De donkere dagen voor kerst. Overal zijn mensen bezig hun kerstboom op te tuigen. Lampjes verlichten de buitengevels. Een jaarlijks terugkerende, verwachtingsvolle spanning in aanloop naar die twee dagen…
Het is een moment om even stil te zijn. Stil te staan. Bij wat er het afgelopen jaar gebeurde, bij de verwachtingen voor komend jaar. De balans op te maken van het leven.
En dan zomaar ben ik terug in de tijd. Hoe keek ik, als kind, uit naar het moment dat de boom opgetuigd werd. Al die prachtig gekleurden ballen die het flonkerende kaarslicht weerkaatsten. De prachtige etalages van De Bijenkorf, in de decembermaand mooier dan ooit. De gezelligheid met kerst, een mooi gedekte tafel en de lekkerste gerechten, zo prachtig opgediend. Gezellige bordspellen, een wandeling langs het strand. Dagen die gevierd werden met oma’s en opa’s.
Wat was het vanzelfsprekend, alsof het altijd zo zou zijn.
Ik groeide op en kreeg te maken met een schoonfamilie, waar de kerst ook uitgebreid werd gevierd. Een familie met eigen tradities en ook bij hen opa’s, oma’s en oudtantes aan de dis. Wilden we kerst vieren met iedereen dan was het wikken en wegen, passen en meten… als was kerst een verplicht nummer.
We trouwden en besloten recalcitrant, één dag is voor ons, we lopen in spijkerbroek en eten boerenkool met worst. Daarom heen was kerst dat familiemoment om te koesteren. We kregen kinderen en onze eigen tradities. De boom, de lichtjes, het kerstontbijt en een fijn diner. Eenvoudig of meerdere gangen, het maakt niet uit, met liefde bereid. Een boswandeling, een kerstjurk en die jaarlijks terugkerende film.
We verloren dat wat zo vanzelfsprekend was en waardeerden het met terugwerkende kracht meer dan ooit. Want met de jaren groeit het besef, dit is nu en ooit zijn het dierbare herinneringen.
En als dan de bakken met kerstspullen van zolder komen, dan staat die boom niet één twee drie. Want met het kerststalletje gemaakt van ijsstokjes, de waxineshouders volgeplakt met zilveren sterretjes en de zelfgemaakte kerstengeltjes van onze kinderen, doen mij in gedachten teruggaan naar jaren geleden. Wat gaat de tijd hard en het lijkt wel alsof die steeds harder gaat. Dus staan we vaker stil bij wat het leven ons biedt, proberen we bewust te genieten van het hier en nu, van de liefde, de warmte en de mensen die bij ons horen.
In gedachten ben ik bij de families die een dierbare verloren en wens ik hen een lichtpuntje in deze donkere dagen!
Door Manon Snoeker uitvaartbegeleiding Foto: Martin Schonewille
