’t Har mar verrekte weinig escheeld of der was dizze weke gien verhaal van mij verschenen. Umme de doodsimpele reden da’k nog steeds an ’t dwalen was op ‘t Dwingelderveld. Samen mit de Baos. Uuteput en vermagerd. Zonder aoverlevingspakket of kompas. Al tijgerend aover de heide op zuuk naor oonze auto. Deur wilde grössprieten en takken egeseld tot op ’t bot. ’t Haor plakkerig bevreuren op de kop. Modder, drek en ijspegels aoveral. Scheuren in de broek. Schaaf- en schoerwonden en blaoren an de voeten zo dikke as lochtkussens. Dat had mar zo ekund ja.
‘Wij mut wel een beetie op de tied letten heur’, meldde ik de Baos toen wij uut oonze auto stapten. ’t is al half drei en ’t is mit twei uren donker.’ Ik trökke mien haansen an en leupe richting startpunt waor een paar verschillende kleuren de routes angaven. Blauw, geel, rood en wit.
‘Dan doere wij de blauwe route, die is mar zes kilomèter. Dat mut lukken’, beredeneerde hij. ‘Gewoon een beetie deurlopen dus!’
Nog gien halve kilomèter op weg bedacht ik mij ineersten da’k totaal niks bij mij had. Gien drinken. Gien koekie. Gien kauwgompie. Niks. Dat was niks veur mij. Ok bedacht ik mij dat ’t tweiduuster ongenaodig snel in vallen kan, in dizze tied van ’t jaor. Mar goed. Ik wol ok niet metiene al te schieterig aoverkomen, dus ik maakte der verder gien opmarkings aover. Mien boek dacht daor trouwes aans aover. Die begunde onrustig te koerken en te knarpen, wat e altied döt as ter gien eten en drinken in de buurte is. Mar in plaats daorvan een dreigend gevaor dat mit gulzige ogen naor mij loert.
De blauwe route leidde oons dwars deur de bos, gung’k aover meerdere heuvelties en langes een paar prachtige vennegies. Oh!! Wat was die natuur daor barre, barre mooi. Die ongereptheid en puurheid. Die vien ie haoste nargens. Zo dichtbij.
‘Hej Baos’, zee ik abrupt. Mien woorden meuken witte wolkies in de locht. Dwarrelnd stegen ze naor boven umme van daoruut uut menare te vallen.
‘Wat hew al een poose gien blauwe bordties meer eziene of niet?’
Mien bossiesman leup naost mij mit zien haanden diep in de zakken van zien zwartdonsen winterjack, mit zien scholders hoge opetrökken. Musse en sjale wied aover d’oren hin tegen de kolde noordenwiend.
‘Ja …! Nou aj ’t zegt … Verduld! Dat is al eempies eleden ja. Zuw die emist hebben?’
Spiedend keek hij umme zich hin. Zien veurbeeld volgend leup ik een endtie terogge en snuide links en rechts ’t zaandpad of. Mar alles wa’k zag. Gien blauw bordtie.
‘Hé!’ beulde hij. ‘Daor zie’k een rood bordtie. Zuw die aans gewoon volgen? Dan kome wij altied weer terogge ja.’
’t Leek mij nou niet metiene ’t beste plan toe, mar ja. Umme nou ’t hiele ende terogge te lopen, leek mij ok niet zo’n beste. ’t Was al bijna veier ure en wele wet hoe wied ’t nog lopen was aw de rooie route volgden. Bij twiefel niet doen, is mien motto. Waorumme ‘k nou dwars tegen mien motto in gung? Gien idee. Mien vertrouwen was groter dèenk. Mu’k nooit weer op vertrouwen. De rooie bordties stuurden oons nog veule wieder de bos in. Mien boek en ikke, wij vertrouwden ’t inmiddels veur gien iene mèter. Die koerkte nou zo hard. Ie kunden ’t an ’t Ogeveine wel eheurd hebben. ’t rommeln wördde arger en arger toen’k besefte daw al een hiele tied ok geen rooie bordties meer zagen. Of blauwen. Of wat veur kleur dan ok. Der was hier ok gien levende starveling te bekennen. Dat was een gloepens slecht tieken, zo dochtte mij.
