’t Har mar verrekte weinig escheeld of ik had dit verhaaltie eschreven vanuut de gevangenis. Uut die op ’t streng beveiligde eilaand Alcatraz of zo. Vanwege een zeer arnstige wetsaovertreding en een delict van gloepens grote umvang. Ientie waorvan ikzölf niet iens wusse da’k ’t in mij had jong. En ik begriepe nou de term volledig ontoerekeningsvatbaar ok heur. Die kan mij volledig toe erekend worden. Ik bin daor bliekbaor soms volledig vatbaar veur. Of iets dat ter op lek.
‘Muj DIT nou zien!’ beulde ik kats veraldereerd mit ik mien mobiele tillefoon veur de Baos zien kop höld. Wij zaten achter thuus en waren an ’t uitbuiken, zoas ze dat zo mooi zegt in ’t Algemeen Bekakt Nederlands, mit de klaanken een paar octaven hoger. Vraoge mij trouwes ineersten of: Uitbuiken! Daor is niet een echt Drèents woord veur hè? Dat is eigenlijks best wel vrumd, viej nie? Ik wete der wel een paar heur. Ontbalgen, uutpokkeln, verpèensen, d’hoed-rusten. De keuze is reuze donkt mij zo. Dizzend kunt vanof nou mooi in Kocks zien woordenboek van de Drentse dialecten.
Trouwes: dat ontbalgen hè. Dat is zondermeer hielemaolt op oons van toepassing. ’t Aovendeten zorgt altied veur een beste grui achter mien broeksknope. Daorumme draag ik ok veule lieverder een broek mit elastiek of hielemaolt gien broek. Jaaaaaa … nou niet verkeerd dèenken jullie. Ik bedoele da’k ok wel graag een flodderig jurkie uut de kaste plukke.
‘Ik heb esteulen vanmiddag!’ slaakte ik eschokt uut. Mit een ruk beurde de Baos zien kop op en keek mij verschrikt an. As een ree die in ’t pikkeduuster recht in een paar felle UFO koplaampen kek en oog in oog stiet mit een paar Aliens.
‘Wat zeg ie daor dan nou mèense?’
‘Nou! Hennita van Monre Woondecoratie belde mij tien minuten elene mit de vraoge of’k misschien 20 euro teveule in mien portmennee har zitten. Omdat zij een kasverschil har. En deurdat ik zowat de ienigste was die vandage contact betaald hef, wus ze haoste wel zeker dat ik de dader was!’
De Baos keek nou nog veule verschrikter. Zien beide bromsnorren boven zien ogen meuken rare sprongegies. Die gungen van Hup Wup Hup. In een dreikwartsmaote. En weer terogge. En ’t is dat zien ogen goed in zien kassen eklemd zaten, aans waren die der vast en zeker uut efloept. Zo wied kwamen ze naor veuren. Oogverbliendend. Dat weh.
‘Waorveur zuj dat doen, waj blut?’
Ik schudde wild mit mien kop.
‘Nee jong! ’t Gung per oongeluk!’
Ok hij schudde nou wild mit zien kop en antwoordde: ‘Ja, dat verkondigt de mieste daders in de rechtbaank. Mit sloten krokodilletraonen op de wangen en piepend um heur moe.’
Ofwezig höld ik mien tillefoon wat hogerder um hum ’t filmpie te laoten zien, mar ’t scharm was inmiddels veraanderd in een donker beeld. Die was vast en zeker ok gloepens eschrökken van mien gejat, waorvan hij net getuge was.
‘Nou kiek dan!! Hennita hef de camerabeelden bekeken! En ze stuurde mij de video as bewieslast!’
’t Zwarte beeld veraanderde binnen een Nano seconde. Ik zagge mijzölf achter de toonbaank staon mit Hennita derveur. Of aansumme. Dat meuk in oons geval niet zo hiel veule uut. Der kwaamp deur mij toch niet zo bijster veule in heur kassa. Wij waren allerlei belevenissen an ‘t uutwisseln en tussendeur vermeldde zij de pries van mien zojuust uutezöchte artikeln. Oh, dat ha’k nog wel contant in de portmennee zitten, wus ik. Ik grepe een briefie van twintig en een haandtievol munten. Tot dusver niks biezunders.
