Dit mur ik toch even mit jullie delen heur. Want wat ist ok wat mit die keerls. Of in elk geval: mit mien keerl. Die is de leste tied van alles kwiet. Zien sleutels, tillefoon, zien aandacht, de tied en neum mar op. Tis dat zien konte hum vaste zit an d’hoed. Aans was ie die ok nog een keertie kwiet ewest. Warkelijk waor. Van ’t weekend was ’t weer ies zover.
‘Weet ie waor mien portemennee lig mien doefie?’ vreug hij mij zaoterdagmiddag mit een triesterige blik in d’ogen. ‘Ik wol net even naor de wasstraote, mar ik kan hum van nargens vienden’, voegde hij der an toe. Wij zaten an de tuuntaofel onder de aoverkapping en hadden net oons plakkie stoete op. Mien eigen blik bleef even rusten op mien neie theeservies die a’k net ekocht har, op de rommelmarkt. Dus nei was ie eigenlijks niet. Mar ‘t was wel mien neiste ankoop waor’k mar wat wies mit was en wa’k zojuust stuk veur stuk uut ’t kraantepepier erold har. Umme ze vol trots an de Baos te laoten zien. Scholderophalend keek ik hum an. ‘Hoe mur ik dat nou weten! Ik heb hum niet ehad!’ reageerde ik onvriendelijker dan de bedoeling was, mar ik zagge de buie alweer ankomen. En ik ware net zo bliede dat ’t evenpies weer dreuge was, nao al die onstuimigheid van de leste uren. Mij donkt: de mollen kunden haoste op surfplaankies deur oonze tuune surfen. Der stund onderhaand water genogt. Wij waren de leste weke binnen een paar dagen van een late zomer naor een vrogge harfst verhuusd. Der zat zowat gien gruun blad meer an oonze bomen, waordeur de takken der mar wát treurig bij hungen. Een beetie net as de blik van de Baos ja.
‘Haj oen portemennee nog toen aj in fietsen gungen vanmorgen?’
De Baos keek mij recht an en antwoordde bevestigend.
‘Starker nog. Ik had hum in mien jasbuuze estopt en de rits dicht edaone. Net as aans! Dat wee’k honderd procent zeker!’
‘Honderd procent nog weh. Ik dèenke wel zeker te weten dat vieftig procent meer in de buurte komp. Ie bint de leste tied best wel wat chaotisch.’
Deur dizze leste opmarking begunden zien ogen angstvallig te schittern en niet op een positieve meniere. ’t Leek mij beter mien onvrede umme te zetten in actie. Der mus ezöcht worden. Dat ding mus boven taofel en gauw ok. Mar daor lag e niet zo te zien. Onder de taofel lag e ok niet. En ok niet op ien van de tuunstoelen of op de grösmeier. Niet in zien schoenen of in ien van oonze vieftien jassen.
De Baos was inmiddels ok volop an ’t zuken. Hij keek in de tuune, tussen de hortensia’s en de hangplaanten, in de old papier duze in de skure, op de radiator in de wc, in de vensterbaank in de douche, onder de auto en neum mar op. Twei uren later hadden wij alles bij langes ewest, mar nog gien enkel spoor van zien portemennee. Ik had ter niet veule feduzie meer in dat hij bij oons in of umme thuus liggen zul en vuulde mij mit de minuut kranger worden. Daor gung mien vrije middag!
‘Ik fietse de route van vanmorgen mar weer bij langes. Wele wet lig e wel van argens an de kaanten van de weg!’
De kaans dat zien verleuren knippe nog rustig op hum zul liggen wachten, leek mij mi-ni-maal. Mar goed. Der bint grotere merakels gebeurd, dus ie wussen mar nooit. Zolange de spelde niet evunden was, bleven wij net zolange in de heuibarg zuken. En daorbuten. Want ok daor gef heuj nog wel ies verrassings pries. Dochtte mij zo.
‘Wat hej eigenlijks allemaolt in oen portemennee zitten?’ vreug ik roppig. Mit de fietse an d’haand staarde hij mij ofwezig an.
‘Mien baankpassies, riebewies en kentekenbewies sowieso. En wat briefgeld. Ik was net bij de baank ewest!’ Grammietig drokte ik ien van de tuunstoelen zo hard achteruut dat ie tussen de mollen en surfplaankies belaandde.
‘Allemachies nog an toe keerl. Wees toch ies wat veurzichtiger mit oen spullen’, bleus ik uut mit ’t stoom uut d’oren. ‘Vandage bi’j oen portemennee kwiet, net as een tiedtie terogge. En lèestdaags oen tillefoon. Tjonge jonge. Das niet best heur!! Ie mut écht ies wat beter uutkieken man!’ Mit samengeknepen ogen keek ik hum an. Hij daorentegen keek mij niet meer an, mar startte zien fietse en reed de straote uut. Intied hij de reikwijdte van zien speurtocht uutbreidde, leup ik ’t hiele huus mar weer ies deur. Mit niet veule hoop op een positieve uutkomst. Ik lagge laankuut veur de baank, waor ik van alles vund, mar niks dat op een portemennee leek. Paoseigies, een verdwaald cashewneutie en een speulgoed dingie van oonze hond da’k al wel dreikwart jaor kwiet was. En stof. Een bulte stof. Mar die wa’k niet kwiet. En hoefde ik ok niet persé te vienden. Ik kwame van alles tegen wa’k niet zöcht. Mar wa’k vienden wol, bleef zuuk. Verslagen leut ik mij zakken in mien luie stoel. De regen kletterde inmiddels weer tegen de roeten. En zorgde derveur dat iederiene butendeure zonder regenjasse of paraplu een nat pak opleup. Inclusief de Baos.
Toen hij een klein uurtie later ’t huus in leup, zag ik ’t water uut zien haor druppen. Zo zien kraage in. Zien jasse en spiekerbroek waren deurwiekt. ’t Leek wel of hij in een sloot efietst was. Natterder dan nou kun e niet worden.
‘Niks evunden zekers?’
‘Nee! Bin aoveral ewest. Mar nargens te vienden.’
Een nat spoor achterlaotend, leup hij naor oonze tuuntaofel onder de aoverkapping waor mien grote tasse mit kraantepepier stund te pronken, mit ‘t servies dernaost. Ik zag hum kieken en wus wat hij dacht. Mar vreesde ’t ok. Want ja. Daor was ik zölf ja as lestes mit bezig ewest toen’k de theekoppies uut ’t olde neis pepier haalde en de rotzooi vervolgens weer in de tasse kwakte. ’t Zul toch niet? Nee toch zekers. Hoe zul dat nou kunnen? Nee … ! Ja … !
De man. Hij keek mij an. En ik keke weg. Mien blik bleef rusten op de bessem, die afwachtend tegen ’t huus an stund. Zul ik der metiene op klummen en snel wegvliegen? Of zul ik eerst ’t huus invliegen umme veur de Baos zien lievelingskossie te maken? Veur de rest van de weke gelieks dan mar. Of veur de rest van oons leven?
Nou moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