‘Uhhh. Ik weet niet heur’, karmde ik bedreten. ‘Mar volgens mij binne wij nou kats de weg kwiet. Waor bint die rooie bordties dan nou?’
Mien boswachter stund stille, keek een tel verward naor boven asof hij de bordties uut de locht zag vallen net as de stokken vrogger bij De Ted de Braak Show, en wees naor veuren.
‘Heur ie die auto’s daorgunders? Aw ’t geluud blieft volgen, kome wij vanzölf weer bij de parkeerplekke. Dat mut haoste wel!’
Ik hölpte ’t hum haopen, mar har der totaal gien feducie in. ’t Bos wördde steeds dichter en dichter en ’t pad smaller en smaller totdat der uutèendelijk gien pad meer was. Ok begunde de schemer toe te nemen. Mien angst verjeug mien boerenverstaand. Wat as wij zo dommiet deur ’t donker aovervallen wördden. Wat mussen wij dan begunnen. En ik har nog niks bij mij ok. Allent mien tillefoon. Mar wat ha’k daor nou an. Daor kun’k niet van èten en die wus hier de weg ok niet. Dommiet leupen wij juust van de parkeerplekke of in plaats van der naor toe. En ’t was zo machtig kold. Mus ik nou plassen? Ik har gien zakdoekies bij mij. Ieskolde gedachten bevreuren mien benul. Intussen kraakten wij half vermolmde bladern tot moes, sleugen takken uut de kaanten en stikkelden oons an struken intied wij dwars deur ’t kreupelholt banjerndn. Mar wij vuulden der niks van. Hielemaolt niks. Zwiegzaam volgde ik de Baos zien bemodderde maot 43 en luusterde tegeliekertied of’k de auto’s al wat dichterbij heurde komen. Verduld. Dat was zo! In de verte zag ik iniens de autoweg die van Spier naor Dwingeloo giet. Godzijdank. Wij waren ered. ‘Yess!’
Dat ha’k edacht!
Lopend op veren vervolgden wij oonze barre tocht. Dizze weg was oonze ienige uutweg. De wiend guurde kil umme oons hin toen tientallen auto’s an oons veurbij raosden. Die waren wel hiel dichte bij zo.
‘Waor is hier een pad dan?’
Benauwd keek ik umme mij hin. Der was gien pad. Allent een drassige sloot. Zonder der wieder bij nao te dèenken, sprung ik der in en zagge mien neie wandelschoenen hielemaolt verdwienen in de drek. Schuddekoppend kwaamp de Baos mij nao.
‘Ja, wij hebt gien keus toch?’ meldde ik, achterumme kiekend. ‘As wij dit aoverleven wilt, murre wij elke strohalm angriepen. En we mut rap deurlopen. Tis al zowat donker!’
‘Doe mar rustig an mèense’, antwoordde e kalm. ‘Wij bint ter zo!’
De modder zeug ongenaodig an oonze schoenen toen wij deur de drekkige sloot baggerdn. Wij kwamen daordeur mar muizaam veuruut. Nao een paar honderd mèter, dat wel een half ure duurde, stopte de sloot en zagen wij een pad an de raand van de bos. Mien optimist vund daw die mar volgen mussen.
‘Nou mien maj’, lachte hij. ‘Zie nou toch ies. Aw dit pad volgt, kome wij vanzölf op de parkeerplekke uut. Nog veurdat ’t donker is!’
Dat leste leug e. ’t Wás namelijk al donker. Mar ja. Zoa’k al eerder zee: Wij hadden gien keus. Wij mussen deur. Krampachtig deuden wij oons best op ’t kronkelige padtie te blieven. Rikkepaolen mit schrikkeldraod dertussen begeleidden oons naor veuren. Althans, zo leek ‘t. De schok was groot toen oonze weg versperd wördde deur datzölfde schrikkeldraod. ’t Pad sleut iniene of naor links!! Mien maage dreide zich umme. Nou wus ik wel zeker daw nooit meer thuus komen zulden. Aw ’t pad volgden, gungen wij vanneis ’t dikke bos weer in. Kreupen wij onder ’t schrikkeldraod deur, belaandden wij vanneis in ’t stikkelige struukgewas.
