Een beetie verliefd
Even van vrouwe tot vrouwe hè! En aj nou een keerl bint, slao dit begunstukkie dan mar even aover. Is beterder veur iederiene. Za’k oe zo vertellen waor aj zo dommiet umendebij begunnen mut. Want dit is niet veur oen ogen bestemd. Umdaj ’t waarschijnlijk gewoonweg niet snapt en umdaj ok nooit niet goed luustert. NEE! NOOIT NIET! En ik heur oe noe al zeggen: Twei keer negatief is positief. Die tekst van oe klopt ja van gien kaanten. Ja, ja, dat is zekers waor. Mar in dit geval is twei keer negatief gewoon mar ien keer positief. En niks aans. Za’k oe zo vertellen hoe of dat zit. Dus! Lees vanof hier mar mit heur. Ieje! Keerl! Doen postzegel!
‘Hé Baosie, weej wat mij wel makkelijk toe liekt?’
De Baos & Ikke fietsten mit zonder jasse aover ’t fietsepad langes de Alteveerstraote. De narms nog verbroend van ’t mooie weer van de ofgeleupen maonden. Wij hadden een zomer achter de rogge waorin wij meer zunne uren hadden dan normaal espreuken in de tropen in viefenhalf jaor tied. Al waren oonze tuunstoelen der inmiddels vandeur ekuierd mit de parasols onder de armleunings eklemd: ’t Bleef nog steeds aangenaam naozomerweer.
‘Een trekhaoke onder de auto!’
’t Was der uut veurda’k der arg in har. Zoas zo vake gebeurt bij mij. Miestal zeg ik iets en pas daornao dèenk ik nao. Mar noe was ter een redelijke reden veur mien rappe opmarking. Ik zagge namelijk d’iene nao d’aandere auto an oons veurbij broezen mit fietsen achterop. Op slag zag ik oneindig veule kaansen veur mij op ‘t fietsepad liggen. Dat zul ja prachtig mooi en haandig weden. Wij mit oonze stalen rossen naor Grunnigerlaand, Twentelaand en naor Frieslaand. Umme de boel daor as echte Scouts te verkennen en te onderzuken. Mit zonder Scoutfit dan hè? Daor hol ik nie zo van. Van dat gifgrune goed. Intied keek ik even goedkeurend naor mien eigen outfit van die dag en veegde een keer tevreden aover mien legergrune 7/8e dreikwartbroek.
‘Doefie! Weej wel hoe duur dat is umme zo’n ding onder de auto te laoten zetten?’
De Baos keek mij an asof ik zojuust mien zojuust ewunnen miljoenen in de Postcode Loterije terogge gaf an Linda de Mol. Zonder eerst mit hum te aoverleggen.
‘Mij donkt! Wij kunt bèter een auto kopen waor as ter al ientie op zit! Dat is goedkoperder.’
Mit a’k een bliende van mien blode narm of mepte, vreug ik mij of waorumme een aandere auto kopen goedkoperder was. Hij ok altied mit zien vrumde beredenerings. En ikke ok altied mit mien goeie ideeën.
‘Wij kunt wel even bij Gerben kieken!’
Ik har alweer spiet da’k der aover begund was. Hoezo even bij Gerben kieken. Veur een aandere auto? Der mankeerde toch zekers niks an oons eigen exemplaar. Oonze auto was hielemaolt compleet, zo dochtte mij. Op een trekhaoke nao. Mar dat betiekende toch niet dat ik vund dat hij metiene mar een aandere auto anschaffen mus. Ik kun ok gauw niks meer zeggen.
Veur de ingang van ’t Kremersdieke stapte hij van zien fietse of, keek van links naor rechts, van veuren naor achtern, van boven naor beneden, stapte weer op en fietste ’t lange fietsepad op. Hij har de sjors der gelieks goed in.
