laogie stof.

Ik nam hum mit naor de kamer, gung op de baanke zitten en knupte mien badjasse wat strakker umme d’hoed. Mien mede nachtbraker had inmiddels een paar kleine borrelglassies en lepelties epakt en veur oons op taofel neer ezet. Asof ’t hiel normaal was umme mit zien tweibeidend op dit onchristelijke tiedstip een advekaotie te nemen.

‘Zo! Dat is lange eleden hé. Da’k advekaot zonder slagroom ehad hebbe’, gunterde ik. Ik schunk een klein luttie van ’t gele spul onderin de glassies en begunde metiene in miendes te reuren.

‘Nou! Geniet dervan hè!’ proostte mien draankgenoot, nuchter as altied.

Ik zette ’t koele lepeltie tegen mien lippen, likte mit mien tonge de zachte room der vanof en wachtte mit mien ogen dichte op datgene wa’k pruven zul. De dikke mix van eiern en Braandewien speulden een biezunder spellegie mit mien zintugen. Ik verzunk in mien gedachten en höld mij vaste an een herinnering die baoven kwaamp drieven. Daormit scheut ik terogge naor een mooi moment begun jaoren 70.

Ik zagge mijzölf zitten in oons huus an de Wieke, op een late zundagaovend. In de tippe van oonze donkerraoze fluwelen baank, mit mien moe naost mij. Ik kunne niet slaopen en lagge te doezeln tegen mien moe heur zachte lief. Heur borsten fungeernden as liefdevolle kussens waor a’k mien wange tegenan drukte. Ik reuke een mix van moe en Musk. De geur van geborgenheid en thuuskomen. Heur linkernarm had ze aover mien knokkerige scholderties eslaone en mit heur doem kriebelde ze aover mien elleboge. Mien witte spillebienties steuken recht veuruut, nét zichtbaar onder mien flanellen nachthemp mit kleine rooie roosies. Zo zaten wij stief tegen menaar anedrukt.

Veur oons, op de grune marmern salontaofel, stund een borrelglassie mit daorin de resten van heur advekaotie. Een klein lepeltie lag dernaost. Ze knikte der naor. Dizze beweging was veur mij een tieken van toestemming. Slaopdronkend gleed’k van de baank of, pakte ’t glassie en prebeerde mit ’t kleine lepeltie nog wat van ’t gele spul naor binnen te warken. De opbrengst was minimaal, mar genogt umme een tiedtie later soezerig onder zeil te gaon.

Nou zat ik ok op de baank. Mit de warmte van mien moe in mien harte en ’t lange lief van de Baos warm tegen mij anedrukt. Hij knikte een keer, mar zee niks. Wij waren ok gien tekst neudig. Verstunden de kuunst van veule zeggen mit weinig woorden en dat is misschien nog wel knapperder dan weinig zeggen mit veule woorden.

Nou, proost hè!

Yvonne Bijl-Hooijer

yvonnebijl.nl