Aly Bruins: We zijn opgevoed met het idee dat je niet alleen voor jezelf op de wereld bent

Hollandscheveld _ Aly Bruins zit al een poosje in de redactie van Pr8veld, maar iedereen kent haar natuurlijk als de vrouw van Gert Bruins, de Hollandscheveldse huisarts die in 2008 plotseling overleed. Daarnaast vervult Aly diverse maatschappelijke functies, ze heeft jaren in de bezwaarschriftencommissie van de gemeente Hoogeveen gezeten, is bestuurslid van de dorpscoöperatie HollandscheveldVerbindt en zit voor de tweede keer in het bestuur van het Anker.

Aan de lange tafel in de huiskamer kijken we naar een enorme boekenwand. Dat is alvast duidelijk: We hebben met een lezer te maken! Maar daarover later meer. Waor komp Aly eigenlijk vurt?
Ik ben geboren in Leeuwarden en daar hebben we vier jaar gewoond. Toen verhuisden we naar Dordrecht en na de middelbare school ging ik naar Amsterdam. Later heb ik samen met Gert in Enschede en Almelo gewoond, omdat hij daar zijn huisartsenopleiding moest voltooien. We hebben drie dochters. Eén woont in Amerika en de andere twee in Rotterdam.

We zijn uiteindelijk in Hollandscheveld terechtgekomen omdat we daar in een huisartsenpraktijk konden werken. Dat Gert een echte dorpsdokter was, daar kom je pas na jaren achter, want we hebben nooit anders geweten. Maar het was hem op het lijf geschreven.

Het leven in een dorp was in het begin heel erg wennen. Het moeilijkste was, dat er zo op je gelet werd. Ik heb het niet prettig gevonden dat sommige mensen tegen ons opkeken.  Als Gert geen huisarts was geweest, waren de ogen waarschijnlijk niet zo op ons gericht geweest. Ik was gewend aan de anonimiteit van de stad. Mijn kinderen hebben het ook niet altijd makkelijk gehad . Het waren de kinderen van de dokter. Dus dan ben je anders. Ik vond vroeger de sociale controle niks, maar ik zie nu de positieve kanten. Dat komt ook door de individualisering van dit tijdperk en dan is het leven in een dorp een warm bad. Gert zei altijd dat hij hier nooit meer weg zou gaan en daar kreeg ik het vroeger wel eens Spaans benauwd van. Nu zou ik ook niet meer weg willen..

Aly heeft rechten gestudeerd. Op latere leeftijd heeft zij deze studie afgerond. Waarom de belangstelling voor deze studie?
Ik had op de middelbare school de talenkant gekozen. De exacte vakken lagen mij niet, maar ik had graag kinderarts willen worden. Ik heb nog een blauwe maandag de opleiding voor diëtiste gedaan, maar daar was ik al snel klaar mee. Lag niet aan de opleiding, maar aan mij. Ik kwam toevallig een keer op de rechtenfaculteit op de VU (Vrije Universiteit) en dat voelde goed. Ik ben gestopt met de studie toen we naar Enschede gingen en heb jaren later de opleiding afgemaakt.

Heb je veel profijt gehad van je rechtenstudie?
Concreet niet zoveel. Maar het past heel goed in mijn manier van denken. Ik houd van puzzelen en dingen oplossen. Logisch nadenken. En natuurlijk mensen helpen, die een juridisch advies nodig hebben. Vaak alleen maar om hun de weg te wijzen. Ik ben drie maanden voordat Gert overleed afgestudeerd. Mijn schoonvader was een maand daarvoor ook overleden. Het kostte meer dan een jaar om alles af te wikkelen. Dan begint de leeftijd een rol te spelen en hoef je niet eens meer te denken aan een baan. Ik zat toen al in de bezwaarschriftencommissie en dat was genoeg.

Je bent nogal maatschappelijk betrokken. Je zit in het bestuur van de dorpscoöperatie, van het Anker (vroeger al en nu weer), je zat in het bestuur van het plaatselijk belang. je hebt in de bezwaarschriftencommissie van de gemeente Hoogeveen gezeten en je bent vrijwilliger bij het Taalhuis. Wat is je drijfveer?
Die betrokkenheid komt door mijn ouders. Zij deden ook altijd van alles naast hun gewone werk. We zijn opgevoed met het idee dat je niet alleen voor jezelf op de wereld bent. Ik heb wel mijn best moeten doen  voor een eigen leven naast het gezin en de praktijk. Maar dat is gelukt. Het was moeilijk omdat wij in het begin nauwelijks vrije tijd hadden. Ik gunde het mijn man dat hij optimaal daarvan gebruik maakte. Want wij hadden gekozen voor dit werk. Dat werk ging over zieke mensen. En die gaan uiteraard altijd voor. Ik ben geen feministe, maar op een gegeven moment was ik er klaar mee. Met keiharde afspraken hebben we de vrije tijd verdeeld. En toen kon ik een uurtje tennissen en voor de eerste keer in het bestuur van het Anker gaan.

Als we kijken naar de boekenkast, dan kunnen we vaststellen dat je van lezen houdt. Wat lees je graag?
Ik ben gek op thrillers.  Boeken over geschiedenis en politiek, biografieën, altijd goed. Maar ik ben ook verslaafd aan de boeken van Lucinda Riley. (De boeken van de Zeven Zussen red.) En in sombere tijden, zoals in de coronacrisis, lees ik ook graag een luchtig romannetje.

Heb je nog meer hobby’s?
Bij vlagen doe ik legpuzzels. Breien en haken ook. Ben nu een sprei aan het haken, maar dat is een langjarig project. En niet te  vergeten, mijn hond.  Mijn twee lieve labradors zijn vorig jaar op hoge leeftijd overleden. Na lang nadenken heb ik toch weer een hond. Zo gezellig en zo waaks.

Wat heb je gemist in de Coronatijd? Voel je het als een afgepakt jaar?
Nee, ik heb genoeg gereisd. Terrasjes mis ik niet. Van de avondklok had ik ook geen last. Ik heb een hekel aan winkelen, dus ook geen probleem. Ik probeer zo veel mogelijk de lokale winkels te ondersteunen. Mijn kinderen komen af en toe en dan laten ze zich eerst testen.
Wat ik het meest mis is spontaniteit. Maar ik heb de eerste vaccinatie  inmiddels gehad. Dus dat gaat de goede kant op. Ik vind het wel verontrustend dat in ons dorp veel corona is. Ik snap de jeugd en dat ze vinden dat ze van alles missen. Sociaal contact is zo belangrijk.

Je bent ook vrijwilliger bij het Taalhuis in Hoogeveen. Je begeleidt daar momenteel een meneer uit Algerije. Ook in Hollandscheveld zijn veel mensen die lezen en schrijven in de Nederlandse taal soms lastig vinden. Wat kun je deze mensen aanraden?
Ik heb tot nu toe alleen hoogopgeleide vluchtelingen begeleid. Die mensen zijn niet voor niets gevlucht. Je wordt beroerd van hun verhalen. Het is dankbaar werk en deze mensen zijn heel gemotiveerd. Maar ik zou graag zien dat autochtone Nederlanders de drempel over stappen en zich aanmelden. Het is een moeilijke stap om toe te geven dat je laaggeletterd bent.  Maar het is niet iets om je voor te schamen. Het wil ook niet zeggen dat je dom bent.

Het is zo belangrijk om de taal te beheersen.  De meeste mensen die laaggeletterd zijn, kunnen zich uitstekend redden. Vaak is dat met hulp van hun omgeving. Pas als die hulp op één of andere manier wegvalt, wordt het een stuk moeilijker. Dan merk je pas hoe moeilijk het is om bijvoorbeeld een brief van de gemeente te begrijpen. Of om de weg te vinden op internet. Daar kunnen veel problemen van komen. De mensen die de stap wel genomen hebben, zijn zo blij. Ze zijn onafhankelijker geworden en verlost van het verzinnen van smoesjes. Een hele bekende is: ik heb mijn leesbril niet bij me.
Een leuke bijkomstigheid is dat je als vrijwilliger ook leert van je leerling. En het is altijd heel gezellig.

Foto: redactie Pr8veld