Oeh gojje, dacht ik bij mijzölf. Hij en dit plan gungen noe echt volledig de verkeerde kaanten op. Stillegies zette ik de achtervolging in en dreide mien snelheid snel een taandtie hogerder. Asof ik Lewis Hamilton was die in een leste poging prebeerde Max Verstappen veur te blieven. Wat negen van de tien keer niet lukt. Net as ‘t mij ok nooit ooit lukt umme de Baos veur te blieven. Op de fietse dan. Mit goeie ideeën blief ik hum vake wel veur trouwes. Dat dan weer weh. Soms.
Bij Autobedrief Martens anekomen dreide hij zien fietse ’t terrein op en zette hum tegen de mure van ‘t kantoor. Der stund een lange regel auto’s zo wied aj mar kieken kunden. De keuze is reuze, zag ik. Mar wel een dubieuze, dacht ik.
Belangstellend leup mien postzegel achter een paar auto’s langes. Kiekend naor een schier exemplaar mit een knoppe achter de konte.
‘Hoe viej dizzend?’
De Baos was stille blieven staon veur een grieszilvern auto die verleidelijk naor hum lonkte, mit zien glimmende koplaampen. Lieftallig knipoogde e naor mien kooplustige keerl. De butenspiegels zweiden, as een paar schaarsgeklede dames op de wallen enthousiast van veuren naor achtern. Asof ze hum wenkten. Ik kan ’t mij verbeeld hebben heur, mar volgens mij lachten ze mij daorbij nog stiekem uut ok.
‘Neem mij’, heurde’k ‘t grieszilver fluustern.
Uut ’t panorama dak wapperden duzenden harties, die regelrecht op heur doel of vleugen. Ze umarmden en verwarmden. Verleidden en misleidden. Oeh gojje! Alarm!
Intied keek de Baos smachtend naor de dikke bumper asof e zien keus al emaakt har. Dit gung écht goed de verkeerde kaanten op. Hij was verliefd. En niet zo’n klein beetie ok.
Iniens was ik der van aovertuugd da’k ’t op nemen mus tegen een metalen tegenstaander. Ientie die jongerder was dan mij. En die minder eleupen har. En ientie die minder zeup. En ok nog ies goedkoperder was dan mij én een neie trekhaoke samen. Had dat vale ding mien ondergang soms al bepaald? Ik vuulde mij vaneersten as Max en Lewis tegelieke. Wie gung dit gevecht winnen? Wie zung vanaovend ’t Wilhelmus?
Zenuwachtig potste ik an mien rooie bulte op mien narm.
‘Dit meen ie toch niet serieus?’
Geïrriteerd slèuk ik mien verlies vurt.
‘Nou??? Wat wordt ’t nou?’ daagde ik hum uut.
Lachend keek e mij an asof mien woorden totaal gien indruk op hum maakten en net as oonze tuunstoelen en parasol vurt ekuiderd waren. Deud nog een stappie naor veuren en bestudeerde de zwartstoffen bekleding en ‘t virtuele dashboard. Mit zien blik gelukzalig ericht op ’t grieze gevaor streelde hij vervolgens liefdevol aover de motorkappe. Ik vuulde mij inmiddels een figurant in een slechte soapserie. Goeie tieden, slechte tieden of zo. Waorbij hij speulde in de goeie en ikke in de slechte tieden. Mien rol was bepaald.
‘Hej ze alle veierntwintig nog wel rechtop in ’t krattie staon?, zee ik bits. ‘Ik heb ’t allent nog mar aover hoe haandig een trekhaoke is en wij hebt al haoste een aandere auto?’
‘Hoezo … Ie hebt ’t aover hoe haandig een trekhaoke is en koopt oons een neie auto. Ie gungen lest toch ok naor de HEMA umme sokken te kopen en koomt terogge mit een neie jurk. Dat is toch precies ‘t zölfde?’
En dát bedoel ik nou beste mèensen. Want ja! Ieje! Keerl! Doen postzegel! Ie luustert ja nooit. NEE! NOOIT NIET! En ja. Zuuk zölf mar lekker uut hoe of dat zit mit twei keer negatief is positief.
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
yvonnebijl.nl
