Op fietse (gebaseerd op een waorverteld verhaal)
Dit keer gien verhaal aover de Baos en ikke, mar een keer een hiel aander verhaal. Aover mien va.
De leste jaoren veur zien dood was hij jammergenogt dementerend en vanuut zien verwardheid vertelde hij de miest onwarschijnlijke en onmeugelijke verhalen. Vol overtuging. Wat heb ik vake mutten gniffelen om al zien avonturen met Fidel Castro, Mao en John F. Kennedy. Volgens hum was ’t allemaolt ECHT gebeurd.
Op fietse (gebaseerd op een waorverteld verhaal)
‘t Is een kolde dag in meert. De locht is nevelig en grauw in Hollandscheveld. Een gure Noordenwiend blas kold umme zich hin. Tikt an deuren. Klopt op scholders en rammelt an warme winterjassen. Verdreugde bladern stoeft aover Toekie en kringelt umme menare hin, asof ze daanst op de tonen van de wiend.
Een grieze, dik ingepakte man löp een rondtie deur ’t dorp. Zoas e alle dagen döt. Van ‘t Woonzorgcentrum De Beatrix naor de bosraand en weer terogge. Zwaor leunt e op zien wandelstok as e zich mit kleine onzekere stappies veurtbeweg. De krage van zien okergele jasse bedekt zien oren.
‘PSSSSTTTT’, heurt hij ineersten.
Wat was dat?
‘PSSSSSTT’, heurt hij vanneis.
Van achter een dikke ekkelboom springt plotseling een man teveurschien. In een donkerblauw dreidelig pak en een sneiwit aoverhemd. Compleet mit een keersrechte strik en hoge zwartzieden hoed. De heer stapt naor veuren, zet zien hoed of en bög plechtig naor de hoogbejaorde man.
‘John F. Kennedy’, meldt e as e weer rechtop stiet en de man tegenaover hum strak in d’ogen kek. Tegeliekertied klikt hij de hakken van zien zwartgelakte schoenen plechtig tegen menare.
’Ut Is mij een groot genoegen! En wie bin ie as ik zo vrij mag weden?’
De blik van d’oldere man giet van boven naor beneden. En van links naor rechts. Hij trekt zien wenkbrauwen hoge op. John F. Kennedy? Hij vuult de wiend wild an zien gedachten trekken. De President van Amerika?
Schuddekoppend en mit zien rechterhaand veuruut estèuken antwoordt e: ‘Aangenaam! Ik bin Harm Heujer. Madenboer. In ruste!’
‘Interessant!’
John schudt de uutestèuken haand intied hij hum nog steeds strak ankek.
‘Interessant!’ herhaalt hij.
‘Wat doer ie hier an Toekie? As ik zo vrij mag weden?’ vrag Harm. Zien stemme klinkt vriendelijk en belangstellend.
‘Ik bin onderweg naor de Berlijnse Muur en zeuke nog iene die mit mij mit wil.’
Hij lat zien starende ogen van d’olde man ofglijden.
Neisgierig volgt Harm de blik van de President en zet een grote postfietse staon. Tegen de aandere kaanten van de boom. Een zwarte. Mit dubbele stangen en grote fietsetassen. John stapt op en mit een zwei van zien rechternarm neugt hij de bejaorde madenboer uut umme achterop te gaon zitten.
Aorzelnd komp Harm dichterbij mar döt wat de man hum vrag. De stof van zien krage kriebelt zien neuze mit as hij zien bien aover de bagagedrager zweit.
‘HATSJIE!!’
‘Santé. Op oen gezondheid!’
As de bijrieder uuteniest is, stikt e zien beide bienen in de fietsetassen. Iene links en iene rechts. Zien wandelstok zet e dernaost.
‘Hol oe vaste!’ jubelt de President. ‘Wij gaot naor Berlijn!’
John hef ter de gaank goed in zitten en fietst asof zien leven der vanof hangt. Veuraover ebeugen trapt hij stevig deur. Binnen een mum van tied stikt ze de Duutse grèens aover en deurkruust meerdere deelstaten. Ze riedt aover snelwegen, langes hoge gebouwen en uutgestrekte natuurgebieden. Gien enkele keer stopt ze. De fietsebaanden rolt en rolt en rolt. Onofgebrèuken en eindeloos.
Intussentied kek de madenboer tevreden umme zich hin, mit zien beide narms umme ’t lief van de onvermuibare fietser. Hij kun hum niet heugen wanneer hij veur ’t leste zo wied van huus was.
Op een muurtie langes de Rijn zet e iniens een olde bekende zitten. Hij zweit en dreit zien kaanten uut.
‘Moiiiiii!’
Fidel Castro trekt an zien lange sigare en blas mistige krullegies veur hum uut.
‘Moiiiiii!’, bèult hij terogge. Hij groet ’t tweital vriendschappelijk mit een tikkie tegen zien grune pette. Intied hij zien ogen dichte döt, nemp e vanneis een flinke heis van zien Cohiba. Hij lek de veurbijgangers alweer vergeten te weden.
Nao een paar ure flink deurtrappen, stopt de President inienen mit fietsen en stapt of. Een torenhoge mure belemmert de weg.
‘Stap mar of Harm. Wij bint ter.’
Volgzaam döt Harm wat de President zeg. Pakt zien stok en krummelt samen mit de President naor ’t iezeren gerdien. Rillerig bedèenkt e zich dat, al is de Noordenwiend inmiddels gaon liggen, ’t hier net zo kold is as an Toekie. En net zo grauw en gries.
‘Woj mij wel eempies hölpen madenboer in ruste? Dan klum ik der op!’
Hij wacht tot Harm een kommegie van zien haanden mak, zet zien linkervoete der op en springt smu op de raand. As e der bovenop stiet, reikt e zien haand naor d’olde man en trekt hum naost zich.
Tegen menaar anezeten kiekt ze naor de veugels die van Oost naor West Berlijn vliegt. Ze wordt niet terogge eflèuten. Ok niet neer eschèuten.
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl
