Boompie frosseln
Tjonge jonge jonge. Wij hebt hum ok staon heur. Oonze fan-tas-tische karstboom. En ik zal oe vertellen. Dit is de leste, mar dan ok echt de ALLERleste keer daw een echte ekocht hebt. Want wat he’k der weer een wark en een ellende mit ehad. Ikke ja. Krege der zowat een zenuwinzinking bij man. En nou woj zekers wel weten waorumme, of niet. Nou: Hol oe vaste. (Ik wol dat ik dat ok mar edaone had).
‘As ie nou die boom optuugt, dan slinger ik de verlochting veur thuus umme de hegge.’ De Baos stund veur mij mit een grote bosschoppentasse in zien haanden, waorin een paar lange lochtstrengen zaten. Vleden jaor zorgvuldig deur humzölf operold en daornao operuumd. Wat heeeeel goed was. Want as ik ’t edaone had, ha’k alles zonder pardon uut de struken eraomd en in een puute eflikkerd. Ik weet echt niet wat dat is heur, mar karstversiering warkt bij mij altied averechts op mien goeie humeur. Ik worre der haoste agressief van jong. Hebt jullie dat ok? Of bin’k de ienigste soms.
‘Is goed mien jonge’, antwoordde ik. Niet bijster enthousiast. Ik leupe naor oonze muziekinstallatie en stemde of op SkyRadio. In de haop dat ’t beluustern van karstliedties mij in de juuste stemming zulden bringen.
Wij hadden oonze denneboom inmiddels in een grote rieten maande ezet in de tippe van oonze huuskamer. Op ’t prieskaortie stund dat ’t een ‘fijnnaaldige’ spar was. Nou! Ik zal oe vertellen. Ik had binnen twei seconden spiet da’k dit exemplaar miteneumen har. Die naolden waren niet bepaald fien te numen. Ze prikten en stikten mij verniendig in mien haanden en enkelt bleven der zölfs rechtop in staon. Waordeur der vuurrooie bulties ontstunden, die stuk veur stuk allerbarstens begunden te jokken. En ie weet wat ze zegt toch? Jok is arger as piene. Mar dat zegt allent die mèensen die op dat moment gien piene of jok hebt, volgens mij.
‘Domme! Wat een klereboom!’, beulde ik. ‘Ik kan hum nog gieniens anraken man! Laot staon versiern.’ Stikkelig krabde ik mij ofwisselnd an mien rechterpolse en linkerhaand en an mien linkerpolse en rechterhaand.
Net veurdat e de deure uut leup, mieterde de Baos een paar neie warkhaansen mien kaanten op. Mit een: ‘Doer ie die dan mar an. Ik pakke wel een paar aandern’, marcheerde hij naor buten.
Onrustig begunde ik mit mien jaorlijkse klussie. Ik kende mijzölf mar al te goed. Hier ha’k ja nooit zin an en dan derbij, ik had der ok gien geduld veur. Nog nooit ehad ok. Ik haalde de lochtsnoeren uut de duuse mit karstspullen en kwakte ze aover de lege boom. Mit de grote haansen wied aover mien haanden etrukken kun’k ok weinig aans.
Jingle Bell Jingle Bell Jingle Bell Kwak, Jingle Bell Gooi and Jingle Bell Mooi neuriede ik brommend veur mij uut.
Aah! Dat schöt gelokkig lekker op, dacht ik bij mijzölf.
Daornao was ’t de beurte an de karstballen. Jammergenogt kreeg ik die der niet zo makkelijk in, mit die joekels van kolenschöppen an mien haanden. Volgens mij had de Baos die reusachtige gevaortes van Ellert en Brammert esteulen. Geïrriteerd gooide ik ze in de baanke en en begunde wat te tiebeln mit de metalen haokies die a’k elk jaor uut de ballen trekke, mit a’k de ballen uut de boom trekke.
