Daansen is zooo mooi. Een dag later hej der nog plezier van

Van ’t weekend bint de Baos & Ikke weer ies as een stellegie olde rockers op pad ewest. Mit de naodruk op OLDE, mar dat begrepen ie zekers weh. Wij waren in ’t Podium bij de Status Quotes, een Tribute Band van de echten, mar dat much de pret niet drukken. Zij rockten nog steeds as mallen. Net as de echten en net as wij. Mar ok zij waren vast en zeker dichter bij de zestig dan bij de zestiene. Net as wij.

‘Wat za’k toch ies antrekken?’

Besluteloos stun ik veur mien klerenkaste te drenteln. Dan weer haalde ik een strakke spiekerbroek teveurschien, die veur gien iene mèter zat, mar wel stoer was. Dan weer greep ik een wiede piepen broek, die heerlijk zat. Mar van gien kaanten rockte. Mar … omda’k inmiddels de leeftied har da’k old genogt ware umme wies genogt te weden, keuz ik toch veur ’t gemak. Mit de wiede piepen slingernd umme mien bienen daalde ik de traptreden of, naor oonze huuskamer. ‘Aaah, daor is ze dan! Mien swingende doefie!’

De Baos zat op de baanke te wachten, niet ehinderd deur keuzestress vanwege zien kleren en zien kapsel, veur wat veur gelegenheid dan ok. Zestiene of zestig. Hij leup al zien hiele leven in een spiekerbroek. Hij is ter zowat mit etrouwd jong. En nog net niet IN etrouwd. Al had e dat best weh mooi evunden, dèenk!

Staond veur de spiegel schudde ik mien griezende haor wat lösser, klöpte mien hangende vel op de wangen wat strakkerder en trök mien zwartleren jassie an. Dizze oldere jongere uut de tweide helfte van de veurige eeuw was ter klaor veur. Klaor veur een aovenpie rocken, samen mit oonze vrienden en vriendinnegies. In ’t Podium waren wij niet de ienigen, zo stelden wij vaste. ’t Was ter zo vol as een panne gruuntesoep vol mit gruunte en soep.

Toen de eerste klaanken klunken van gitaresnaren en drumstokkies kwamen de bienen en heupen van vriendinnegies en ikke as vanzölf in beweging. Oonze haoren zwiepten daorbij hin en weer as een paar langzaam opkomende golfslagen, die mit een knal terogge op de kust kwakten. Waornao ze as rimpelige rimpels in ’t woelige water zichtbaar bleven. Net as mien haornen en mien rimpels. Beste vergelieking ok. Of nie.

‘Wilt jullie wat drinken dames?’ vreug de Baos waorbij hij tegeliekertied mien gedachten én de muziektonen van Hold You Back onderbreuk. ‘Of kunt jullie ’t niet wachten soms!’ Ik zunge net uut volle borst mit, waorbij ik steeds mar weer dachte dat de zanger de verkeerde tekst zung: Hol oen bek! As een soort van Mama Appelsap. As een kienderachtige puber schrouwde ik dat dan ok naor mien vriendinnen: ‘Hij zingt de verkeerde tekst. Heurt jullie dat ok?’ Zij beaamden ’t mit een kort knikkie en daansten gewoon wieder. Niet ofeleid deur Youn Back Holden of rimpelnd water dat zich terogge trök naor een older wordend straand.

De muzikanten hadden der zin an en wij ok. Zij speulden onofgebreuken en wij daansten onofgebreuken. Zij hadden gien pauze. Wij ok niet. Wij vuulden oons op dat moment meer zestiene dan zestig. Echt waor. Zaten vol energie, vuulden oons fit en geneuten volop! Net as vrogger, begun jaoren 80. Toen wij zo uutelaoten deur ’t leven sprungen as hadden wij net oonze examens derop zitten. Wij keken levenslustig en onschuldig as een stellegie jonge kukens uut naor oonze toekomst. Wark, trouwen, kiender … Die toekomst leek nog wied weg. Mar niks was minder waor. Wij zaten der een paar jaor later gewoon middenin. In die toekomst. Waorbij een groot gedeelte van oonze toekomst van toen inmiddels ok alweer gewoon geschiedenis was. Och, och, och … snap ie ’t nog?

Toen’k hiel wat uurties later niks nie mu en nog hyper van al dat gedaans in bedde kreup, gleed ik mit piepende en zoemende oren Dromenlaand in. Totdat!

‘Auwe, auwe, oeh, auwe …!’

