Bavo: Van Thorbeckehuis naar treurwilg

Achter in mijn tuin staat een treurwilg, een hele grote. Bij mooi weer zit ik vaak in die tuin te genieten van deze prachtige boom. Een paar weken terug begon mij iets op te vallen.
Iedere avond rond half acht was hij er weer.  Een blauwe reiger. Hij streek dan, telkens  voorafgegaan van een majestueuze boog, neer in de treurwilg, op steeds weer dezelfde tak. De reiger keek dan wat rond en vervolgens begon hij de tak schoon te pikken. Alle blaadjes en kleine twijgjes werden door hem met grote precisie verwijderd. Na twee weken was de tak helemaal kaal. Sindsdien zit hij daar iedere avond, pontificaal, op zijn eigen tak. Deze zelfbedachte troon lijkt de reiger goed te bevallen. Soms kijkt hij in het rond, waarbij ik mij inbeeld dat hij, heel soms, ook even naar mij kijkt, met een trotse blik in de ogen. Zoiets van: “Dit is mijn tak, ik ben hier de baas.”

Toen hij dat laatst weer deed, moest ik even denken aan onze eigen minister-president, Mark Rutte. Die kan ook zo kijken, met die typische blik van een Staatsman, zittend in zijn eigen Torentje.

Nog steeds komt de reiger avond na avond terug naar zijn eigen tak, vrij gemaakt van lastige twijgjes en bladeren. Wel een beetje eenzaam, ietwat geïsoleerd zelfs van zijn omgeving. Na al die weken ben ik hem gaan beschouwen als mijn eigen reiger. Sterker nog, ik ben zelfs een beetje van ‘m gaan houden. En wat doe je dan, je geeft ‘m een naam. Heb ik ook gedaan, ik noemde hem Karel. Ik ben benieuwd hoelang ik van mijn eigen Karel mag blijven genieten, daar op die kale tak, zijn eigen Torentje, zal ik maar zeggen.