Echtpaar Kenter-Oosterhuis 65 jaar getrouwd

Hoogeveen – Vandaag (16/12) vieren Nico Kenter (92) en Dini Kenter-Oosterhuis (89) hun briljanten huwelijk. Burgermeester Karel Loohuis heeft hun gebeld om hun te feliciteren namens de Gemeente Hoogeveen.

Samen hebben zij twee zoons, Bob en Charles, twee schoondochters, 6 kleinkinderen en ze zijn super opa en oma van 13 achterkleinkinderen. De zoons zijn uitgewaaierd en wonen respectievelijk in Sneek en Roden.

Ze zijn beide geboren en getogen in Amsterdam. Nico en Dini traden op 16 december 1955 in Amsterdam in het huwelijk. Het was geen gemakkelijke tijd voor een jong startend echtpaar. In Amsterdam was nauwelijks zicht op een woning. Ze kregen slechts de beschikking over een zolderkamer waar ze met hun zoon Bob gingen wonen. Nico was een verdienstelijk amateurbiljarter en liet de ballen, onder het toeziend oog van zijn echtgenote, regelmatig rollen in biljartcafés gevestigd aan het Rembrandsplein. Als lederbewerker was Nico werkzaam bij de lederwarenfabriek Hamo, destijds gevestigd te Amsterdam, Schans 73 en Dini verrichtte, zoals meest gebruikelijk was, het huishouden en had de zorg voor hun zoon Bob.

Omdat in de jaren vijftig in Drenthe weinig industrie was en er daar veel goedkope arbeidskrachten beschikbaar waren en nieuwe bedrijven een financiële injectie van de overheid tegemoet konden zien, besloot eigenaar Löwenstein om zijn lederwarenfabriek te verplaatsen naar Hoogeveen. Van de zittende 30 werknemers in Amsterdam waren slechts vier medewerkers bereid om het bedrijf te volgen en daartoe behoorde ook het jonge echtpaar Kenter. Toegezegd werd dat de werknemers in Hoogeveen konden rekenen op een mooie, nieuw te bouwen, ééngezinswoning. Een aantrekkelijk vooruitzicht.

Onbekend met de provincie Drenthe en hun nieuwe woonplaats verhuisden zij met hun zoon begin 1956 met de lederwarenfabriek naar Hoogeveen. In de ogen van hun familie gingen zij emigreren. Helaas was bij hun komst de bouw van de nieuwe fabriek nog niet voltooid en de toegezegde woning nog niet gebouwd. Het gezin moest daarom noodgedwongen uitwijken en tijdelijk inwonen bij mevrouw De Lange in de Wethouder Robaardstraat in Hoogeveen. Daar kregen zij de beschikking over een woonslaapkamer en deelden zij de keuken en een kleine wasruimte.

De fabriek vestigde zich tijdelijk in een ruimte van de oude gasfabriek aan de Coevorderstraatweg en startte halverwege 1956 in een nieuw bedrijfspand aan de Industrieweg. In de eerste jaren leverde de fabriek iedere week 5000 damestassen af. Nico Kenter was productieleider en in 6 jaar verdrievoudigde het aantal werknemers, waarvan de meeste jonge vrouwen waren. Uiteindelijk groeide het personeelsbestand in de daarop volgende jaren tot meer dan 150 medewerk(st)ers. De productie van tassen werd in de jaren zestig uitgebreid met onder andere akte- en reiskoffers. Nieuwe modellen werden door eigen ontwerp(st)ers ontwikkeld en het bedrijf leverde haar producten in het gehele land en daarbuiten aan speciale lederwarenwinkels.

In de maand januari van 1957 ontving het gezin Kenter de sleutels van de toegezegde nieuwe eengezinswoning in de woonwijk, plan West. Zij mochten zelf een woning uitzoeken en kozen voor de woning Huijgensstraat no. 13. Een mooie tussenwoning met drie slaapkamers, badkamer met lavet en een leuke voor- en achtertuin. Hun zoon Charles werd kort daarna geboren. Nu, 65 jaar later, blijkt dat nummer 13 hun geen ongeluk heeft gebracht.

De eerste woonjaren in Hoogeveen vielen het gezin zwaar. Vooral voor de vrouw des huizes, die de zorg van twee kinderen had, viel de verandering niet mee. Van de grote drukke stad naar het platteland en zonder familie was een grote omschakeling. Veel weekeinden werden dan ook gebruikt om naar Amsterdam te reizen waar de overige familie woonde. Een autorit duurde soms meer dan vier uren over éénbaanswegen door dorpen en steden en langs het IJsselmeer. Voor de afleiding van vooral Dini werd al in 1958 een zwart/wit televisie aangeschaft. Deze bijzondere aanschaf bleef in de buurt niet onopgemerkt en de jeugd kwam dan ook graag op woensdag- en zaterdagmiddag in grote getale naar Pipo de Clown, Dappere Dodo en Swiebertje kijken. Het was altijd een gezellige boel in huize Kenter.

Na het plotseling overlijden van de grondlegger van het lederwarenbedrijf werd zijn zoon Frits Löwenstein directeur. Begin jaren 70 besloot deze om het bedrijf te verplaatsen naar Bratislava in Tsjechoslowakije. Destijds een communistisch land. Omdat Nico van zijn werk en baan hield werd besloten dat hij met de fabriek mee zou verhuizen. Dinie bleef met de kinderen in Hoogeveen achter. In die tijd een hele uitdaging. Het gescheiden leven en het werken binnen het communistisch regiem vielen hun echter zwaar en zorgde ervoor dat Nico na enige tijd de Hamo in Bratislava verliet en terugkeerde naar Hoogeveen. Korte tijd daarna kreeg hij een baan als distributieplanner bij de vestiging van VNU, uitgever van veel leesbladen, in Beilen. Bij deze werkgever bleef hij tot de datum van zijn pre pensioen in dienst.

Van 1957 tot en met 2015 hebben Dini en Nico onafgebroken en met veel plezier in de Huijgensstraat gewoond. Lief en leed werd met de buren gedeeld. Er was toen nauwelijks sprake van verloop en veel bewoners van het eerste uur bleven met hun in de straat wonen.

Vanwege leeftijd- en gezondheidsklachten zijn Nico en Dini Kenter in het jaar 2015 verhuisd naar een nieuw appartement in het Hennie van Andelhof, grenzend aan het woonwijkcentrum Bilderdijk. Met uitzicht op de Huijgensstraat, de straat waar zij zoveel lief en leed met elkaar en hun buren hebben gedeeld, genieten zij daar van hun appartement. Het samen ouder worden met hun familie vinden zij prachtig maar tegelijkertijd ervaren zij ook de nadelen daarvan. Veel van hun oude buren,vrienden en kennissen zijn hun ontvallen waardoor hun sociale omgeving in Hoogeveen nagenoeg is opgehouden te bestaan. Zoals zovelen ervaren zij de huidige Corona tijd met alle beperkingen als een zware ingrijpende periode.

Zij hadden zich zo verheugd om hun briljanten huwelijk samen met hun kinderen, klein- en achterkleinkinderen te vieren. Helaas strooit Corona ook hier roet in het eten. Gehoopt wordt dat, zodra de horeca weer wordt geopend, zij alsnog een feestje met de familie kunnen vieren. Tot die tijd zullen zij het moeten doen met beperkt bezoek, kaartjes en telefoontjes.