‘Iene, tweie, veiere, viefe, zesse, zes euro twintig, acht euro veertig, negen euro en een cent …’ Ik was de draod finaal kwiet. ‘Negen euro en elf cent, tien euro en een kwartie … Wat zeg ie? Wat he’k ’t ja warm.’
Mit mien rechter elleboge wreef ik ’t zwiet van mien vuurrooie kop of. Ontreddering voerde de boventoon, dat zich uitte in een lange zucht die van diepe naor een paar octaven hoger gung. As een leeglopend ballonnegie.
‘Ik bin de tel kats kwiet. Tien euro vieftig. Elf euro. Wacht even. Hier he’k nog een dubbeltie. Wat wast nou? Twaalf euro vieftig derbij toch? Och, wat he’k ’t ja warm. Ieje niet? Hier!! Laot de rest mar zitten!’
Abrupt duwde ik al ’t muntgeld naor veuren as braandde ik mien vingers deran. Zo! Klaor!
‘Ik gao! Doeiiii!’
Toen gebeurde ‘t. En tis da’k ’t mit mien eigen ogen eziene hebbe. Aans ha’k ’t nooit geleufd. En ieje en de Baos ok nie wee’k zeker. In een pijlsnelle beweging waor as Hans Kazàn jaloers op weden zul, greep ik ’t briefie van de toonbaank of en stopte ’t weer terogge in mien porte-mit-niks. Waor as inienen weer een mooi blauw briefie in zat. Eerlijk esteulen.
HUUP HUUP BARBATRUC
Onwetend van mien zojuust epleegde diefstal sleut ik mien tasse aover mien linkerscholder en leup naor de uutgang van de winkel, intied Hennita nog steeds vrolijk en vriendelijk an ’t kwebbeln was. Net zo onwetend.
Mit een: ‘Wij aoverlegt gauw weer wat heur’, zweide ze mij uut. ’t Slachtoffer bleef wel hiel arg aordig tegen de dader. Mar goed. Dat is zij altied.
Toen ’t filmpie ofeleupen was, legde ik mien tillefoon op taofel en barstte uut in een gigantische lachbuie. Wie had dat nou van mij edacht. Ikke zölf zekers niet. En de Baos ok niet, te zien an zien beide bromsnorren. Die waren inmiddels gevaorlijk naor ondern ezakt zodat ze nou zowat IN zien beide ogen zaten. Hij wreef ter een paar keer hard aoverhin. Asof hij ze vurtpoetsen wol. En de dreikwartsmaote daorbij leut walsen.
In de verte heurde ik de sirenes van een plietsie auto. Ze kwamen dichter- en dichterbij. Ik krömp hielemaolt in mekaar deur dat jagende geluud. Wat nou. ’t Zöl toch niet? De Baos stund op, leup naor de schuttingdeure en trök hum mit een theatraal gebaar lös. ’t Deurdringende geluud zat nou haoste naost mij op mien terrasstoel. Mien mage keerde zich umme, achter mien elastieken boord.
‘Jaaaa!! Komt u maar. Hier muj weden. Arresteren die handel. Voer mar af!!’
Mien fantasie gung mit mij op de hobbel. In gedachten zag ik twei gebromsnorde dienders oonze achtertuune binnen stoeven, mit een paar vals uutziende herdershonden in heur kielzog die umme mij hin begunden te blaffen en te grommen. De twei boomlange keerls grepen mij vaste en sleun mij in de boeien. ‘Mitkomen ieje!’
‘Laot mij gaon, laot mij gaon. Ik bin onschuldig …!’ schrouwde ik.
‘Neem heur mit, neem heur mit. Die steellappe …!’ beulde de Baos.
’s Aovends zul Ellie Lust in heur pregramma 112 Vandaag der ok nog wel uutgebreid aandacht an besteden, zo dochtte mij. Ik heurde ’t heur al brommen: ‘Vrouw uit Hoogeveen opgepakt wegens diefstal uit een winkel in Hollandscheveld. Ze zegt onschuldig te zijn, maar is voor alle zekerheid toch vastgezet. Alle steellappen zijn hetzelfde! Nietwaar!’
Aj mij nou de komende tied een hiele tied niet ziet, dan zit ik waarschijnlijk in ien of aandere louche gevangenis. An ’t lauwe water en dreuge stoete. An ’t uutbalgen! In een smoezelig flodderig jurkie. Mar ik haope wel ien ding hè: Da’k wel bezuuk mag ontvangen. Ie koomt toch ok?
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl – Hooijer
