Weet niet of ie der van holdt, mar wat ist ’s aovends alweer allemachtig vrog duuster nie? ’t Lek wel asof de zunne elke dag een beetie eerder uut giet waordeur ie oons steeds langerder in ’t donker zet. De wisseling van de wacht tussen lochten, tweiduuster en duusternis hef mij altied barre interesseert, mar ik holle niet zo van die zwarte deken umme mij hin. Bin der zölfs een beetie benauwd veur jong. Ieje dan? Mar gelokkig. Ze hebt daor wat veur uutevunden.
Van de weke, toen a’k mien rondtie langes oonze schemerlaampies meuk en net bezig was een paar keersies an te stikken, drukte de Baos mij vaneersten zien tillefoon onder de neuze. Musse nog knap uutkieken ok. ’t Vuur van de anstikker had hum haoste te pakken. De tillefoon dan.
‘Hé doefie, muj ies zien. Zo mooi!’
In ’t vage schiensel van de keersen zag ik een Marktplaats advertentie mit een foto van een paar grote grune hanglaampen derop. Vasteklunken an twei golden kettings. Poeh! Dat zag ter klassiek en veural monsterlijk duur uut.
‘Mooi hè! Ik viene ze wel wat veur hier baoven oonze taofel! En ze bint hielemaolt niet zo duur!’
Ik keke nog ies een keer. Hmmm. Ze kwamen mij een beetie bekend veur weh. Mar ja. Dat kun ja niet. Waor mus ik die laampen nou van kennen.
‘R.v.E. uut H. wil der vanof’, zee de Baos mit een geheimzinnig lachie. Intied scrolde hij deur naor een paar aandere foto’s.
‘Waorveur praot ie zo raodselachtig keerl?’ vreug ik mit mien ogen wied lös en mien wenkbrauwen optrekkend as twei identieke ophaalbroggen.
‘Nou! Ik kanne zien name toch niet vertellen mien maj. Ie gaot hier vaste weer een verhaal aover schrieven. En die keerl zit ter echt niet op te wachten daj hum bij name, toename, troetelname of scheldname neumt!’
Mien ogen herstelden zich weer en ok mien ophaalbroggen keerden terogge naor heur oorspronkelijke plekkie toen’k mij ummedreide en naor oonze eettaofel leup. De Baos kun wel ies geliek hebben. Die laampen zulden hier best wel mooi kunden staon.
‘Mit oen permissie. Ik gaore der op bieden!’
Ik weet niet wat ie nou dèenkt, mar ik dacht ter hiel wat van. Van die permissie opmarking. De Baos pös zich al mooi an die laampen an. Mit zien dure praot aover die sfeerwarpers waorvan de pries niks te duur was. En al hielemaolt niet monsterlijk. Volgens hum.
‘Ze hebt altied in d’Oale Heerdt ehangen!’
Verduld!! Ik meende ja al dat ze mij bekend veur kwamen. In d’Oale Heerdt nog weh. Tjonge Jonge! Och … !
Die grote grune laampen hungen daorgunders baoven de lange bar an de linkerkaanten, aj binnen kwamen. Umringd deur Rook, Rock en Rollende muziek. De lange regel bierglazen, tap en de assebakken op de bar wördden der zachtmoedig deur beschenen. Net as de romantische stellegies, die menare mit de koppen dichte bij menare lieve woordties toe fluusternden. Of een woordenwisseling uutvöchten. Dat kön natuurlijk ok nog. Mar dat was deur ’t verrookte locht niet te zien. En deur de knoerharde muziek niet te heuren.
Och! As die laampen ies praoten kunden! Wat zulden die oons een bulte te vertellen hebben. Pohh.
‘Ja jong! Doe mar gauw!’ reageerde ik. ‘Die laampen hebt oonze jeugd ja sfeervol verlocht. De geur van kroeg en knusheid mag wat mij angiet hier ok wel hangen.’
De Baos leut ter gien grös aover gruien en begunde gelieks an een waore koehandel. Aover ’t tillefoonscharm vleugen de bedragen hin en weer. Totdat ter veur weerskaanten een mooie pries uutkwaamp waordeur de Baos spekkoper wördde. Wat was ie bliede. Dat snap ie zekers weh.
D’aandere aovend kön hij de lochtbronnen ophalen bij R.v.E. uut H. Hij wol ze de volgende morgen metiene ophangen. Ik had niet aans verwacht eigenlijks.
Toen a’k an ’t ende van mien warkdag oonze woonkamer in leup, völlen mien vermuide ogen op de hangende gruun/golden vlekken baoven oonze eettaofel. Ik ware gelieks kats in de warre deur wat a’k zag. Was oonze taofel nou te lege, oons plafond te hoge of de golden kettings te kort? Feit is wel dat ik mij die laampen hiel aans herinnerde. In d’Oale Heerdt hung der altied een vleugie van magie rondumme dat locht. Hier hangend bij oons in huus was ter gien vleugie te bekennen. Meer een vlaagie. Een vlaag van verstaandsverbijstering welteverstaon. Bij de Baos!! Natuurlijk. Bij wie aans.
Vurt was de nostalgie. Vurt ok was de Rook, Rock en Rollende muziek. Wat aoverbleef was een mistroostige blik op oonze vervleugen jeugd.
‘Mit oen permissie!’ zee ik. ‘Mar haal die laampen der mar weer rap of. Die slaot ja as een tange op een varken.’
Spekkoper of niet! De Baos was ’t noe ies een keer mit mij iens.
En die laampen? Die hangt inmiddels bij een aandere klassieker te pronken. In een Mancave.
Nou, moi hè!
Doet de laampen der mar weer bij an.
Yvonne Bijl-Hooijer