De Baos besleut daw ’t pad volgen gungen. ’t Was mij allemaolt best. Ow nou d’aandere dag kats bevreuren en verhongerd midden in de bos evunden zulden worden, of in ’t struukgewas. Dat meuk ok gien barst meer uut, dochtte mij zo. Intied wij wieder dwaalden, wördden wij umgeven deur een pikzwarte deken. Wij zagen letterlijk gien haand meer veur d’ogen. Zul hier al een bordtie estaone hebben, dan zulden wij hum niet iens zien.
‘Tied veur plan B’, opperde mien woudloper. Verbeeldde ik ‘t mij nou of sleut zien stemme een beetie aover. Dat was gien goed tieken.
‘Aw ’t locht van oonze tillefoons der nou bij an doet. Dat hölpt vaste.’
Mit de haansen tussen mien linkernarm eklemd, pök ik mien mobieltie uut mien kontebuuze en zette ’t lochie an.
‘Dat hölpt ok niet echt’, jammerde ik.
‘Alle beeties hölpt’, zee hij.
‘Wij gaot der an’, jammerde ik.
‘Niet veurdat ik ‘t zeg!’ zee hij.
Trillend op mien bienen en snakkend naor aosem leup ik vanneis achter hum an. ’t Duuster had oons mooi te pakken. Elke stap die a’k zette, vuulde as een complete martelgang. Waor zette ik mien kolde voeten neer. En waorop. Wat kwaan’k tegen. Of arger nog: WIE kwaan’k tegen. In dit doodenge bos. Der kunden wel een paar halfdooien liggen te krepern. Makstarm waor! Ik zulle der an veurbij staampen!
De Baos leup veuraover ebeugen tegen de straffe wiend in. Ik wusse wel zeker dat mien kop inmiddels zo blauw was as een tientie van vrogger. Mien ogen braandden en mien tonge vuulde as een lappe leer. Zölfs ‘t praoten lukte mij haoste niet meer. Mien beide bovenbienen keilden mij deur en ok in mien voeten zat mar weinig gevuul.
Iniens stopte hij en scheen mit zien lochie rechts ’t pad of. Ik scheen hum een beetie bij mit mien eigen zielige lochie.
‘Waaaaaaaat???’ fluusterd’k mit schorre stemme. ‘Een blauw bordtie? Oeh goeie genade. Wie had dat nou edacht. Hoe kan dat nou dan!’ Gek van gelok kneep ik hum in zien narm en legde mien kop tegen zien kraage vanwege de hoop die mij aoverspeulde.
Hij op zien beurte wreef mij een keer aover mien verwilderde fotsie haor en greep mij bij de haand. ‘Kom op! Wij loopt deur!’
Nao een paar minuten elopen te hebben, zagen wij weer een blauw bordtie en weer iene en weer iene, totdat wij uutkwamen op een grote verlaoten parkeerplekke. OONZE parkeerplekke. Mit oonze auto die al die tied as een trouwe waakhond op oons ewacht har.
Zielsgelokkig leut ik mij veuraover vallen op de motorkappe mit mien narms wied uut menaar. De koelte van ’t metaal verwarmde mien ieskolde wangen.
Mit een troebele blik in d’ogen keek mien mitdwaler mij an. Krabde hum ies onder de musse en zee: ‘Nou doefie!! Dat was een mooi avontuur of niet dan. Mar misschien kunne wij de volgende keer bèter een rondtie aover de Hoofdstraote lopen as ’t al zo late is.’
‘Nee jong’, antwoordde ik schamper. ‘Dat doere wij niet. ‘t Is juust goed om ies een keer lol te hebben in het barkenbos, te verdwalen in het dennenbos en terogge te komen in het sparrenbos.
Nou, moi hè,
Yvonne Bijl-Hooijer