Nog half in slaop greep ik naor mien linker onderbien waor as op dat moment een scharpe piene deurhin trök. Een gevuul van stikkende messen in een gestold ei. Kan der haoste niks aans veur verzinnen, mar zo vuulde dat op dat moment. Dan weej een beetie hoe of ’t vuulde ja. Of hej daor nou júúst gien beeld bij. Kan ok nog natuurlijk. ‘Wat hej, wat is ter!’ bèulde de Baos. Intied hij rechtop zitten gung, drukte hij op de schakelaar van oonze felste verlochting. Oonze slaopkamer veraanderde daorbij in een soort van beddenshowroom, zonder filter. Mit oons as proefslaopers in de midden. Uutestald veur iederiene die der langes leup. ‘Mien bien, mien bien, mien bien’, schrouwde ik. ‘Die knapt zowat uut menare! Ik heb kraaaaaaamp … !’ De Baos sprung slaopdronkent uut bedde, leup der umme hin en plofte neer op mien achterkaanten. Van ’t bedde dan hè! (Dachte weh daj wat aans dachten). Schienbaar hielemaolt zeker van zien zaak greep e mien bien en höld hum een endtie naor boven, waornao hij keihard mien tienen achteraover duwde. As was e een deurgedreide fysiotherapeut die zien diploma’s ewunnen har bij de bingo. Een felle piene trök nou deur mien tienen én deur mien bien. Wusse op dat moment niet wat mij zeerderder deud. ‘Auwe, auwe, auwe, hol op man’, krijste ik. Wild prebeerde ik mien onderdanen an zien ondeskundige vingers te ontfutseln, wat mij mar gedeeltelijk lukte. Want in een mum van tied had e ze weer te pakken en begunde nou onstuimig an mien tienen te trekken. As was e een schiploze kapitein die zien golven in bedwang holden wol. Waor slat dat op, dacht ik. Dat gepruts. Hij hölpte mij van de wal in de sloot, op dizze meniere.

‘HOL OP NOE!!!’

‘Dit hölpt bij kramp he’k heurd!’

‘Waor hej dat heurd?’ reup ik grammietig uut. Compleet aover mien toeren. ‘Bij oen diplomering veur kwakzalver?’ Mit een plof knalde mien gekwetste bien terogge op bedde. Mien vuurrooie tienen staken naor boven as waren ze vief vuurtorens langs een gehavende kustlijn. Die de storm niet de baos hadden kunden blieven. Net as ikke, mit mien Baos. Karmend en kreunend prebeerde ik een tiedtie later vanneis naor Dromenlaand te verhuzen, wat nog niet zo makkelijk gung kan’k oe vertellen. De kramp in mien bien was der dan wel uut, mar der was een dikke bulte veur in de plekke ekomen. Een dikke, harde bulte bedoel ik! Een knoerharde, dikke bulte!! Daorbij lagen ok mien tienen nog ies in de kreukels. Alle tiene!

D’aandere morgen bleek dat dat jammergenogt niet ’t ienige was wa’k an dizze aovend en nacht aover ehölden har. Toen’k uut bedde stapte, was ‘t net asof ik deur een paar honderd gitaresnaren en drumstokkies egeseld ware. Mien onderrogge vuulde ebreuken, mien heupen uut de kommen en mien beide bienen as moerassige massa’s. Waorin’k al mien spieren nog wel aordig goed vuulde. Net as die in mien kop en nekke. ’t Waren net de hoogspanningskabels langes ’t Olde Diepie. Van mien zorgvuldig opgeklopte wangen was jammergenogt ok niks meer te zien. Die hungen nog meer as ooit teveuren. Net as mien bossie haor. Dat zag ter al net zo futloos en fotserig uut as de toestaand waorin ik mij bevund. ‘Ie wordt older Mama, geef ’t mar toe! Ie wilt ter alles an doen, mar ie weet niet hoe!’ zung de Baos toen hij mij muizaam deur de kamer zag sloffen. Op zuuk naor steun. Waor ik die dag letterlijk nog lange naor zuken kun. Keihard wa’k weer ies mit mien neuze op de feiten edrukt. Ik vuulde mij zo nom en dan nog wel zestiene, ik ware toch echt dichterder bij de zestig.

Mar eh … waor a’k trouwes nog wel beneid naor binne hè?

Wat veur examen heb ie morgen?

Nou, moi hè!

Yvonne Bijl-Hooijer

yvonnebijl.nl