Stikt jullie ok wel ies de grèenze over umme bosschuppen te halen? De Baos en ikke wel. Ongeveer ien keer in de twei maond gaore wij naor Emlichheim. Wij koopt dan een hiele bulte rotzooi waorvan wij dèenkt dat wij dat neudig hebt. Draank. Koffie. Waspoeier. En bezine natuurlijk. Die is bij oons toch écht veuls te duur.
Vleden weke zagen wij iniens dat wij niks mar dan ok niks meer in de kelder hadden staon. Normaal hew minstens 20 flessen witte wien op veurraod, nou stunden der nog mar 12. En van de rooien waren der nog mar veiere. Daor wo’k een beetie kriegelig van. Ie weet mar nooit wie van de femilie der plotseling veur de deure stiet. Der bint derbij dat bint ja van die nathalzen. Veural die van de kolde kaante (vien ik). Veural zien schoonfemilie (viendt de Baos).
Net nao ‘t middagèten reden wij vurt. Wij keken ies hier. Wij kochten wat daor. Oonze pinpassen dreiden overuren.
Mit de kattebak ofeladen reden wij an ’t ende van de middag terogge naor huus. Mu van al dat winkeln en sjouwen waren wij ok wel een beetie hongerig eworden. ‘Vrouw Biel’, grijnsde de Baos mit zien linker narm bungelnd uut ’t raampie van oonze auto, ‘Hoe liekt ’t oe toe dat wij zometiene wat gaot eten bij dat Steakhouse restaurant net veur de grèenze? Ik kan wel een hiel peerd burgemeister maken.’ Dat verbaosde mij niks. De Baos kan elke dag wel een hiel peerd burgemeister maken. Mar goed. Ik harre eemwels zölf onderhaand ok wel zin an wat.
Wij vunden buten onder de aoverkapping een mooi taofeltie dat oons wel geschikt toe leek. De Baos pök een stoel, zweide hum in zien achteruut en zakte mit een plof achterover in de kussens. ‘Hè hè!’ verzuchtte hij, waorbij hij zien haanden ies flink in menare wreef. ‘Kom mar op mit die grote broene rakkers.’ Krapan mien konte an de stoel, hadden wij ’t maagie van de bediening al naost oons staon.
‘Möchten Sie etwas zum trinken?’ vrèug het hoogblonde ding, waorbij ze mij andachtig ankeek. ‘Ja, geerne mien maj’, antwoordde de Baos. ‘Doet oons mar een halbes liter Bier. En wij wolt ok geern wat te essen.’ ‘Och, doen Liebe! Keerl! Ie praot ja net zo vloeiend Duuts as Drèents, reageerde ik verbaosd en trots tegelieke.
Drei minuten later stund ’t peroxide maj alweer naost oons taofeltie, zette oonze draankies veur oonze neuzen en bekeek mij van top tot tien veur ze weer weg leup. De Baos völ ’t ok al op. ‘Hé doefie’, lachtte hij ‘die hef een oogie op oe jong!’ ‘Ja en as ze mij nog langerder ankek, wel twei’, grapte ik terogge.
Wij hadden ‘t nog mar net uutesprèuken, of daor huppelde ze oonze kaanten alweer op. Noe mit de menukaorten in heur haanden. Mit as ze der mij iene gaf, aaide ze iniens mit heur wiesvinger aover mien linkerpolse hin. Ik schrökke mij te pletter, dat haj wel edacht dèenk. Ik kwame nog net niet lös van de stoel. ‘Sie sind sehr Schön’, fluusterde ze vanuut ’t niks. ‘Schöne Haare, Schönes Kleid, Schönes …’ Wat der nog meer Schön was, heurde ik al niet meer. Mien verbaozing was doemdikke veur mien geheurgangen gaon zitten.
Smekend keek ik naor de Baos, die zien lachen niet kun inholden. Mit beide haanden umme zien boek schutterde hij tegen de taofel. Een gruun vasie mit bonte blommegies zwiemelde daorbij gevaorlijk hin en weer. Mit een knalrooie kop stotterde ik: ‘Uuuh! Ja … Danke Schön hè!’ Waorop de Baos vanuut ’t niks inzette:
Alle doeven op de dam, sjalalalie sjalalala,
ja die weten hoe of ‘t kwam, sjalalalie sjalalala,
want ze zaten op oen schoot, sjalalalie sjalalala,
en ie gaven ze stukkies brood, sjalalalie sjalalala.
Twei keer binnen twei minuten perplex staon, is veule heur! Ik gefe ’t de schuld der mar an dat wij in het butenlaand waren.
Waor gieniene heur grèenzen kent …
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl
