Nao ’t drama van de behangliem maken, wat haoste een halve dag in beslag naamp (mar dat kwaamp natuurlijk ok deur ’t schone maken nao de tied), kunden wij dan eindelijk begunnen mit oons klussie. Pepier plakken. Mien zin daoran was al nooit zo hiel arg groot, maar vanmorgen was e van lieverlao ezakt naor totaal gien zin meer en nog minder. Wat zeg ik. Ik ware zo chagerijnig as de pest. Gien goeie emotie aj ’t mij vraogt. Veur zölk nauwkeurig wark. En ok niet veur oen relatie.
‘Zo!’, zee mien drilmeister toen a’k mien ummer liem nogal hardhaandig op de vloerbedekking zette. ‘Ie hebt ’t er ok an toe? En de liem ok?’ Een blik op de inhold van de ummer leerde mij dat die niet de schoonheidspries verdiende. Mar dat wus ik al langer … ontelbare lochtbellen dreven an de oppervlakte, zodat ‘t geheel nogal een luchtige uutstraling kreeg. Hoe as ’t der onderin de ummer uutzag, daor duurde ik niet aover na te dèenken.
‘Ja!’ sneerde ik. Scharper as de bedoeling was. ‘Kom mar op mit dat behang. Dan pleure wij die der evenpies tegenan.’
Ik har vleden weke een paar barre mooie rollen vliesbehang uutezöcht. Mit zunnige roze rozen derop. Wele wet wördde ik daor weer wat vrolijker van. As ’t an de mure zat. Mar dat mus eerst nog. Kleinigheden hol ie altied, zeg de Baos dan miestal.
Roppig trök ik ’t plastic van ien van de rollen en leut hum een kleine mèter onderuut zakken. Dat zag ter goed uut en dat scheelde weer een slok op een borrel. De Baos pök de onderkaanten van de rolle en höld die tegen de mure, mit hij oons holten trappegie op lèup. Zo wussen wij waor as ik de schere zetten mus. Zo gung ’t altied. En zo zul ’t nou ok weer gaon. Zo was ’t plan temiensten. Mit ’t puntie van mien tonge uut mien mond kreup ik deur de smalle deurgang tussen mure en trappegie. Dat höld niet aover. Waorveur hij dat trappegie zo dichtebij de mure zette? Weet ie ‘t? Hij dèenkt zekers da’k nog zestiene binne en zo mager binne as een TL buise. Mar goed! Ik haalde ’t behang naor mij toe op de plekke waor ik hum deur de midden knippen mus en zette de schere der in.
‘Mij donkt. Ie mut dommiet bane veur bane plakken’, markte de Baos bevelend op. Normaal espreuken stoort mij dat niet zo. Mar nou … OEH!! Waorumme mus ik dat doen dan? Zelfverzekerd voegde hij der nog even terloops an toe: ‘Aans komp ’t niet goed mit dat patroon.’
Ja tuurlijk jong, dacht ik bij mijzölf en gunge wieder mit mien serieuze wark. Hoe eerder we der mit klaor waren, hoe liever ik ’t had. Ik pökke de behangkwaste, reurde der mit deur de ummer en trök hum der weer uut. Klaor umme de mure in te smeren. Mar veurda’k ok mar iene haal edaone had, lèup de smurrie der dunne of. Aover de kwaste, mien narms en de vloere. Daor ha’k niet op erekend en ik wördde der nog chagerijniger van. Mit een schorreldoek haalde ik ’t mieste plakvocht van de vloere en van mien narms. En begunde vanneis mit lange driftige halen de mure in te smeren. Wat een verschrikkelijk spul was die Fraanse liem. De Paturain zul mar zo dunne van heur stokbrood of lopen. Dan haj de Fraanse poppen an ’t daansen.
‘Nou, zuw hum der anplakken?’ vreug de Baos, mit de behangbane tussen zien beide haanden eklemd en iene voete op een traptree, waor alle kleuren van de regenboge op zat. Stief kreup ik weer onder hum deur, um hum te assistern bij ’t tot blui laoten komen van oonze bloementune in wording.
