Ingestuurde brief: “Ons land is in gevaar, wat doet u?”

Deze anonieme ingestuurde brief omschrijft de huidige gevoelens van inwoners van de gemeente Hoogeveen over het Covid-19 virus en de gevolgen daarvan op emotioneel en financieel vlak. De brief is geenszins mening van Regionieuws Hoogeveen en is geplaatst om ook aan inwoners van de gemeente mogelijkheid te bieden hun stem te laten horen. Aan vraag naar identificatie van de afzender van de anoniem ingezonden brief wordt niet ingegaan uit privacy overwegingen.

Beste lezer,

Ik schrijf deze brief naar aanleiding van de afgelopen maanden, omdat ik bang ben over de toekomst. Niet alleen van mijzelf, maar vooral voor ons hele land. Toen in maart van dit jaar de pandemie werd afgeroepen, wist denk ik niemand hoe ver de situatie zou gaan. Met ingang van de maatregelen die vanuit de overheid genomen werden, kwamen minstens zoveel goede en liefdevolle initiatieven uit de grond om de komende weken of maanden te overbruggen. Het land werd gevuld met liefde en begrip. De straten stroomden leeg en de #blijfthuis werd trending op de verschillende sociale media. Wat een fantastische reactie van miljoenen mensen. Laten zien dat je er voor elkaar bent, dat je er wilt zijn en kunt helpen waar nodig.

Maar er was ook een keerzijde aan deze periode. Ouderen werden opgesloten in tehuizen en mochten onder geen beding naar buiten. In sommige tehuizen mochten zij zelfs hun eigen kamers niet meer uit om via het balkon met elkaar te spreken. Mensen die mondkapjes opkochten die eigenlijk voor de zorg bedoeld waren en ze tegen torenhoge prijzen verkochten. De overvoorraad van de fabrieken veranderde in luttele dagen in een groot tekort dat niet meer rechtgetrokken kon worden. Mondkapjes van katoen die handgemaakt werden en eerst voor enkele Euro’s te koop werden aangeboden of zelfs werden weggegeven, mocht je bij sommige verkopers ineens het driedubbele neerleggen toen bekend werd dat mondkapjes in het openbaar vervoer verplicht werden.

Stukje bij beetje verdween de liefde, de verdraagzaamheid en het geduld. Begrijpelijk, want niemand had verwacht dat we zo lang in deze situatie zouden zitten. De liefdevolle groepen over Berenjachten en Coronahulp liepen leeg en ontstonden fricties. Niet alleen in Hoogeveen, maar ook in andere steden waar deze initiatieven werden opgezet. Men raakte geïrriteerd en zocht naar uitwegen om met hun frustratie om te gaan. En daar kwamen de dalende cijfers in de IC, dalende cijfers in de besmettingsgevallen. Nét op het nippertje, zullen we maar zeggen. Gelukkig, we mogen eindelijk weer volop naar buiten, op het terras, naar de bioscoop en op visite!

Maar wel op afstand, natuurlijk.. Tijdelijk was het een oplossing, even bijkomen van de strenge regels in een pandemie. Maar helaas, na ongeveer twee weken begonnen de eerste fricties weer. Je mag niet knuffelen, niet met vrienden allemaal op het terras gezellig borrelen en het nieuwe normaal? Dat is toch niet normaal?!

De BLM movement, kwam eigenlijk ook weer nét op tijd. Even wat anders om op te focussen, even iets anders aan ons hoofd. Iedereen wil vrijheid en daar strijden we graag voor in ons land. Oók in Hoogeveen, en terecht! Maar toch is het niet genoeg. Toch is het nooit genoeg. Want binnen no-time waren we terug bij het punt: “We willen zélf meer vrijheid.”

Afgelopen week hebben we dan ook gezien dat deze gedachte in Hoogeveen erg hoog zit. Terwijl in Den Haag de demonstratie voor de vrijheid werd gehouden, die merendeel toch vredig verliep op een zuur einde na, legde een groot deel van Hoogeveen bloemen neer. Bloemen voor onze vrijheid. Bloemen omdat de democratie naar de vernieling zou zijn geholpen. Bloemen om de gemeente te “condoleren”. Door verschillende critici werd al vrij snel aangekaart: “Ons land is in gevaar.”

En ik kan me daar wel in vinden. Niet zozeer om de democratie en of die al dan niet nog overeind staat, maar omdat we steeds meer de langdurige gevolgen gaan zien van de pandemie en de crisis die daar uit voortvloeit. Ik vrees dat we daar nog jaren last van blijven houden. Financieel, maar ook emotioneel. De cijfers van veel gemeenten beamen dat met cijfers van bedrijven die in deze moeilijke tijd al failliet zijn verklaard, individuele mensen die failliesement aanvragen, bouwprojecten die stop worden gezet, enzovoorts. De lijst met financiele gevolgen gaat nog wel even door. Als eerste kijk ik dan naar de gemeente Hoogeveen, waarbij het bouwproject in het centrum tijdelijk is stopgezet. Waarbij een geplande ijsbaan met tropisch zwembad niet doorgaat vanwege financiële problemen. Nee, dat komt niet door de pandemie, maar de situatie zal er ook zeker niet aan bijdragen. Want hoe ziet de gemeente het voor zich als straks óók in Hoogeveen diverse bedrijven hun faillissement aanvragen en toerisme nóg verder terugloopt zoals dit al een aantal jaren daalt? Hoe ziet de gemeente hun inkomstenstroom voor zich als mensen faillissement aanvragen of wegverhuizen uit de gemeente om elders goedkoper te wonen? Nieuwe bedrijven worden al bijna niet gestart vanwege de lage kans op succes. Aan de gemeente vraag ik dus ook: “Ons land is in gevaar, wat doet u?”

Ook aan de overheid stel ik dezelfde vraag. Want in de psychiatrie en andere mentale gezondheidszorg geeft men zelfs al aan dat het tijdens de pandemie té druk wordt om de hulpvragen nog te kunnen invullen. Mensen wiens angststoornissen in deze tijd dusdanig pieken dat zij zich af vragen hoe zij de komende maanden nog door moeten komen, zonder extra hulp want die is er niet. Mensen die hun vrijwilligerswerk maandenland niet hebben kunnen uitvoeren en daardoor noodgedwongen thuis zitten en in depressies raken. En dan hebben we het nog over de mensen die het zonder al te veel hulp in een normale situatie prima kunnen bolwerken. Wat te denken van mensen die écht dringend psychische hulp nodig hebben en dit veelal niet of niet genoeg kunnen krijgen? Dus ook aan u, de overheid, de vraag: “Ons land is in gevaar, wat doet u?”

Maar ook aan de normale mens, de burger, de individuele lezer van de brief wil ik het één en ander kwijt. Na maanden afwachten en horen we dat de cijfers zo erg gedaald zijn, dat er in de afgelopen maand (dus tussen 25 mei en 25 juni) slechts 260 mensen zijn overleden aan het virus (7,4 per dag gemiddeld). Terwijl er in het hoogtepunt (medio 31 maart) 175 mensen op één dag zijn overleden. Sinds die dag gaan de cijfers alleen maar verder naar beneden. Het is toch onvoorstelbaar dat de enige versoepeling die afgelopen persconferentie is aangekondigd is, dat het aantal mensen buiten en binnen komt te vervallen, zolang we maar afstand houden?

Van afstand houden is over de afgelopen maanden gebleken, dat het niet alleen heel lastig is om ook daadwerkelijk te realiseren, maar ook erg schadelijk is voor onze geestelijke gesteldheid. Want dit betekend ook géén nieuwe relaties aangaan, geen kleinkinderen knuffelen, geen trouwerijen met een leuk feest er achteraan en geen borrels of bbq met vrienden. En hoewel dat kleine dingen zijn als je op grote schaal bekijkt, zijn het dingen die actief bijdragen aan de geestelijke gesteldheid van veel mensen. Hoeveel mensen laten we de diepe, donkere put in zakken voor we ons realiseren dat we vrijwillig onze vrijheid hebben opgegeven, onder het mom van een pandemie die nauwelijks nog impact heeft op ons land?

Met vriendelijke groet,
Anonieme inzender.

[os-widget path=”/regionieuws-hoogeveen/hoe-denkt-u-over-de-huidige-situatie”]