Wij hadden ok weer wat moois heur ofgeleupen zundag. ’t Was weer iens nat en kold weer. Kold genogt in elk geval umme de open haard an te stikken. Temiensten. Dat vund de Baos. Nao barbecueën en motor rieden is dat zien grootste hobby. En altied as hij in de vurige vlammenzee staart, verzocht hij: ‘Vrouw Biel. Tis zo! Zoas de kachel thuus braandt, braandt hij nargens!’ Vrogger wees ik dan altied naor de klokke. Mar tot op de dag van vandage begrep hij die hint niet. Bin der mar mit opehölden. Verspilde muite.
‘Wat donkt oe doefie’, sneuf hij glundernd mit zien narms vol holt. ‘Tis mooi slecht weer. Gien straf dus umme binnen te blieven mit de konte bij de kachel. Ie weet ja wel wat ze zegt of niet. Hej begun jannewari kolde en regen. Dan komp februari oe in tegen.’
Mien mond zakte van verbaozing zo wied lös. Ik krege der zowat kramp van in mien kaken. De spinnewebben gruit hum ok niet veur de mond mit zien uutspraken, dacht ik bij mijzölf. Mar goed. ’t Was weer ies wat aans as aans.
Zittend op zien krukkie stapelde mien braandstichter iene veur iene de bonkige bongels bovenop menaar. Drok bezig de haanddoeken op te volden, bekeek ik zien klussie andachtig, zittende an de keukentaofel. Mit ’t puntie van zien tonge uut de mond kwaamp ‘t hum aordig krek, stelde ik verwonderd vaste. Tevreden as een bondscoach veur een belangrieke voetbalwedstried, bekeek hij zien opstelling. Knikte ies een keer. Pakte de vuuranstikker. Steuk hum an en beweug zien haand naor ’t anmaakblokkie dat ’t dichtst bij lag.
Swoesjjjjj, heurde ik een bekend sissend geluud ‘t felle vuur ankondigen. Binnen een minute likten de vlammen langes de binnenkaante van ’t glas. Asof zij naor buten wolden. Of eigenlijks. Asof zij naor binnen wolden. En al tegen de roeties an klopten umme heur komst keurig an te kondigen.
Intied da’k de leste haanddoek op ’t stapeltie legde, was ter al een gruiende gloei ontwikkeling te zien in oonze kachel.
Mit een lege maande tussen zien beide haanden eklemd, leup mien stookmeister de deure uut richting holtstek veur nog veule meer blokken. Drok bezig mit de theedoeken uut te slaon, schrök ik iniens op van een intense braandlocht, dat zich opdröng in mien neuze.
‘Hé Baos’, beulde ik moord en braand. ‘Giet dat wel goed mit die kachel? Ik zieë deur al die rook ’t vuur niet meer …’
Mit ak ’t zee, golfden de rookdaampen deur de kieren en gaten van oonze veurzethaard oonze kamer binnen. Ze zegt wel ies: op ’t moment dat de adrenaline deur oen lief stroomt, hef dat effect op oen handeln. Ie kunt gaon vechten. Vluchten. Of in mien geval. Bevriezen. ’t Leek wel of’k vasteplakt zat an mien stoel intied ik mit open mond zat te loeren naor oons rookkanon. Alweer ja. ‘k Had hum net zo goed in die staand kunnen laoten staon. Had niks uutemeuken.
Zich het vuur uut de sloffen banend deur de smook, steuf de Baos mij mit lange passen veurbij. Zittend op zien rechterknie zweide hij de deurties van de haard lös, greep de vuurtange en porde in de braandende bulte. Mit ien haandige beweging gooide hij het vuur op oons zaandblikkie en daverde dermit naor buten.
Umringd deur mistflarden staarde ik hum beneveld nao. Nog steeds verlamd van schrik.
‘Gooi as de bliksem de terrasdeuren lös’, schrouwde hij vanof de achterdeure. Al wa’k tot op dat moment niet veuruut te braanden, toch was dat commando eulie op ’t vuur veur mij. Ik vleuge op van mien stoel, waorbij de wasmaande mit een doffe dreun op de grond batste. De theedoeken en de washaandties in een kleurig kringegie der umme toe. Ik grepe de klinke van de terrasdeuren en duwde hum naor boven. De kolde middaglocht trök de rookslierten as een grieze deken mit naor buten. Umme van daoruut samen te smölten mit ’t waterige wolkendek.
‘Potjanduusie nog an toe zeg!’ mosterde de Baos toen hij weer naor binnen banjerde. ‘t zöl toch niet waor weden! Zölle wij de scheurstien soms verstopt hebben? Mit een nest of zo … Dát magge wij niet hopen hé!’
Nog naotrillend op mien bienen hapte ik naor frisse locht en bibberde, finaal achter de poeste: ‘Ach Baos. Ie weet ja wel wat ze zegt of niet. Hej half jannewari oen scheurstien verstopt. Dan hej véur februari oen kamer esopt.’
Nou moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl
