Wat ik wel ies van jullie weten wil hè? Kent jullie dat liedtie van Mart Hoogkamer weh? Dat ie wil zwemmuh in Bacardi Lemmuh? Nou! Dat liekt mij ok wel ies wat eigenlijks. Jullie dan? Ik zulle eemwels lieverder in Bacardi Lemmuh willen zwemmuh dan da’k mij tussen honderden vissen in klemmuh. Mar dat leste is jammergenogt wel gebeurd. En ik zatte gieniens in ‘t aquarium bij de Chinees of in ’t Dolfinarium te sparteln. Nee jong! De Baos en zien doefie bint ies een keer hiel wied van huus ewest. Ja, ja. Ie geleuft ’t nooit. Wij geleuft ‘t zölf ok haoste niet. Dat wij dat eduurd hebt man jonge. Mar goed! Op Curaçao weet ze der ok weer van! Dat wij der waren. En Jack. En al die vissen niet te vergeten.
‘Ik gaore zwummen!’
Ik leute mien boekie zakken, legde hum onder mien straandbettie en gunge op de witte plasticcen raand zitten. De zunne prikte mij ongenaodig hard op mien rogge, drung deur mien sneiwitte wintervel en bracht mien bloed an de kaok. ’t Was écht de hoogste tied umme of te koelen. Zo dommiet dreugde ik hierzoot nog uut. En dat kun niet de bedoeling weden van een mooie vekaansie. Dochte mij zo.
Ok de Baos leut zien boekie onderuut zakken, beurde loom zien kop op en knikte een kort knikkie. Liggende in dizze hitte begunde e van praoten nog te zwieten, dus kun e beterder zwiegen. Dèenke dat e dat dachte. Mar goed, dat wus ik ok niet zeker. Want hij zee ja niks.
‘Gaoj ok mit zwummen?’
Vanachter zien boekie zag ik dat de Baos vanneis een beweging meuk dat op een kort knikkie leek, intied e verzitten gung.
‘Misschien zo weh!’
Zo, zo! dacht ik. Dat waren al drei woorden. Die inspanning mus mien zwietende zwieger hiel wat zwietdruppelties ekost hebben. Mit mien vrije haand zöcht ik naor mien snorkelattributen die tussen oonze beide straandbetties in lagen. Ze waren bedekt deur fiene zaandkorrels. Korrels die niet allent OP al mien spullen zaten, mar ok IN al mien spullen. En ik hoefe oe zekers niet te vertellen waor’k ’t zaand ondertussen allemaolt in en tussen had zitten. Goeie genaode. Mit daank an de constaante zaandverstoeving hier op Kokomo Beach hoefde ik mij in elk geval veurlopig niet meer te scrubben. Dat was mij wel zo helder as ’t zeewater hierzoot.
Ewapend mit hippe duukbrille, waterpiepe en zwumvliezen stapte ik ’t drokke straand aover. De Baos en al mien sores achterlaotend. Op weg naor een zee an vrijheid. Dat was wa’k doen gunge. En net as dat kleine verwende maagie in die reclame op de tillevisie ha’k daor nou al zinnenin.
Bij ’t water anekomen, speulde ik eerst mien duukbrilleglas en aodembuise of, as was ik een professionele beroepsduker die op ’t punt stund de geheimen van de Bermuda Dreihoek te ontrafeln. Mien fleurig gelakte tiennagels gungen alle tiene vanuut mien slippers zó in mien flippers. Mooi! Ik ware der klaor veur. Omda’k mien spierwitte lief niet te lange blootstellen wol an zunne en zunanbidders leup ik gelieks tot an mien scholders ’t water in. Water, dat net zo blauw was as de locht derboven en zo helder as een glas zonder Bacardi Lemon. Zo zorgeloos zu’k mij nooit meer vulen. Echt nooit meer. Daor wa’k van aovertuugd. Die gedachte duurde trouwes niet al te lange. Nog gien 10 minuten, umme persies te weden.
Rap dèuk ik onder. Letterlijk.
’t Warme water umringde mij. Deur mien lange schoelslagen leu’k ’t zachies golven. Ontspannen deinde ik mit as hung ik in ‘t lochtledige. Aodemnd deur mien waterpiepe zuchtte ik een keer diepe en leut mij wieder ’t water in zakken. De kop onder. Doeg lillijke wereld. Moi mooie wereld. Umme mij hin beweugen zich tal van kleurige vissen en aandere zeebewoners. In alle kleuren van de regenboge. Groten, kleinties en middelmaoten. Grappigen, engen en biezunderen. Een geel gestreept vissie zwumde op nog gien halve mèter bij mij vandaon. Zo op ’t eerste ooge leek ie in de categorie klein en grappig te vallen. Drievend op ’t zolte water besleut ik hum te bestudern. Wat ja een lollig ding, dacht ik bij mijzölf. En wat ja een mooie vrolijke streepies hef e. Die strepen waren allemaolt even bried. ’t Leek wel een onderwaterzebragiekanaregie. En dan die kleine oogies. Die dreiden zo grappig alle kaanten op, totdat … diezölfde oogies MIJ vaneersten in ’t vizier kregen. Neisgierig kwaamp de gele streepiescode dichterbij. Ik zagge zien flodderige vinnegies rustig hin en weer flappern toen e mij tot an mien duukbrille naderde en mij recht veur mien glas recht in mien ogen anstaarde. Mit een nogal biezundere waterige blik. Een paar tellen bleef e zo hangen en naor mij kieken. Eerst vun ik ’t nog wel grappig, mar de grap was mij snel aover. Want iniens! Zomar iniens en compleet vanuut ’t niks veraanderde de sfeer onder water. ’t Kleine grappige gele vissie kreeg gezelschap. Van wel honderd verschillende vissen. Rooien, raozen, blauwen, gestreepten en lange zwarte palingslangen. Mit snavels en scharpe vissetaanden. Mien harsens meuken aoveruren. Waren dat nou barracuda’s? Tot mien grote schrik begunden zij mij allemaolt vijaandig an te staren. Op nog gien twintig centemèter ofstaand. Binnen twei seconden wa’k van top tot tien umsingeld deur zeemonsters en zoltige misbaksels die mij hoogstwarschijnlijk bieten of prikken wolden. Of in stukken scheuren. Of opèten. Mien bloed kaokte vanneis. ’t Goesde mij deur al mien aders, haorzakkies en deur mien beide oren. En dan mien harte! Die klopte mij zo knoerhard achter mien bikinihessie dat die as een te strak zittend duukpak vuulde. Ik kunne mar ien ding bedèenken. Ik musse vurt. Waor was hier de nooduutgang?
HELLUPP
As een op hol geraakte orka begunde mien aodemhaling boven ’t water uut te broezen en te bubbeln. Tegeliekertied vuulde ik ’t zolte water achterin mien keel braanden, waorvan de smaak wel wat weg had van een zolte hering, mar dan zonder siepels. Deurdat mien temperatuur zo acuut verhoogd was vanachter mien duukbrille was ’t glas zo beslaone as mar wat. Ik zagge hie-le-maolt niks. Allemachies nog an toe. Ik musse vurt. En snel ok. Wappernd en zweiend mit mien narms en bienen prebeerde’k de enge biesten te verjagen en tegeliekertied wied bij ze vandaon te zwummen. Hiel wied vurt. As een deurgedreide butenboordmotor flipperde ik terogge naor de kaanten. Mit ’t schoem umme de mond. En piene in de kaken.
An de raand van ’t straand kwaan’k hijgend in de bienen. Mien lichaam en geest vuulden as loden lasten en mien flippers as goedgevulde braandkasten. Evuld mit alle geheimen van de Bermuda Dreihoek.
Toen’k mien veilige haven in de persoon van de Baos deur een mistige waas in ’t vizier krege, begunde ik te rèren en te rennen. Deur de onhaandige zwumvliezen strukelde en stoekte ik an iene strepe deur. Blefe haoken achter lange bienen op ligbedden, leguanen en opblaos flamingo’s. Vlak veur de Baos zien straandbettie batste ik veuraover, mit mien snufferd vol in ’t hiete zaand en mien narms wied uutespreid. De flippers bleven rechtop in ’t rulle zaand staon, waordeur mien onderbienen zo’n 40 centimeter hogerder stunden dan de rest van mien lief. Toen’k mien duukbrille van mien aoververhitte kop ofzwiepte, zag ik alles weer wat helderder. Umme mij hin wördde ik anestaard deur een paar honderd vraogende ogen, boven de helfte an lachende monden.
Langzaam leut de Baos zien boekie onderuut zakken, beurde loom zien kop op en knikte mit een kort knikkie naor mij.
‘Bi’j der weer mien maj?’
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