Zo veurzichtig a’k mar kun, hung ik de versiering iene veur iene an de takken, preberend de naolden te ontwieken. Umme de intense jokexplosie te bedwingen, schuurde ik umme de paar seconden mit de achterkaanten van mien haanden langes de achterkaanten van mien spiekerbroek. Toen a’k nao een kwartiertie of zo alle ballen in de boom ehungen har, bedacht ik mij ineersten da’k hum ok nog water geven mus. Ik was in mien haost vergeten da’k een boom mit kluit ekocht har. Vergimme nog an toe!
Vanuut mien ooghoeken zag ik de Baos veur ‘t huus opgewekt zien doem opstikken. Zien butenklussie gung hum vaste bèter of dan mien binnenklussie.
Bliede dat mien karstwark der haoste op zat, leup ik richting barging, haalde mien bloemengieter veur de dag en vulde hum mit lauwwarm water.
Mit a’k mien gieter via een wat duustere en ondudelijke plekke leeg schunk, zag ik ’t der mit dezölfde gaank van de onderkaanten weer uut lopen. In de vorm van vies, smerig modderwater. ’t Stroomde mit gaank de kamer in. Ik schrökke mij warkelijk waor kepot. Dat snap ie wel dèenk. Óf die ummer die der umme toe zat was lek. Óf ik had ‘t der finaal naost eschunken.
Mien legale versierder kwaamp mit een lege tasse de kamer weer in open, legde hum op de taofel en keek mij verbaosd an.
‘Giet ’t een beetie mit oe mien doefie?’
As was ik Max Verstappen in een nek-an-nek-race mit Lewis Hamilton vleug ik hum veurbij. De kamer uut. Umme een paar dreuge baddoeken te griepen van ‘t wasrekkie. Terogge ekomen pleurde ik ze op ’t lange, zwarte en natte spoor dat op oonze parketvloere eleupen was. De vieze bende verspreidde zich rap in de richting van oons vloerkleed.
Op een schienbaar dreug plekkie plofte ik op mien knienen neer en begunde as een wilde gek de rotzooi op te deppen. Mieterdag! Wat was een liter water veule as ie vol zat mit zaanddrek.
‘Meine Gute! Dat ding is lek’, krijste ik. Ik dweilde en dweilde mit de kraane lös. Zo leek ’t mij toe. De Baos stund der bij en keek der naor. Deud niks. Zee niks.
Toen a’k de mieste bende operuumd har, beurde ik de maande een beetie op umme der een dreuge doek onder te leggen. Ter bescharming van oonze holten vloere. Goed idee ok. Mit zo’n bomvol versierde boom in een topzwaore maande mit natte grond. Ik wiebelde hum wat van achtern naor veuren en van links naor rechts. De boom vund die polonaise an zien lief vermoedelijk niet zo barre mooi óf hij wol mij even knuffeln, want ineersten batste e bovenop mien rogge. Deur ’t onverwachte gewicht verleur ik mien evenwicht en duvelde veuraover. Tientallen scharpe naolden prikten in mien lief as wörd ik deur twintig acupuncturisten in ien keer behaandeld. Een stuk of wat goldkleurige karstballen rolden en tolden mij tegeliekertied umme de oren. ’t Geluud van brekend glas versplinterden in ien klap de restanten van mien vredige karstboomgedachte. Verbluft en versuft bleef ik liggen … niet tot naodèenken in staot.
‘Oehhhhhh … !’ bèulde de Baos mit hij de boom bij zien kladdentakken greep en rechtop zette. ‘O maj. O maj toch. Wat hej der weer een bende van emaakt. Mar eh … aj zo graag frosseln wilt, hoej dat toch niet mit die arme boom te doen!’
Vanuut mien benarde positie beurde ik mien kop op. Aoverzag mien slag bij Waterloo en maakte de belangriekste beslissing ooit: Veur mij nooit gien ECHTE karstboom meer. Of misschien wel hielemaolt nooit gien karstboom meer. Ok gien nepperd.
Fijne feestdagen allemaolt. Vergeet veural niet te lachen en blief gezond!
Nou, moi hè!
Yvonne Bijl-Hooijer
Oh ja!! Mooi neigie!
Vanof woensdag 20 december is ‘t neiste boek van ‘De Baos & Ikke’ te koop, via
Gerans Hoogeveen;
Monre Woondecoratie in Hollandscheveld.