‘Ja, laot mar gaon!’ commandeerde ik. Op mien knienen vung ik de onderkaanten op, manoevreerde hum een beetie naor links en een beetie naor rechts. Totdat ‘t naor mien zin was. En naor de zin van mien plakmeister. Dat gung goed. Dat hadden wij knieftig edaone. Vun’k zölf. Ik krege der zowaor zin an. Een beetie heur. Ie mut altied wat zin aoverholden, zeg ik altied.
De volgende bane was al wat meer een uutdaging. We mussen hum nou op patroon kriegen. In opperste concentratie hölden wij de rolle naost ‘t angeplakte exemplaar. Asof wij der verstaand van hadden. Scheuven wat. Pierekten wat. Todat we ’t zeker wussen. Zo mussen wij ’t doen.
‘Knip ie hum weer op maote?’ vreug de Baos. ‘Dat gung oe daornet goed of.’ In ien vloeiende beweging haalde ik de schere deur ’t papier en lèup der mit naor zien toekomstige plekkie veur de komende jaoren. Klaaide weer wat waterdunne liem an de mure en plakte de bane der tegenan.
‘Hoe aj dat edacht Vrouw Biel’ foeterde mien moppermeister toen hij mij zag marteln. ‘Volgens mij hej hum een beetie te kort of eknipt, onnie!’ Mit ofhangende scholders keek ik naor mien verknipte kuunstwark en leut een onheurbaar zuchie langes mien lippen ontsnappen. Dat ha’k inderdaod edaone ja. Wat verschrikkelijk balen was, want ik har al niet al te reyaal ineslaone. Mar dizze bane ha’k verknooid, die kunden wij echt niet gebruken veur dit plekkie. Geïrriteerd kwakte ik hum an de kaanten. Misschien kwaamp e nog van pas achter de verwarmingsbuizen. De Baos keek mij intied mit een kop an waor ’t pepier uut zichzölf van krimpen zöl. Nee jong! Pepier plakken is echt niet best veur oen relatie heur. Ze zegt ja ok niet veur niks: Aj samen pepier kunt plakken, dan zit ’t mit oen relatie gebakken. Nou! Volgens mij kunden wij bèter samen tjakken …!
Mit allebeide oonze koppen in een beste donderbuie hölden wij de rolle tegen ’t angeplakte exemplaar. Volgens mien schoelmeister höld ik de neie bane der te dichte bij zodat e de mure raakte op de verkeerde plekke. Volgens mij deud hij dat zölf. Een bulte lillijke woorden vuurden as kogels deur de slaopkamer. ‘Kiek toch uut ieje’ (hij) ‘Kiek zölf uut ieje’ (ikke). ‘Laot mij ’t mar WEER doen en: ‘Ie kunt der ok niks van’ (hij) En: ‘Ik bin poepflauw van oen gezeur’ (ikke) Nee! Niet best!
De volgende bane hadden wij (of ikke allent) op de kop ehölden. Zodat de rozen nou as uutebluide blommen onderuut hungen. Mien zeurmeister keek nou zó ongeleufelijk grammietig. Dit kun niet aans of dit klussie betiekende ’t ende van oons huwelijk.
‘Nou hej alWEER een bane verknooid’, mosterde hij mit een zwaor geïrriteerde stemme, mit hij de mislukkeling aover de trapleuning hung.
Ik keke van hum, naor de half beplakte kamer naor de ummer mislukte liem en nam een resoluut besluut. Ik höld der mit op. Ik was der hie-le-maolt klaor mit. Mit de liem. ’t Papier. ’t Patroon op ’t papier. En zo zachiesan mit de hiele wereld.
Ik pleurde de rommel an de kaanten en steuf naor beneden. En al wa’k zo kwaod op de Baos as een pittbull zonder èten. ’t Leek mij bèter ien half beplakte kamer in huus te hebben, dan alle kamers zonder de Baos.
Nou, moi hè
Yvonne Bijl-Hooijer
