Zo! De feestdagen bint weer ewest en wij gaot weer aover tot de orde van de dag. Wat die orde is, daor bin’k nog niet hielemaolt achter. Ieje dan? De Baos ok niet volgens mij. Vraoge mij of of hij zien orde wel ies ooit op orde hef. Mar goed! As ’t nou nog gebeuren mut. ’t Zal oons lot wel weden. Wat dèenk ie. Van de weke kregen wij trouwes iniens een hiel aander lot in ’t vizier. Of eigenlijks … nou ja.
Op Oldejaorsdag fietsten wij mit zien tweibeidend richting de Nettorama veur de leste bosschuppen van ’t jaor. Wij kregen oonze Toekie vrienden op bezuuk, dus der mus wel ’t ien en ’t aandere an vreterije op taofel komen. Dat binne wij zo gewoon. Een beetie veule èten, een beetie meer of minder drinken, een paar domme spellegies doen. Beetie nog meer volk kriegen. Beetie flauw praoten. Barre mooi jong, die tradities!
Wij hadden de zwaore dingen (lees: 13 kratten bier en 28 flessen wien, rosé en aander zwaorder spul) een paar dagen derveur al opehaald, mit de auto. Ie kunden mar nooit weten wie der ’s nachts of tegen de morgentied nog langes kwamen umme neijaor te winnen. Die draank, die hadden wij dus al mooi op orde. Toch nog iets wat op orde was, of niet dan.
An de Van Limburg Stirumstraote zagen wij hum inienen rieden. Een klein, mar toch hiel opvallend autogie mit veulbelaovende letters an de ziedkaanten.
POSTCODELOTERIJ
De Baos & Ikke hadden de sjors der goed in zitten en wupten zowat van oonze zadels deur de anblik van dat iene woord. ’t Gung mar net goed jong. Mien veurbaand raakte op een haortie nao de raand van de hoge stoepe en de Baos zwiemelde mit gaank ’t gemientegrös deur. Achter een holten baankie en veur een grote prullebak langes. De zwartgrune drek stortte as een modderige regen in umgekeerde richting naor boven. ’t Leek wel een fontein. Mit zien beide lange bienen recht veuruut prebeerde hij de vieze prut te vermijden. Wat mar gedeeltelijk lukte. Och, och, och! ’t Was mij toch een barre mal gezichte kan’k oe verzekeren. Hij, die as een holten Klaos zat te zwiemelen. En dan zien baanden … Die meuken mij toch een lange modderige sporen achter. Meine Gute: Dat was al net zo’n barre mal gezichte. Slingernd leuten wij oons uut vieren en keken menare veraldereerd an. POH!! Dat was mar net goed egaone. En ok nog mar nét hè.
‘Zagen ie dat doefie?’ vreug de Baos mit trillerige stemme, mit hij een gebaar meuk naor ‘t veurbij riedende neutedoppie. ‘Wat dèenk ie! Zult ze oonze straote alvaste verkennen? Of ze der morgen wel mit die grote vrachtwagen in komen kunt?’
Ik remde nog een beetie meer of totdat ik hielemaolt tot stilstaand kwame en keek ’t kleine ding nao. Die verdween net umme de böchte, waordeur ik allent nog mar een glimp van zien achterlochten zagge. Hij gung de goeie kaanten op. Dat zag ik weh.
‘Verduld! ’t Zul mar ies zo weden. Zult zo weden? Dat zul mij wat weden!’ raoskaalde ik an iene strepe deur. As een graoperige Dagobert Duck zag ik de dollartiekens al veur mien ogen fladdern. Waren wij morgen umme dizze tied misschien soms al miljonair?
‘Wat zulden ie mit al dat geld willen doen dan, mien doefie?’
De Baos had zien fietse naost miendes ezet. Zien baanden en zien velgen zagen deruut as had e mitedaone an een Mountainbike wedstried dwars deur een zwienestal. Hij had de drek ok al achter zien oren zitten, zag ik. Hij knorde nog net niet. Mar dat kun nog komen.
‘Nou! Ik zul oe eerst ies een neie fietse kopen dèenk’, zee ik grijnzend. ‘Dat ding van oe kriej nooit meer schone en mit al die bulten geld koop ie oe mar mooi een neie, lek mij zo!’
Ik zagge mien modderman prakkezeren en vreuge mij of waor hij an dacht.
‘Ik dachte eerder dat wij oons een superdeluxe villa kopen zulden in een lekker warm laand of zo. Waor ast niet zoveule regent as hier! Bin dat water wel zo zat as lèpels èten! Wat dèenk ie?’
Ik dacht ’t niet …
Ik krege al boekzeerte van ’t idee allent al umme naor een wiedvurt liggend laand te verhuzen. Superdeluxe villa of niet. Lekker warm weer of niet.
‘Dèenk ie nou warkelijk da’k emigreren gaore? En oonze kiender, kleinkiender en aandere femilie dan? En oonze vrienden? Die ziere wij dan ja nooit weer. Nee heur! Ik gaore niet mit. Ie bekiekt ’t mar. Een lekker warm laand is mij veuls te wied van huus.’
De Baos schuddekopte wat veur hum uut, sleut zien rechterbien aover de smerige fietsestange en zette zich op zien zadel. Stillegies vervolgde hij zien weg richting supermarkt. Mit mij in zien kielzog.
Mit een ruk dreide hij zich umme.
‘Wij kunt oons ok wel een Maserati kopen. Veur mij dan. Kope wij veur oe de neiste Fiat500. Wat donkt oe daor dan van! Of een privé vliegtuug. Kuj alle weekenden terogge vliegen!’
Snakkend hapte ik naor aosem. Die bijna-valpartij was hum volgens mij verkeerd in de kop evleugen. Dat kun niet aans. En ik kun ’t mij verbeeld hebben heur, mar volgens mij knorde hij der nou ok al bij. Ik muche haopen dat ie zien verstaand nog weer op orde kreeg. Mar eigenlijk haopte ik ien ding nog veule meer: Dat die vrachtwagen oonze straote veurbij rieden zul. Want wij hadden ja al onenigheid veurdaw nog mar iene cent ewunnen hadden. Nee heur! Die pries hoefde’k niet. Veur gien geld!
Nou moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
In de allerneiste bundel van ‘De Baos & Ikke’ stiet (net as ’t eerste boek) bomvol rare fratsen die allemaolt waorgebeurd bint. Soms een beetie anedikt, mar toch … waorgebeurd!
Boek is vanof nou te koop veur € 17,50 bij mij, Gerans Hoogeveen en Monre Woondecoratie Holl-veld en via Yvonne Bijl.nl. De Baos & Ikke II, 231 bladzijden humor in en umme ’t Hogeveine!
