Het kerstverhaal anno 2019 (ingezonden stuk)

Ik heb samen met mijn mams (namen bekend bij redactie) zitten brainstormen hoe wij de wereld een beetje beter en vooral “menselijker” zouden kunnen maken. Wij zijn blij en dankbaar dat wij nog samen kunnen zijn. De verzekering beslist en daar kun je het mee doen. Wij redden ons en vinden het goed zo, we hopen hiermee dat het in de toekomst voor een ander beter mag.

ZORGEN MOET JE DOEN, NIET MAKEN..

Alle boeren die staken,
ze willen wat bewaken.
Ze willen wat bereiken,
luister, en maak het niet te makkelijk door weg te kijken.

Mijn gevoel zegt, ga ook staken,
maar daar zou ik op dit moment alleen mijn moeder mee raken.
In plaats van staken schrijf ik het op papier,
een poging om de wereld beter te maken hier.

Vroeg of laat is het iets waar we allemaal aan moeten geloven,
maar het is niet zo goed zoals ze het ons beloven.
Personeelstekort, te weinig tijd, er is geen geld,
sorry mevrouw, maar het komt niet uit dat u nu belt.
Terminale thuiszorg? Dus u hebt nog maar 3 maanden te leven?
wat is er nou mooier dat dan de beste zorg wordt gegeven?
Nederland heeft weer van die geweldige regels,
bedacht op kantoor door die eigenwijze vlegels.
Mevrouw, er zijn nu 6 maanden voorbij,
wij zetten de pot nu even opzij.
Af en toe komt er nog wel iemand langs bij uw bed,
voor de rest ziet u maar hoe u zich met uw kinderen redt.

Ik doe het met alle liefde en het lukt ons goed,
maar het klopt niet, afscheid nemen is wat ik moet.
Waar gaat het heen met deze maatschappij,
deze keuze maakt toch niemand blij?
Waar is de medisch adviseur die even thuis komt kijken?
zelf even komt controleren, dan zal de noodzaak wel blijken.
Met de zorg had ze een goede band, ze waren er lang,
dat ze nu moeten vertrekken voelt voor iedereen heel wrang.

Een vrouw van 60, alleen in haar bed,
die zich zonder hulp van een ander helemaal niet redt.
Per situatie de boel bekijken,
kunnen we in deze wereld dan niet veel meer bereiken?
Een vrouw van 60 waar het alleen maar minder mee kan gaan,
Die vrouw is mijn moeder die ik nooit alleen zou laten staan.

Opnemen is geen optie, dit is haar eigen thuis,
haar spullen, familie, vrienden en eigen huis.
Een leven, zo ineens totaal op zijn kop,
dan volgen we de regels? Hou toch op..
Ik ben dankbaar dat mijn moeder zich niet aan de 3 maanden regel houdt,
is er dan niemand op kantoor die zich dit berouwt?

Wij redden ons zeker en ik zal er staan, elke dag,
ik hoop alleen dat het hiermee in de toekomst voor een ander beter mag!