Zoaj weet hadden wij de ofgeleupen weken, naost daw veur een jaor genogt regen kregen, ok nog wel een paar dagen hiel mooi weer. Dat kan oe donkt mij niet ontgaon weden. Tenzij aj een paar dagen op de rittel waren. Naor Siberië of zo. Mit zonder Internet of ’t Olde Wief van ’t Ogeveine in oen karbies. In pepiervorm dan hè! Raak ie der trouwes ok zo van van ‘t rabat? Warme zomerdagen in de late harfst en van snei in de zomer? Ikke wel jong. En wij bint niet de ienigsten heur. Ik zagge lèestdaags bij oons achter thuus zölfs een flamingo onderstebaoven an een mezebolle hangen. Ok mien luie tuunstoel kuierde vanuut oonze blokhutte terogge ’t terras op. Mit de parasol onder zien armleunings. Klaor veur een middagie zunnebaden in de schaduw.
Zoas oe vaste niet ontgaone is (aj niet in Siberië zaten dan) gung de wintertied ofgeleupen weekend ok nog ies in. Mar in plaats van mar een ure terogge te gaon, gungen wij minstens een paar maond terogge. Leek mij zo toe heur. Ik kun ’t allemaolt niet meer bijsloffen. Snap ie ‘t allemaolt nog weh dan? Wat ter gebeurt? De Baos ok niet volgens mij.
Zaoterdagmorgen leup hij mit zien ziel onder zien blode narm en ’t zwiet onder de neuze deur thuus in. Op zuuk naor oonze tiedanwiezers die hij allemaolt verzetten wol. Mar volgens mien schamele kennis van ’t actuele neis mus dat pas in de nacht dernao. Had ie der soms iene an ‘t heide plukken?
‘Wat bi’j toch an ’t doen jong?’ vreug ik dan ok. Zéér verbaosd. ‘Morgen murre wij de tied pas verzetten heur.’
Ik kwame net onder de does vurt en had bedacht dat ’t weer ies de hoogste tied wördde veur een BH-loze dag. In ’t kader van de komende wintertiet leek mij dat wel toepasselijk toe. En ’t was noe toch nog zomer. Dus! Logisch toch? Zachies neuriede ik veur mij uut: Wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage. ‘k Heb mien BH niet veur d’hoed, dus ik heb ja niks te klagen! Nou ja. Lao mar gaon.
Mar, ’t leek mij wel da’k een beetie uutkieken mus mit mien borstweringloze actie op dizze zunnige dag. En niet zo onbesoesd en onbezorgd van huus of mus gaon as een jaor of wat eleden. Want fietsen zonder BH doe’k niet zo gauw weer heur. Mit mooi weer en mit zonder jasse dan. Misschien mit een dikke winterjasse en een borstrok an, mar niet zoas vandage in mien dunne tinogie. Mwoah! Die sensatie sleu’k toch lieverder aover. Vienj vaste niet arg.
‘Dat wee’k ok wel heur’, antwoordde mien tiedregelaar mit hij de keuken in leup. ‘Mar, regeren is veuruutzien!’ zee hij der plechtig achter an. ‘Dan hew ’t mar weer klaor ja! En dan hoew dat morgen ok niet te doen!’
Zien woorden kracht bijzettend, drukte hij mit twei vingers tegelieke op een paar knoppies op de oven. Ik zagge in een oogwenk de helder verlochtte elf in een stralende tiene veraandern.
Och heden nog an toe zeg, dacht ik bij mijzölf! ‘t was toch hielemaolt niet haandig wat ie noe an ’t doen was. Die tied zo vrog al naor veuren halen. Wat een gedoe ok. Noe mus ik ja d’hieltied naodèenken aover hoe late ’t vandage écht was. Wat ja lastig en wat ja onneuzel.
‘Ja heur ies! Hoe late murre wij noe èten dan? Noe wij vandage een dag en een ure te vrog veuruut in zien achteruut leeft?’
Mit de vingertoppen van mien linkerhaand wreef ik mij een paar keer verward aover mien veurheufd.
‘En oh ja! Hoe doere wij dat vanaovend dan aw naor de bioscoop gaot? Dan is ’t hier zeuven ure en daor achte. Dan kome wij te late toch?’
‘Wat praot ie daor veur raodsels doefie?’
De Baos pakte ien van oonze zwarte keukenstoelen die hij veur de schouw rolde. Daor hung oonze eigen Big Ben. Steunend klumde hij bovenop de zitting as was hij een versleten touwdaanser op zien waankele touw. Angstvallig zag ik de stoel een klein endtie hin en weer schoeven op ’t moment dat hij de wiezer een klein stukkie naor achtern drukte. Waornao hij zuchtend van zien tiedelijke schommel-stoel of sprung.
‘Zo!!’
Poeh!! Zó snel kuj de tied dus gewoon terogge naor zien verleden kriegen intied aj in ’t heden leeft. Meuk niks uut. Mien gedachten sleun op hol en meuken een warboel van mien bovenkamer. ’t Kabinet was ter niks bij. ’t Goesde mij inmiddels zo hard deur de kop hin, ’t leek wel asof ter twintig wekkers tegeliekertied opewunden wördden die metiene daornao ofleupen.
BRRRRRRR TRRRRRRR DRRRRRRR
Misschien mus ik mien BH mar weer antrekken, bedacht ik mij vaneersten. Dat gaf mij meer stof tot naodèenken.
Want ja. Wintertied of Jan Splintertied. Hoogzomer- of komkommertied. Vrije tied of neie tied. Heremientied! ’t Zul mij wat wat veur tied ‘t was! Volgens mij was ‘t noe op zien minst tied-veur-een- borreltied.
Want ik ware dervan aovertuugd. Der stund vast en zeker van argens op de wereld op dit moment wel van argens een elf op de klokke.
Proost! Op de wintertied. Dan mar.
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl