Viendt jullie de tied ok zo slim hard gaon mèensen? Ikke wel heur. Zo zitte wij middenin een hittegolf, mit ’t zwiet doemdikke onder de neuze en zo zitte wij in de kolde te zwieten mit de gasreken onder de neuze. Daor kuj ja wel gloepense benauwd van worden. Waor aj ok gloepense benauwd van worden kunt, is van Halloween. Dat kienderfeest ja, dat aover is komen weien vanuut Amerika. En dat bij lange nao niet zo griezelig is as oons Sunterklaosfeest. Volgens de geleerden dan hè. Nee jong. Asof al die ofgehakte haanden, lösliggende zwarte taanden, ofgerukte hompen an lege rompen en liters bloed an d’hoed niet eng bint. Nee jong. Eng? Nee jong! Hebt jullie trouwes die enge Netflix serie aover die seriemoordenaar al eziene? Wij wel heur. Hielemaolt. Nou ja, hielemaolt? Nou belieg ik de waorheid wel een klein beetie.
‘Woj mij mien biertie wel even angeven mien doefie?’
’t Was zaoterdagaovend en de Baos en ikke waren net terogge van de Hoofdstraote waor asse wij een happie e-eten hadden. Onderuutezakt hungen wij in oonze baanke mit oonze boeken as dikke lochtballonnen die op knappen stunden. Miendes dan. Ik snapte niet hoe of hij nog zin hebben kun an een biertie. Dat ie ‘t daor nog an de ruumte veur had ok. Mar ja, dat zul wel an mij liggen. Hij zat ter sowieso nog aordig parmantig bij völ mij op toen ik hum zien flessie angaf. Ikke daorentegen had de rits van mien spiekerbroek onderuut etrökken, zodat ter een groot bloot stuk van mien lochtballonne te zien was. Vanonder mien wollen trui. De boord van mien broek stund zo wied lös, ’t leek de Edisonbrogge wel.
‘Hé! Wij kunt wel eempies gaon kieken naor die serie aover die kannibaal die zien slachtoffers op at!’ zee e opgewekt asof e ’t idee barre smakelijk vund. Mit ien haandige beweging wupte hij ‘t roodkleurige doppie van zien Grolschvriendtie en naamp een beste slok. ’t Doppie rinkelde zachies tegen de vase toen hij dermit in anraking kwaamp en dreide een paar rondties veurdat ie stille bleef liggen op de taofel.
‘Dat schient een hiel aparte serie te weden!’
Dat ie apart was ha’k eheurd ja. En dat ie walgelijk en misselijkmakend was ok. En dat leste leek mij niet zo lekker toe noe wij net zo lekker e-eten hadden. Ik snapte de Baos zien filmkeuz dan ok niet zo goed.
‘Aah …! Kunne wij niet beter wat aans gaon kieken?’ stelde ik veur, zachies aover mien ballonnegie striekend. ‘Ik heb ’t niet zo op psychologische thrillers heur. Ik duurde vrogger niet iens naor Q & Q te kieken man. Ik ware doodsbenauwd veur die enge keerl. En volgens mij is die enge keerl uut dizze serie honderdduzendmiljard keer engerder dan die enge keerl uut die kienderserie!’
Grijnzend naamp de Baos nog een slokkie van zien gerstenat, drukte op een paar knoppies van de ofstaandsbediening en keek vervolgens geconcentreerd veur hum uut. Ik kunne net zo goed tegen ientie praoten die de batterijen in zien geheurapperaat leeg har. Dochtte mij zo. Ik wördde al haoste beroerd bij ’t idee van wat wij zo dommiet allemaolt veur ofgehakte onderdelen zien zulden en veule arger nog: Wat die gek daor allemaolt mit deud.
Metiene naodat de Baos de film op ezet har, wördde hij hielemaolt ’t verhaal in ezeugen. Temiensten: zo leek ‘t! Hij loerde mit een emotieloos gezichte recht veur hum uut. Net as die hoofdrolspeuler: die vieze viestert. Dat minne monster. Mit zien ofwiekende kronkelpadties in zien bizarre harsens. De griebels leupen mij aover de grabbels toen a’k zagge dat ie een keerl zien huus in lokte en de deure mit een doodse blik op slot dreide. Waornao hij der ontspannen tegenan leunde. Zien iene bien lössies aover d’aandere. Zien haanden in zien buzen.
Mien mage dreide zich umme. Lag daor nou een boormesiene in een plasse bloed? En wat zag ik in de tippe van zien kamer? Was dat een oor?
Ik kunne haoste niet meer naor die gruwel kieken en trökke zachies ien van mien grune kussenties op mij an, die ik veur mien gezichtsveld höld. Onheilspellende muziek vulde de ruumte in de kleine kamer op tillevisie en martelde daorbij mien geheurgangen. En meer. Dreigend vuulde ik ’t gevaor op mij of komen en kun de staank van rottend vleis en vel haoste roeken.
Snel deu’k mien iene oge dichte en höld de aandere lös. As een ienogig monster mit half zicht gluurde ik aover mien grune bescharming intied mien bloed stolde en mien hartslag verdreidubbelde. Ren dan vurt, dacht ik. Hej dan hielemaolt niks deur ieje? Maak an! Wegweden. Snel! Toe dan! Gespannen zat ik op ’t puntie van de baank. Nerveus knaagde ik op mien doemnagel zodat ie een stukkie lös kwaamp en trök hum knoerhard in ’t leven.
‘WHAAAHHH!’ bèulde ik op ’t moment dat de beul zien prooi onderuut haalde, waordeur de prooi mar ok de Baos een halve mèter de locht in sprungen. Waorbij de prooi vervolgens veuraover op de grond völ en de Baos achteruut tegen de baanke. Zien ogen zo groot as cirkelzagen.
‘Gosjemijne mèense!! Wat doej toch maj. Ik schrikke mij kepot man!’
De Baos streek een keer mit de achterkaanten van zien haand aover zien gestegen wenkbrauwen. Verbeeldde ik mij ’t noe of beefde zien haand daorbij een ietsiepietsie.
Nog naotrillend dèuk ik vanneis achter mien kussen, die ik zachies tegen mien wange streek. Tegeliekertied stèuk ik mien getargde doem in mien mond in een poging de piene te verzachten en begunde der een klein beetie op te sabbeln. As was ik een klein kiend die troost zöcht.
Mar niet vund.
Ik gunge rechterop zitten. De rits prikte noe hard in mien boek en targde daorbij mien bolronde vel.
‘Wat is dit een ver-skri-kke-lijke vieze rotserie zeg. Daj daor vrijwillig naor kiekt op de zaoterdagaovend. Ik wete donkt mij wel wat mooierders te bedèenken!’
De cirkelzage grote ogen van de Baos waren inmiddels eslunken tot vrij normaal formaat, mar dat naamp niet weg dat hij nog steeds barre eschrökken veur hum uut staarde. Zien lege flessie bier had e veur hum op taofel estald. As was e een relikwie op de marteltaofel van die lillijke lieder veur oons. ’t Zul donkt mij nog niks misstaon ok naost zien bossie knieptangen en gasbraander.
Mit een ruk dreide mien spanningzuker zich umme en keek mij vaneersten recht in d’ogen. Ik schrökke mij veur de zoveulste keer die aovend dood man jong. Dat snap ie weh zekers.
‘Nou bange doefe’, zee e vaneersten mit e zien wenkbrauwen leut zakken tot een hoogte die a’k van hum ewend ware. ’t Liekt mij aans best weh een geinige serie heur! Zuw een paar ofleverings gaon kieken? Mij donkt! Die trailer was toch weh veulbelaovend?!’
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
