Kantlijn: De bestuurlijke Treant estafette…

De Treant estafetteploeg. Zo mogen we de opeenvolgende bestuursvoorzitters van de Treant Zorggroep (voorheen ZLM) inmiddels wel noemen. Sinds ik in 2012 met toenmalig vice-voorzitter Donkervoort in aanraking kwam heb ik de volgende leden van de ploeg het estafettestokje aan elkaar zien overdragen:
Maarten Rutgers -> Kees Donkervoort
Kees Donkervoort -> Leo L. Schoots (a.i.)
Leo L. Schoots -> Eric Janson
Eric Janson -> Marcel Kuin
Marcel Kuin -> Carla van de Wiel (a.i.)
Carla van de Wiel (a.i.) -> Carla van de Wiel

Door Democranarch

Zeven namen in zes jaar. Gemiddeld nog geen jaar per persoon. Carla van de Wiel heeft het verhoudingsgewijs nog lang uitgehouden. Bij de 1e mars naar Bethesda in 2013 heb bij het voorstellen van Eric Janson gezegd dat hij de verantwoordelijkheid op zijn schouders nam voor alle goede en foute keuzes en beslissingen van zijn voorgangers. Dat geldt wat mij betreft voor iedere volgende bestuursvoorzitter. Van welke organisatie dan ook.
Maar de praktijk is anders. Het snelle switchen levert vooral op dat een nieuwe voorzitter zich met het grootst mogelijke gemak verschuilt achter keuzes en beslissingen van voorgangers. In plaats van de verantwoordelijkheid er voor te nemen, zoals in het kabinet Rutte wel gebeurde, beschrijven zij bij voorkeur hun verantwoordelijkheid als een last die de erfenis van de voorganger meebracht, maar er iets aan veranderen willen, kunnen of in ieder geval doen zij niet.
En daarmee is meteen de kern van het kwaad waar de paarse coalitie van Wim Kok ons land mee heeft opgezadeld. Met de privatisering is ook de technocratische bestuurder met een trits bureaumatrozen opgekomen. Bestuurders die geen enkele binding hebben met de (leden van de) organisatie die zich geacht worden te leiden. Bestuurders die het schip voortijdig verlaten en dat afdoen met “ik heb mijn klus niet afgemaakt, maar niemand is onvervangbaar.”
Het wordt tijd dat wij in Hoogeveen gaan nadenken over alternatieve oplossingen. Aan nog meer slecht nieuws hebben wij geen behoefte. We moeten het roer zelf ter hand nemen. Stadskanaal heeft wat dat betreft op dit moment een verfrissende benadering van de vergelijkbare problemen die men daar in het Refaja ziekenhuis tegenkomt. Het Dagblad van het Noorden schreef er een interessant artikel over en Hoogeveen mag een voorbeeld nemen aan Kirsten Smid c.s. die in samenwerking met de aan de Erasmus universiteit gelieerde Stichting Maatschappij en Onderneming (SMO) op zoek is naar creatieve alternatieven om te redden wat er te redden valt.
Want van Treant hebben wij geen heil meer te verwachten. Net zo min als van Achmea (Hoogeveen) of Menzis (Stadskanaal). Ondertussen klinken vanuit Meppel geluiden over plannen die bij Isala zouden leven om in Meppel weer op een of andere manier verloskunde aan te bieden, maar daar is nog geen bevestiging van bestuurlijke kant gekomen. Ik hou het voor u in de gaten.