Soms heb je van die avonden waar je van tevoren al een beetje naar uitkijkt. Niet
omdat er iets groots of spannends op het programma staat, maar juist omdat je
weet: dit wordt zo’n avond vol warmte, herkenning en plezier. Zo’n avond was het
in Nieuwlande.

Bij binnenkomst in MFC De Opsteker voelde ik het meteen, die gemoedelijke sfeer
die alleen dorpen hebben. De ko e stond klaar, de zaal zat vol bekende én nieuwe
gezichten. De gesprekken begonnen nog voordat het programma goed en wel van
start was.

Wat een rijkdom dacht ik, toen ik luisterde naar al die clubs en verenigingen die zich
presenteerden. Van de speeltuinvereniging tot de sjoelclub, van Lef (de volleybalvereniging
met de naam die alles zegt) tot het dorpsbos en de kookclub; overal zag
je dezelfde glinstering in de ogen: trots, betrokkenheid, liefde voor het dorp. En dan
te bedenken dat al die mensen dit gewoon doen, naast werk, gezin, drukte. Niet
omdat het moet, maar omdat het goed voelt om iets voor elkaar te doen.

Natuurlijk kwamen ook de verhalen langs over het verleden. Want Nieuwlande is
meer dan het Onderduikersmuseum, maar dat bijzondere hoofdstuk hoort er wél
bij. Het feit dat dit dorp destijds samen opstond om Joodse onderduikers te helpen
en daarvoor zelfs een Yad Vashem onderscheiding ontving, zegt alles over de geest
van Nieuwlanders. Toen en nu: mensen die wat voor elkaar over hebben. Jullie
vinden dat heel gewoon. Nuchter, praktisch, handen uit de mouwen. Maar ondertussen
zijn jullie het kloppend hart van de gemeenschap.

En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, werd de avond feestelijk afgesloten met
de première van Turfgraver bier, gebrouwen in onze eigen gemeente. Dat biertje
smaakte niet alleen goed, het proefde ook als een eerbetoon aan de turfgravers van
weleer en de kracht en saamhorigheid van dit dorp.

Het was weer een prachtige avond in een prachtig dorp. Nieuwlande laat zien: als je
samen de schouders eronder zet, dan blijft een dorp niet alleen lee¥ aar, dan leeft
het écht.