Hej van de weke ok een bulte jongen an de deure had? En haj wel genogt snuup ekocht dan? Of zorg ie daj zowat de godganse dag vurt bint, mar veural tussen zesse en zeuven ure ‘s aovends. Umdaj dan nét oen katte of hamster uutlaoten mut. Of gaoj in bad liggen zonder water en mit ’t locht uut. Dat kan ok nog. Dat leste deud de Baos vrogger ok altied as ik mit oonze kiender langes de huzen struunde. Die leek wel mèensenkienderschuw. Of bange veur water. Bange veur snuup was hij in elk geval nooit.
‘Och nee hè. Begunt dat geschooi ok weer!’ De Baos stund mit zien beide haanden in zien zied veur oonze duustere roeten naor buten ’t donker in te loeren. An de aoverkaanten van de straote daansten talloze lochies in ‘t lochtledige hin en weer as waren ‘t vuurvliegies. ’t Gaf een mysterieuze anblik, zo zonder daj zagen wie of wat der naost leup.
‘Ja, mooi toch! Ik haope dat der dommiet een bulte jongen koomt!’ Ik pökke de schaale mit snuup en leupe der mit de gang in. In de verte heurde ik zachtzangerig gemompel. Een welbekend liedtie gung mit mien herinnerings an de haal en naamp mij bij de haand. Net as ikke vrogger mit mien kiender. Deur weer en wiend en deur storm en regen trotseernden wij de weergoden. Wij hadden veule aover veur oonze oerolde traditie. Ikke dan. Oonze kiender daorentegen dreugen naost heur lampions een aander belang.
Mit mien rechteroor tegen de veurdeure anedrukt, luusterde ik nog wat andachtiger. ’t Geluud naamp toe. De woorden wördden dudelijker.
Sint Martinus Bisschop
mit zien hoge hoed op
mit zien lange slipjas an
daor komp Sint Martinus an
‘t Schelle geluud van de belle deud mij opschrikken. ’t Leek warachtig wel ’t maondelijkse lochtalarm. Snel trök ik hum lös en wördde gelieks trakteerd op een Sint Maarten Serenade op de stoepe. Ezungen deur een paar kleine maagies mit vlechies en roze en violetpaorse jassies. Zacht verlocht deur een zölfgemaakte lampion. Ohw! Zo zuute …
‘Mooi heur!’ complimenteerde ik de meities. ‘Nou wilt jullie zekers wel graag een snuupie. Of niet?’ Mit gestrekte narms drukte ik de schaale naor veuren. Kleine haandties mit dito vingerties rommelnden wat tussen de zakkies, bekeken nauwkeurig de gekleurde verpakkings en kèuzen de lekkersten uut. Mit zij vrolijk huppelnd oonze oprit ofsteuven, deud ik oonze deure weer dichte en leunde der tegen an. Wat gungen de jaoren toch snel, dacht ik zuchtend.
‘Ik gaore een stukkie fietsen heur!’ beulde de Baos vaneersten. ‘Ik heb gien zin an dat gedoe!’ Even later klunk een beste knal. Zo! Oonze schuttingdeure zat ok dichte, zo te heuren. Die had mij iniens een drokte umme vurt te komen. Hij kun ja écht wel benauwd weden veur kleine kiender. Of veur kleine, zingende kiender. Of veur kleine, zingende kiender die umme snuup schooiden. Dat kun ok nog.
Opgewekt leup ik mien schriefkamertie in, zette mij achter mien olde bureau en deud de computer an. Dit plekkie was een mooi strategisch plekkie, want van daoruut ha’k goed zicht op de daansende lochies butendeure. Dizze feestdag had bliekbaar een aander effect op mien humeur dan op dat van mien vluchtfietser.
De belle gung.
Ik stund op van mien stoel, leup de gang in en trökke de deure lös.
Vanneis keek ik naor een paar stralende koppies, jochies dit keer, die op de hoogste versnelling een liedtie zungen. Poeh hé. Ze broesten de woorden der uut mit minstens 200 kilometer per ure. Best kunstig! Ok dizze kiender leut ik een paar snuupies uut zeuken die ze in heur bomvolle rogtassen stopten. Die kunden der de komende tied wel mit uut de voeten. Zo dochtte mij. Zo gung ’t bij oons wel in elk geval. Tegen de tied dat ’t Paosen was, lagen der soms nog rollegies drup en duusies rozienties te ontbienden in oonze kaste. Ze leupen der nog net niet uut.
Ik gunge vanneis achter mien computer zitten en klikte op een geel mappie mit ofbeeldings. Zukend naor foto’s van oonze kiender toen ze nog piepjong waren. En wij derbij. Och! Die koppies. Wat een scheeties. Wat een dotties. Weemoedig bekeek ik ze iene veur iene. In tied van even zag ik ze gruien. En zo was ’t in warkelijkheid eigenlijk ok egaone. Mit een knippering van mien ogen waren ze volwassen eworden en hadden ze oons nust verlaoten. En waren de Baos en ikke weer mit zien tweibeiden. Zoas wij ok ooit begund waren. Och … de heimwee prikte mij achter mien ogen. Wördde ik nou emotioneel?
De belle gung.
Ik stund op van mien stoel, leup de gang in en trökke de deure lös. Veur mij stund mar ien kiend. Hij scheen mit zien felle locht recht in mien gezichte, waordeur ik eempies niks meer zag. Hard en vals begunde hij te zingen.
Ze eist wat snuup, gien mandarijn
en broest wat deur de maneschijn
de lochies verbliend bijkaant mien zicht
snel duvel ik mien deure dicht
Verbluft keek ik hum an, mit een soort van kortsluting in mien realiteit. De net opedaone ontroering uut mien ooghoeken wrievend. Wat was dit veur kiend. Wast wel een kiend. Of was ’t een groot kiend. Zittende op zien knienen, as een klein kiend. Zonder onderbienen en schoenen en mit een schijnwarper in zien haanden.
De Baos martelde zich aoverende, waorbij hij zich vaste höld an ’t kezien. De zaklaampe klemde hij onder zien aandere narm en zette tegeliekertied een stappie naor veuren oonze gang in. Doelgericht deud hij een beste graai in oonze snuupschaale, viste der een paar Snickers uut en dreide de pepierties der van of. Binnen een mum van tied was de zutigheid onder zien neuze en in zien mage verdwenen. Mit mien ogen wied lös bekeek ik ’t zotte tafereel veur mij. Beweug gien spier. Mar mien ontwrichtte brein dreide aoveruren.
‘Nou? Die ha’k wel verdiend toch? Mooi liedtie hè? Zölf bedacht!’
Trots keek hij mij an en slikkerde de leste sukelaoresten van zien lippen.
Nog steeds kats in de warre schudde ik wild mit mien kop. Prebernd umme op die meniere ’t beeld van mien vals zingende, knielende keerlkiend kwiet te raken. Ie zulden van minder in de biester raken. Wat vien ie.
Toen ik mijzölf weer wat hervat har, scheut mij iniens één ding deur ’t zin. Terogge dèenkend an oons lege nust.
Want, hoezo hebbe wij gien kiender meer in huus! Sommige keerls wordt ja nooit volwassen.
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl
