Te gek umme lös te lopen?
’t Was weer een allerbarstens gezellig weekend, ofgeleupen weekend. Mit de Cascaderun. Vien ie ok nie? De Baos en ikke waren natuurlijk ok weer van de partij, veur de vieftiende keer. Ja, ja. Makstarm waor mèensen. Wij hebt alle ofleverings van dit spektakel inmiddels eziene. Zo waor as ik hier staor. Vieftien keer. Wát een prestatie nie? Ik verbaose mij der zölf ok aover. Mar waor ik mij zundag nog veule meer aover verbaosde. Och Doen Liebe Fratsen nog an toe zeg. Dit gaoj niet geleuven.
‘Hier hej nog een paar vrije plekken! Zuw daor gaon zitten?’
De Baos stund op oons favoriete terras, greep ien van de rieten stoelties en zweide hum naor achtern. Mit een diepe zucht zette hij zichzölf achterin de zitting. Even later strekte hij zien beide narms naor veuren, dreide ze een halve slag, strengelde zien vingers in menare en spande zien narms nog wat meer. Waordeur dartig krakende kooties mien gemoedsrust verstoorden.
‘Hè! Hè! Daor woj mu van onnie, doefie?!’
Ik gunge op ’t stoeltie tegenaover hum zitten en zuchtte en pufte mit hum mit. Wij waren ECHT mu eworden kan’k oe verzekern. Wij kunden ‘t ja zowat ok niet meer bijsloffen jong, die middag. Al die hardlopers die zo hard bij oons langes leupen. Mij donkt. Wij hebt ter wel een paar duzend eziene en ik hebbe net zo veule namen ebèuld. De Baos deud dat niet. Die bèult allent as ’t hum uutkomp. As ter hönnig in de heide zit of zo.
‘Wat wil ie drinken dan mien maj?’
Belangstellend bestudeerde ik de kaorte.
‘Doe mij eerst mar een cappuccino! ’t Is nog vrog!’
Ik legde de kaorte weer neer en geneut van de warmte op mien gezichte. Der was laaghangende bewolking veurspeld, mar gelukkig hadden wij zowat de hiele middag een hooghangende zunne. En die was al goed krachtig kan’k oe vertellen. Mit mien gezichte naor de warmtebron ericht, sleut ik genietend mien ogen. Vanachter mien donkere zunnebrille wördde gieniene dat gewaar.
‘Heeeeeej hoiiiiii!! Wat ja gezselligg!’
Een vrouwenstemme dichte bij mien linkeroor deud mij opschrikken uut mien relaxstaand. En de narm die quasi vriendschappelijk umme mien scholder drapeerd wördde meuk mien ontspanning der niet bèter op. De stemme en de narm heurden bij menare zag ik al gauw.
‘Ja jong. Barre gezellig!’ stamelde ik veraldereerd, mit ik wat rechterop in mien stoel zitten gung.
De vrouwe rechtte heur rogge ok, streek heur neppe zwartleren nappabroek glad en leup richting een aander gezelschap.
Okayyyy
‘Was dat een collega van oe?’
‘Nee man! Ik wete agèn niet wie of dat was!’
De Baos dreide een paar keer ongeleuvig mit zien ogen en streek hum ofwezig veur de kop.
‘Hmmmmm.’
Nog mar krapan van de schrik bekomen, kwaamp dezölfde flodderhopsem der alweer anevleugen en gunk op de lege stoel naost mij zitten.
‘Wat zit jullie hier gezselligg samen ja. Hebt jullie ok mitedaone vanmiddag?’
De vrouwe keek mij neisgierig an. Mit heur donkerbroene ogen. Heur lange volle wimpers leken wel spinnepoten die onrustig veur heur donkere stienkolen langes wappernden. Intied dreide ze nonchalant een lastig asblond krullegie dat veur heur kop langes dwarrelde umme heur wiesvinger. An dezölfde haand zag ik een goldglaanzende ring zitten, mit een knoepert van een robijn. Zoooo, zoooo, dacht ik bij mijzölf. Dizze Madam lek wel een echte Madam.
‘Nee! Wij hebt niet mitedaone’, antwoordde de Baos veur zien beurte. ‘Supporters bint ok belangriek!’
De vrouwe keek hum stralend lachend an. De zunne was ter niks bij vergeleken. Ze leek mij, as heur állerbeste vriendin, alweer vergeten te weden.
‘Ik was bij mien kleindochter ant kieken. Die deud ok mit!’ zee ze ongevraogd. Heur lach breidde zich uut tot achter heur lange goldkleurige oorbellen.
‘Ah! Oen kleindochter! Deud zij mit an de Unicef Kienderloop of zo?’ informeerde mien journalist geïnteresseerd. As was e de neiste verslaggever van RTV Drenthe.
De vrouwe lachte nou nog brieder, waordeur heur oorklokken spontaan ’t Wilhelmus begunden te beiern.
‘Haaaaa neeeeh jong! Mien kleindochter is al viemtwintig.’
‘VIEMTWINTIG??’ reageernden wij allebeidend in koor, compleet van ’t rabat. Hoe old zöl zij dan toch wel niet weden, dacht ik bij mijzölf.
Asof ze mien gedachten lezen kun, antwoordde ze: ‘Jaaa, mar ik bin al viemzestig. Dat haj niet edacht hè?’
Glazig staarde ik heur an en schudde ontkennend. Nee. Dat ha’k zekers niet edacht. Mar ik har die middag wel meer niet edacht.
De vrouwe stund op, streek een paar keer aover heur neppe zwartleren nappabroek en slingerde heur paanterprint tassie aover heur scholder. Verbeeldde ik ’t mij nou. Of wappernden heur spinnepoten mit op de maote van ’t Nederlaandse Volkslied? Veurdat ze vurt leup kirde zij: ‘Jaaa, jaaa …! Viemzestig! Mar in mien broek soms nog mar achttiene heur!’
Weet niet hoe of ’t nou mit oe is, mar wij völlen bijkaant van oonze stoelen deur dizze onverwachte mitdeling en waren de rest van de middag kats van ‘t padtie. Starker nog! Wij bint nog steeds een beetie in shock. Haope ieje niet. En aans: succes dermit.
Nou mèensen, blieft jullie mar mooi op ’t rechte pad van ’t weekend heur. Kalm an doen en rap een beetie!
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl – Hooijer
