In gesprek met Waldemar Torenstra en Astrid van Eck over actueel theaterstuk Momentum

Een menselijk gezicht achter politieke macht. In gesprek met Waldemar Torenstra en Astrid van Eck over actueel theaterstuk Momentum

Hoogeveen-De politiek leider van een land en zijn vrouw: hij verkeert in een ernstige politieke én persoonlijke crisis, zij doet alles om te voorkomen dat hij omvalt. Want zijn ambitie is haar ambitie. Of schuilen er onder de idealistische – en ook keiharde – toplaag van de politiek ook andere verlangens? Verlangens die stelselmatig onderdrukt worden omdat ze niet van pas komen als het om macht en het leiden van een land gaat? In Momentum van de succesvolle Nederlandse schrijver Lot Vekemans tonen vijf spelers een menselijk gezicht achter politieke macht. Waldemar Torenstra speelt politiek leider Miro Hofmann en Astrid van Eck is zijn vrouw Ebba Hofmann.

Wie zij die twee mensen die jullie spelen?
Waldemar: ‘Je kan wel aan een soort Bill en Hilary Clinton denken. Een politiek leider die jarenlang keihard heeft gewerkt en al een aantal jaar aan de macht is. En zijn vrouw die hem altijd heeft gesteund en geholpen, ook als hij een aantal vreselijke politieke uitlijders maakt. Miro belandt in een realiteit waarin hij niet gelukkig is, maar wel kost wat kost zijn positie en aanzien wil behouden.’
Astrid: ‘Door de crisis waarin ze belanden, gaan ze allebei steeds meer voor elkaar verbergen. Nemen ze onhandige beslissingen die alles alleen maar erger maken. Hun menselijke onvermogen wordt heel zichtbaar.’

Herkennen jullie die onhandigheid van jullie personages?
Astrid: ‘Ik vergelijk eigenlijk elke rol altijd met mezelf. Bijvoorbeeld de balans tussen je carrière en je gezin. Bij mij slaat die meestal door naar mijn gezin, dat vind ik belangrijk. Maar de juiste balans is een worsteling. Als mijn dochter tegen me zegt ‘je bent er niet’, dan zeg ik ‘maar ik ben een werkende moeder, dat is goed.’ En ondertussen knaagt het toch dat ik er als ik werk inderdaad niet voor haar ben. Bij Ebba slaat de weegschaal de andere kant op. Ze heeft voor haar werk gekozen en is geen moeder geworden. En ook dat knaagt, al lost zij dat op door haar gevoel daarover te negeren.’
Waldemar: ‘Wat ik heel herkenbaar vind, is dat je op een gegeven moment in je leven gewend raakt aan hoe de dingen voor je gaan. Miro vindt zijn macht vanzelfsprekend en die wil hij veiligstellen en behouden. Als ik word gebeld of ik zin heb om weer eens theater te doen na alle film en televisie, dan is het eerste wat ik denk: ‘Ja graag, doe mij maar een stevige hoofdrol.’ Dat waarvoor je hebt gewerkt, wil je graag behouden. Ik had het vroeger al op het strand. Als ik een zandkasteel had gemaakt en naar huis moest, wilde ik niet dat dat zandkasteel kapot zou gaan. Ik denk dat dat heel algemeen menselijk herkenbaar is aan dit stuk. Het gaat over politici, een wereld die ver weg is, maar eigenlijk gaat het over dingen die alle mensen kunnen ervaren zoals de worsteling met de balans tussen gezin en carrière of het willen vasthouden van je positie omdat je daaraan gewend bent.

Wat krijgen we te zien van het politieke machtsspel?
Astrid: ‘De personages spelen voortdurend met macht, ze bespelen en manipuleren elkaar en op een bepaalde manier ook zichzelf. Het interessante is dat je ze nooit op een persconferentie of in de publieke ruimte ziet. Ze zijn steeds met elkaar en hun spindoctor. Eigenlijk steeds in een intieme situatie.’
Waldemar: ‘Je ziet echt de achterkant. De worsteling om overeind te blijven in zo’n hectische wereld van grote belangen, een wereld waarin je niet kunt falen en waarin je eigenlijk nooit ‘zwak’ mag zijn of twijfelen.’

Wat maakt dit stuk voor jullie bijzonder?
Waldemar: ‘Ik denk dat dit stuk laat zien hoe belangrijk het is om verantwoordelijkheid te nemen voor de gevolgen van jouw ideeën en gedragingen. Zowel op maatschappelijk niveau als persoonlijk. Mijn personage vindt dat lastig. Hij kan niet volmondig ruimte maken voor anderen en verantwoordelijkheid nemen voor zijn aandeel in de positie van zijn vrouw.’
Astrid: ‘Een belangrijk thema is de verhouding tussen mannen en vrouwen. Het is heel makkelijk om mannen de schuld te geven dat vrouwen nog altijd minder aan de top werken, minder verdienen, vaker voor de kinderen zorgen etc. Maar het gaat niet over wie er schuldig is. Het gaat niet over ‘arme wij’ en ‘het is jullie schuld’. Gelijkheid – niet alleen die tussen mannen en vrouwen, maar voor alle mensen die minder goed gehoord worden – is uiteindelijk de verantwoordelijkheid van iedereen. Als je het voor iedereen beter wil maken, dan moeten we allemaal veranderen, ruimte geven en ons inzetten. En dat begint al in de relatie die je hebt met je partner. Dat vind ik een heel helder inzicht.’

Foto’s: Fotograaf Piek