Bint jullie ok zo bliede dat wij verlöst bint van d’ hitte? Ikke wel heur! Ik slaope weer deur as een pasgeboren poppie nao de leste flesse. Ok de Baos is weer bèter te passe deur dizze ofkoelings. Noe kan hij eindelijk weer zien grootste hobby uutoefen.
‘Doefie’, zee hij veurige weke. ‘t Wordt zundag mooi weer. Zullen wij de barbecue anstikken? Neuge wij Garriet en Gea ok uut. Gaore wij eerst een best ende fietsen.’
Dat vun’k een allerbarstens goed idee van de Baos. Ik trökke gelieks mien tillefoon uut mien kontebuuze umme heur een appie te sturen. Gea was metiene te porren veur oons prachtige plan. Zij stuurde vief blauwe doempies, twei zunnegies en een hompe vleis weerumme. Makkelijk toch? Of niet dan! Die plaaties zorgt derveur dat wij allebeîen metiene begriept hoe oonze buie der bij hangt.
‘Ik gaore mit oe mit bosschuppen halen heur’, straalde de Baos zaoterdagmorgen. ‘Zal ik oons iens eempies een paar mooie stukkies vleis uutzuken.’
In de supermarkt anekomen, racete hij metiene richting slagerij ofdeling. Staond veur een krattie komkommers zag ik hum vanuut mien ooghoeken d’iene nao d’aandere vleisverpakking in oons karregie smieten. Speklappen. Karbonades. Worsten. Hamburgers. Spare ribs. Bezorgd vrèug ik mij of of mien puutie slaot der zo dommiet nog wel bij zöl passen, dat begriep ie weh.
‘Hé maot, rèup ik aover de stellings hin, intied hij zien haanden in de koeling stèuk umme twei porties Schaschliks te griepen. ‘Wat bi’j van plan jong? Wij kriegt gien hiel weeshuus te èten.’ De Baos grijnsde, pakte de beide schalen tegelieke op en wupte ze mit ien armslag aover de raand van de karre.
‘Vrouw Biel!’ antwoordde hij. ‘Wij gaot een lange fietstocht maken. Die lui hebt naoderhaand vast en zeker zo’n honger as een peerd. En ik wille beslist niet te weinig in huus hebben.’
Schuddekoppend lèup ik deur. Daor völ niet tegen te praoten. As die keerl wat in zien kop hef, dan hef hij ’t niet in zien konte. En mèensen. Ik dachte mar zo: As ter vleis aover bleef, dan hadden wij de dagen dernao ok nog wat te èten ja.
Zundags was ’t een gloepens mooie dag umme te fietsen. De Baos en ikke hadden de taken goed verdeeld. Ik har een prachtige route uutestippeld en hij blèus een toppe wiend in oonze baanden. Nou ja. Blèus … Mar goed. Ie snapt mij weh. Mien Berend Hendrik ha’k veur de zekerheid trouwes ok mar veur edaone. Daor ha’k inmiddels leergeld genogt veur betaald. Een BH-loze zundag bewaarde ik mar weer een keer veur een kolde winterdag aw niet in fietsen gungen.
Wij kwamen deur Pesse, Spier, Rune, de Aanserdennen en gungen via ’t Spaarbankbos weer terogge op huus an.
‘Poeh! ‘k heb honger jong. ’t Koerkt mij zo in d’hoed, de buren kunt mij wel heuren’ zee ik toen wij de fietsen achter oons huus stalden. ‘Stik de braand der mar vaste in mien grillmeister, dan snie’k alvaste een paar stokbroden.’
Binnen de kortste keren ha’k van alles op de tuuntaofel uutestald en greep ik d’iene nao d’aandere snee stokbrood en wisselde dat of mit een beetie slaot en fruit. Ik zagge Gea ‘t zölfde doen. De Baos had wel geliek: wij hadden inderdaod zo’n honger as een peerd. Tegen de tied dat wij het eerste stukkie vleis in oons bord hadden, was der inmiddels al een beste bodem elegd.
‘Nou vrouw Biel, waor bliej nou? mosterde de Baos mit de vleistange in zien rechter- en een pilsie in zien linkerhaand. ‘Eet iens een beetie deur ieje. ‘k hebbe zo dommiet nog een speklappie en een hamburger veur oe in de anbieding.’
Mit een diepe zucht gooide ik de tuunstoel in zien achteruut, völ achteraover en masseerde kreunend mien volle mage. Tegeliekertied heurde’k een appie binnenkomen. Beneid keek ik van wie die was. Hè? Van Gea? Zij knipoogde naor mij intied ik heur berichie bekeek. Een blauw doempie naor benêen mit een gezichie waor as een gruune drek uut kwaamp. Haaaa! Ik knipoogde terogge. Mij was ’t wel dudelijk hoe heur buie der bij hung. Zij was ok zo stiefvol as een pottie mit pieren.
‘Keerl, keerl … wat bin’k zat’, klaagde ik veur oons tweîen. ‘Ik zee oe toch: ie koopt altied veuls te veule.’
De Baos fronsde zien wenkbrauwen. Keek van mij naor Garriet, naor Gea en weer terogge naor zien gebakken feestmaol. Prikte vervolgens een plakkie stokbrood an zien tange, dreide hum veur mien neuze en zee: ‘Zo, mien maj! De volgende keer as wij gaot barbecueën nemen wij veur oe twei stokbroden mit en pluk ik oe een paar knienebladern. Dan hoef’k de barbecue ok niet an te stikken.’
Nou moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer