Wij mussen vanmorgen bijtieds opstaon. Want vandage was de dag van weggaon anekomen. En ik murre hiel eerlijk zeggen. Echt arg vun ik dat niet. Ik ware mien kop- en nekzeerte en mien boekkrampen zo zat as haverstro. Net as ’t gedrag van de mèensen hier, in Tunesië.
Stipt umme zes ure kwaamp der een zacht, mar dwingend muziekie uut de tillefoon van de Baos. Zachte ja. Wij mussen ja ok niet al te abrupt wakker worden. Dat snap ie zekers wel. Toch scheut mien slaopende maot dervan in de stress. Hij zat as deur de vermeende kok van dit hotel belaagd, rechtop in oons bedde en gooide zien bienen in ien smuje beweging deruut. Och, hij leek der zowaor wel hielemaolt klaor mit te weden. Ik rekte mij uut, wreef aover mien boek en masseerde mien kop.
Uutelaoten leupen wij under de pompestraote deur, waornao wij veur de allerleste keer naor onze verrukkelijke eetzaal gungen. Wij hadden deur ’t machtig vrogge tiedstip dit keer gien enkele muite een leeg taofeltie te vienden. En sikkeneurige snorremans zagen wij tot oonze grote bliedschap vanmorgen ok niet.
Een uurtie later wördden wij opehaald deur een grote busse, die oons naor de luchthaven bringen zul. Neisgierig keek ik naor de chagerijnige keerl achter ’t stuur, die gien anstalten meuk umme oons een haandtie te hölpen. Wel had hij de bagageruumte underin de busse gastvrij veur oons lös ezet, zodat wij oonze koffers daorin gooien kunden. Wat wij dan ok mit veule plezier deuden.
‘Ik haope niet daw dezölfde chauffeur hebt as de hinweg’, fluusterde ik tegen de Baos. ‘Ik kan ’t niet zo goed zien, ieje dan?’
‘Dat marke wij zo dommiet vanzölf wel doefie’, antwoordde hij. ‘Mar eh … ie hebt wel genogt flessies water mit eneumen toch? Veur ’t geval dizze reize nog langerder duren giet as de hinweg.’
Mit a’k bevestigend knikte, muchen wij instappen. En naodat ok de rest van oons reisgezelschap binnen was en op heur plekken zat, vertrökken wij. Pohhh, ik ware een portie bliede jonge.
An de riestijl te marken, was ’t dezölfde chauffeur as een weke eleden. Was dat echt nog mar een weke eleden? vreug ik mijzölf verbaosd of. Dizze vekaansie leek zó veule langerder te duren as aandern en dat kwaamp warschijnlijk niet deurda’k ’t zo naor de zin ehad har. Mar meer deurda’k an ’t aoverleven ware.
Wij raosden en davernden mit een gaank van 150 km per ure deur ’t stoffige laandschap. ’t Zaand steuf veur oonze raampies langes en maakte daw niet meer zoveule van oonze umgeving zagen.
Mien boek begunde weer zo allemachtig zeer te doen, da’k ’t knoopie en de rits van mien korte broek lös deud. Naost mij zat ien van de jonge meities uut oonze gezellige groep mij al net zo krampachtig an te kieken. Ok zij had der last van, zee ze schieterig. En of ik nog tabletten had.
Een korte zeuktocht naor de inhold van mien medicienduusies leerde mij da’k welgeteld nog veier pillen aover had. Grootmoedig a’k binne, gaf ik der twei an heur, die zij gauw mit een slokkie water innaamp. Asof zij bange was da’k ze aans weer uut heur mond trekken zul. De lesten nam ik zölf. Ik haopte da’k ’t daor mit redden gung. Nao een uurtie, aanderhalf alle kaanten van de busse op erommeld te weden, stapte ik der uutèendelijk strontmisselijk uut. Wat waar ik dol- en dolbliede umme weer vaste grond under de voeten te hebben. Echt waor!
Gelokkig was oonze vlucht dizze keer niet vertraagd en vertrökken wij op ’t veuraf verwachte tiedstip. Mit een diepe zucht plofte ik neer op mien tiedelijke stoel. Mit de Baos an mien zied. En nee. Dizze keer niet mit een gangpad dertussen. En nee. Ok dizze keer niet mit angsthazen en noodliedende pubers mit heur besonjes. Waor oonze aandacht naor uut mus gaon.
Hiel toevallig zaten Beatrix en Floris achter oons, mit wie wij een geanimeerd gesprek begunden. Hoe of heur vekaansie was. Of zij geneuten hadden. Wat zij edaone hadden. Een gezellig gesprekkie volgde. Waoruut bleek dat ok zij ’t neudige mitemaakt hadden. Van diefstallen tot ziek weden. Van oplichting en slechte chauffeurs. ’t Leek notabene oons eigen verhaal wel te weden. Op de diefstal nao dan. Ok de mèensen an weerskaanten van oons begunden zich in oons gesprek te mengen. Iederiene had wel wat biezunders beleefd. En dat waren gien barre mooie dingen, zo te heuren.
‘Mijn gouden armband is gestolen’, meldde een zunverbraande vrouwe achter Beatrix. Een keerl naost heur zee dat hij beroofd was van zien badlaken intied hij der bij ’t zwömbad op lag te slaopen. Een jonge vent daor weer achter reup dat hij zien tillefoon kwiet was. Gewoon van zien kamer of epakt. Die mus dan wel esteulen weden deur ’t kamermaagie, volgens hum. Wij kunden ’t zowat niet geleuven. Van zien hotelkamer nog wel. Dat is brutaal hé! Wij schuddekopten ’t allemaolt uut. Wát een zaakie was dizze vekaansie. Wij besleuten metiene daw nooit meer een vekaansie boekten via Vakantie-
veilingen. Want ie weet wat ze zegt: Mit ’t iene oge lachen en mit ’t aandere oge rèren en dat was veur oons allemaolt wel van toepassing.
Ik gunge wat rechterop zitten umdat mien boek in de verdrukking kwaamp. De Baos sleut zien linkernarm umme mien scholders en keek mij grijnzend an.
‘Nou’, kreunde ik tegen hum. ‘Het ienige waor wij van beroofd bint, is van oons vertrouwen in de Tunesiërs. Dus dat valt veur ons nog wel mit dan!’
Ienmaolt thuus bleek dat dat niet hielemaolt ’t geval was. De neie allozie die ik de dag derveur nog in mien koffer estopt har, was nargens meer te bekennen. Was die ejat op ’t moment daw vanmorgen an ’t èten waren? Ik kunne ’t zowat niet geleuven. Mar ’t kun ja haoste niet aans.
Een illusie armer en een ervaring rieker kwamen wij tot de conclusie dat Tunesië niet veur herhaling vatbaar is.
Nou niet en nooit niet meer (of die Bob Marley look-a-like mus mij uutneudigen).
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl
