Kantlijn: wat brengt ons de Hoogeveens christelijke aanpak ?

Toen wethouder Slomp de begroting presenteerde moet hij geweten hebben dat de ijsbaan niet door zou gaan. Desondanks staat volgens PvdA-fractievoorzitter Inge Oosting de investering voor de ijsbaan als post op de begroting 2020-2023 opgenomen. Het college vertoont hiermee op zijn minst slordigheid, wat ik als medefinancier (want belastingbetaler) van onze gemeente niet kan accepteren.

Door Frits Kappers

Een mij bekende lezer (M/V), die om begrijpelijke redenen anoniem wil blijven en die ik daarom met Q zal aanduiden, schreef mij hierover en vroeg of ik als een soort ghost-writer aandacht wilde schenken aan de recentste column van CDA fractievoorzitter Kreuze, getiteld balans-politiek: Christelijke aanpakkers. Omdat ik in mijn jeugd heb ervaren hoe het is om in de hoek te zitten waar de klappen het hardst aankomen heb ik besloten op het verzoek van Q in te gaan.

Het onderstaande is dus een bewerking van wat Q mij schreef, waarbij ik er zorgvuldig naar heb gestreefd om enerzijds identificatie van Q onmogelijk te maken en anderzijds de boodschap van Q onverminderd duidelijk te laten zijn.

Q vraagt zich af hoe Kreuze met droge ogen zelfs maar kan denken te kunnen werken vanuit doctrines uit de tijd van Abraham Kuyper. Het is verbijsterend dat hij niet lijkt te beseffen dat de huidige samenleving in de verste verte geen gelijkenis meer vertoont met die van Kuyper.

Het verhaal van Kreuze gaat volgens Q uit van Mammon, of beter, de god van de marktwerking. Daarmee transformeert hij de “christelijke” politiek die hij zegt voor te staan qua taal en uitwerking tot iets wat nauwelijks nog van liberale politiek te onderscheiden valt. Iedere vorm van maatschappijkritiek ontbreekt en dat terwijl steeds meer mensen een beroep moeten doen op schuldhulpverlening en voedselbanken. Q wijst op het feit dat bij een snel groeiend aantal mensen de vaste lasten te hoog en de inkomens te laag zijn.

In die context komen meer en meer mensen in de knel te zitten. En dat is volgens Q het gevolg van politieke keuzes. De armoede die aan de onderkant gemaakt wordt, is niet iets wat zomaar gebeurt. Het is een keuze om meer en meer subsidies toe te schuiven aan bedrijven. Ook lastenverlichting komt daar structureel terecht. Drie keer raden waar de rekening van deze keuzes wordt neergelegd. Maar daarover heeft de christelijke voorman het niet. Kreuze heeft het (als echte marktdenker) over eigen kracht, verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en (natuurlijk) schuld.

Q maakt een bitter verwijt aan de CDA-voorman omdat hij totale onverschilligheid aan de dag legt met betrekking tot het leed wat de zwaksten in onze samenleving opzettelijk (!) wordt aangedaan. Hij gaat aan hen voorbij. Wil de andere kant opkijken. Hij is geen Kreuzeman maar een blindeman.

Woedend is Q over het feit dat Erik-Jan Kreuze in een eerder blog van zijn hand, als hij aanbiedt om mensen te helpen, hen toch nog wegzet als mogelijke fraudeurs. En wil het CDA hen echt helpen of zegt ze: Tja, helaas, we leven met u mee maar we kunnen niet anders. Dan had u ook maar niet ziek moeten zijn, kwetsbaar of oud. De kans dat het CDA terugkeert van haar hardvochtige beleid is nihil. Ze roept zelfs de landelijke overheid niet tot orde. En dat is een teken aan de wand. Een zeer veeg teken.

In een tweet van mijn (FK) hand heb ik het CDA gevraagd hoe zij de bezuinigingen in Hoogeveen in overeenstemming kunnen brengen met hetgeen is geschreven in Mattheüs 25 vers 45. Prompt werd er op gereageerd dat ik als belijdend atheïst andere argumenten moest gebruiken. Blijkbaar worden sommige christenen niet graag aangesproken op hun beginselen door andersdenkenden. Q is een overtuigd christen en gaat in op de kern van het geloof: God liefhebben en de naaste als jezelf.

In dat naaste zit iets onvoorwaardelijks: radicaal er voor anderen willen zijn. Zonder oordeel (opdat gij niet geoordeeld zult worden). Dat houdt dus een erkenning in van kwetsbaarheid. Ook de eigen kwetsbaarheid. Morgen kan jou ook iets overkomen. Het gaat om de vraag hoe je dan zelf behandeld zou willen worden.

Q (en ik) gaan er van uit dat Kreuze dan niet behandeld wil worden als een mogelijke crimineel die op water en brood gezet wordt omdat hij misschien wel iets misdaan heeft. Maar met oog voor menselijke behoeftes. Het hoeft niet om veel te gaan, maar wel om genoeg.

Mensen hebben behoefte aan meer dan eten, drinken en een dak boven hun hoofd. Ze willen zich kunnen ontplooien, meedoen in en aan de samenleving. In staat zijn hun naasten te bezoeken. Het gaat om dat soort dingen. Uiteindelijk kost het steeds armer maken van de armsten niet alleen veel menselijk leed. Het kost de samenleving ook veel geld aan gezondheidszorg, maatschappelijke zorg, schuldhulpverlening etc. De grens lijkt nu wel bereikt. Ook in Hoogeveen.

De kwetsbaarsten in de samenleving willen helpen en beschermen heeft alles te maken met het willen doen van gerechtigheid. De hele Bijbel is ervan doordesemd. De Bijbel staat bol van maatschappijkritiek. Woorden als eigen kracht zul je er niet in vinden.

Q sloot het verzoek af met de woorden: Gerechtigheid doen is de toetssteen. Het gaat om niks anders dan het doen van gerechtigheid. Niet als een Farizeeër of priester voorbij willen lopen aan de mens in nood. En dat mis ik dus bij Kreuze. Doe ermee wat je wilt.

Naschrift (FK)

Ziek en arm horen tegenwoordig bij elkaar. Wie arm is wordt ziek, wie ziek is wordt arm. Juist bij deze mensen komen de voorgenomen bezuinigingen onevenredig hard aan. Het gaat om opstapeling van ellende en zorgen. Er zijn weinig mensen die maar door slechts een van de bezuinigingen getroffen zullen worden. En dan gaat het al snel om ruim meer dan 1500 euro.

Kreuze maakt niet duidelijk dat hij Hoogeveen wil zien als een solidaire gemeente, waar de lokale overheid zich rekenschap geeft van het feit dat iedere inwoner getroffen kan worden door pech, een ongeluk, ziekte of welke ellende dan ook. Met als gevolg dat een beroep moet worden gedaan op een sociaal vangnet. We mogen niet passief aan de kant toekijken, we moeten verzachting van het leed van de kwetsbaarsten zien als een morele plicht. En als een maatschappelijke plicht omdat een samenleving die uit balans raakt een vruchtbare voedingsbodem is voor onvrede en wantrouwen ten aanzien van de overheid, en daarmee ten aanzien van de democratie. Wie de geschiedenis van de 20e eeuw ook maar een beetje kent, herkent de signalen die alle alarmbellen moeten doen rinkelen.