Ingezonden brief: Man 65 staat in de kou bij Bethesda Hoogeveen

Vorige week zaterdagavond 8 januari, rond een uur of 9 in de avond, werd ik gebeld door mijn moeder. Ze was compleet in paniek en vertelde dat ze voor het Bethesda stond met mijn vader (65). Hij had helse pijn in zijn buik en ik hoorde hem op de achtergrond kreunen en kermen van de pijn. Ze gaf aan dat ze niet naar binnen mochten, omdat ze geen afspraak hadden gemaakt. Mijn ouders zijn veel in het buitenland, wisten wel van het feit dat de spoedzorg in Hoogeveen veranderd was, maar hebben in de paniek zich vooraf niet ingelezen.

Rectificatie van ingestuurde brief twee weken geleden

Mijn vader is een grote man, klaagt nooit en gaat altijd maar door. Dat mijn vader zelf ook schrok blijkt wel uit het feit dat hij tegen mijn moeder heeft gezegd dat ze hem direct naar het ziekenhuis moest brengen, hij vreesde dus zelf ook dat er iets helemaal mis was. Daar aangekomen werd de deur niet opengedaan. Mijn moeder moest een nummer bellen om een afspraak te maken. Dit lukte niet met haar buitenlandse telefoonnummer. Toen heeft ze mij gebeld. Ik ben samen met mijn man in de auto gesprongen en heb onderweg het 0900-1120 112 nummer gebeld. Of het door de paniek kwam of angst dat weet ik niet, maar ik kreeg het niet voor elkaar om de juiste persoon aan de lijn te krijgen.

Bij het ziekenhuis constateerden wij ook dat we niet werden binnengelaten. Er kwam een beveiliger bij de deur die riep dat we moesten bellen. Ook na herhaaldelijk aangeven dat het niet lukte en dat iemand mijn vader snel moest helpen, werd er aan onze oproep geen gehoor gegeven. Ondertussen belde mijn man 112. Degene van de alarmcentrale regelde dat mijn vader na een half uur in de stromende regen te hebben gestaan, binnen werd gelaten bij de huisartsenpost. Daar binnengekomen kregen we er eerst nog flink van langs van de beveiliger. We mochten om corona natuurlijk niet met teveel mensen naar binnen. Wij waren druk met het ondersteunen van mijn vader, omdat hij door de pijn slecht liep. Mijn man is snel naar buiten gegaan. Ik moest ook weg maar wilde bij mijn moeder blijven om haar te helpen uitleggen wat er aan de hand was. Dit mocht.

Mijn vader moest overgeven van de pijn en eindelijk kwam er een huisarts. Ik snap dat het handig is dat zorgverleners niet in de stress schieten, maar tot die tijd had nog niemand iets gevraagd of gecheckt of mijn vader in gevaar was. Misschien zagen ze dat het niet zo was, maar wij waren nog steeds in de veronderstelling dat er iets verschrikkelijk mis was. Ik denk, maar dat is een aanname, dat de huisarts op de hoogte was van hoe we binnen waren gekomen, want ik vond hem uitermate ongeïnteresseerd. Hij onderzocht mijn vader, maar zei geen woord. Verliet het kantoor en kwam terug met een spuit, zonder iets van uitleg of een verklaring. Hij dook in zijn computer en begon te tikken. Ondertussen verging mijn vader nog steeds van de pijn. Hij verwees ons door naar Emmen. Mijn vader in de auto bij mijn zus, maar bij Hotel Hoogeveen ging het niet meer. Hij had teveel pijn om een half uur stil te zitten in de auto. Ondertussen was er bij Bethesda een ambulance aangekomen. Het is tot nu toe een raadsel hoe die daar terecht is gekomen voor mijn vader, want dit was bij ons gesprek met 112 niet ter sprake gekomen. Toen mijn vader aankwam in Bethesda en overgedragen zou worden aan de ambulance, was er nog een heel gesteggel binnen met de mensen van Bethesda. Nog steeds had mijn vader zoveel pijn en nog steeds ging de discussie over coronaregels, afspraken maken. Veel woede kwam boven. Het feit dat je niet gehoord wordt en dat zorgverleners zich druk maken over geldende regels en protocollen geeft zo’n ontzettend gevoel van onmacht. Hadden ze ons maar rustig uitgelegd dat mijn vader niet ter plekke zou bezwijken, dat ze naar hem zouden kijken, ervoor zouden zorgen dat hij op de juiste plek terecht zou komen. Nee, dat er geen afspraak was gemaakt was het hoofdonderwerp.

Het Bethesda is niet meer wat het geweest is en dat zullen we moeten accepteren. Mijn ouders zijn nu goed op de hoogte van wat ze moeten doen in een noodgeval, maar wat ons het meeste steekt is dat er blijkbaar een volwassen man in de regen gelaten kan worden om te kermen van de pijn, dat er binnen zorgverleners zitten en dat er niks gebeurt. Wat als mijn vader dit op de Hoofdstraat was gebeurd en er loopt een zorgverlener langs, die checkt hem dan toch ook even op of het levensbedreigend is en verwijst hem dan naar de juiste plek? Of wordt er dan ook gebeld met een 0900 nummer. Ja, mijn ouders en iedereen die een huisarts wil zien in de avonduren of weekend moet het 0900 nummer bellen, maar breekt nood niet wet? Mijn vader was niet aanspreekbaar, was aan het zweten, braken en schreeuwen van de pijn. En daar zit de enorme frustratie. Dat er mensen in de buurt zijn die snel kunnen checken of er sprake is van een levensbedreigende situatie en die zich letterlijk verschuilen achter het veiligheidsglas met hun regels en protocollen. Daar slaan ze de plank even helemaal mis volgens mij. We moeten maar accepteren dat we voor acute zorg niet meer in de buurt terecht kunnen, maar doe ons alsjeblieft wat meer begrip en empathie voor de mensen die hiermee nog niet eerder in aanraking zijn geweest en in paniek de dichtstbijzijnde dokter zoeken!

De mensen van de ambulance en de medewerkers van Schepersziekenhuis in Emmen hebben heel goed en vriendelijk voor mijn vader gezorgd. In de ambulance heeft hij flinke pijnstilling gekregen, waardoor de rust wederkeerde. Hij is helemaal onderzocht en is weer veilig thuis. Ik maak me zorgen om de dag dat iemand, die ook niet op de hoogte is van de regels, op de stoep van Bethesda bezwijkt. Ik snap ook dat het voor de zorgverleners lastig is, want iedereen vindt zijn eigen situatie spoed en natuurlijk moeten we ons aan de regels houden, maar er is ook nog zoiets als gezond menselijk verstand en dat was deze.