Schakelproject Treant dankbaar werk

‘Gewoon samenzijn is al genoeg’ 

Schakelproject Treant dankbaar werk

Hoogeveen – Bij Treant Zorggroep zijn veel vrijwilligers actief: zowel in het ziekenhuis als in de verpleeg- en ouderenzorg van Treant. Een van die vrijwilligers is maatje Sonja (38). Zij gaat een paar keer per maand naar Jan (85), bewoner van Treant-locatie Weidesteyn in Hoogeveen. ‘Het klikte meteen.’  

Jan woonde bijna zijn hele leven in Australië. Zijn kinderen en kleinkinderen wonen daar nog. Bij een bezoek aan Nederland kreeg Jan een hersenbloeding. Terugkeer was hierdoor niet mogelijk. Hij is nu verlamd aan één kant, zit noodgedwongen in een rolstoel. Daarnaast heeft hij suikerziekte. In woonzorgcentrum Weidesteyn is hij op zijn plek en krijgt hij alle zorg die hij nodig heeft. Geregeld doet hij mee aan groepsactiviteiten, en bezoek krijgt hij ook af en toe. Maar als je familie ver weg woont, kun je je toch af en toe wat eenzaam voelen.

‘Zoals die zijn er niet zo veel’

En dit bleef niet onopgemerkt bij het personeel. Dankzij het ‘schakelproject’ werd hij gekoppeld aan Sonja. Het klikte meteen bij de eerste ontmoeting, nu een half jaar geleden. Jan wijst geëmotioneerd naar Sonja: ‘Zoals díé zijn er niet zo veel!’ Elke keer als Jan van het personeel hoort ‘Sonja komt vandaag’, dan denkt hij: ‘Hoera, vandaag is het feest!’ Jan was altijd vrijgevochten, hij deed wat hij wil. Nu zit hij in een rolstoel en dat geeft beperkingen. Dankzij Sonja heeft hij wat om naar uit te kijken. Ook geniet hij er erg van als ze haar vierjarige zoontje meeneemt. ‘Ik mis ze wel als ik ze niet zie’, aldus Jan. Wat voor dingen onderneemt hij met Sonja? ‘Gewoon samenzijn is al genoeg!’

‘We zijn echt elkáárs maatje’

Sonja zelf geniet er net zo van als Jan. ‘We hebben altijd leuke gesprekken en lachen graag samen. We gaan vaak wandelen. Soms gaan we samen de stad in, even een broek kopen bijvoorbeeld en daarna een kop koffie drinken. Je krijgt er veel voor terug. Naast de gezelligheid leer ik veel van hem, over vroeger maar ook gewoon omdat hij ouder is en vol levenswijsheid zit. Ik ben dus niet alleen zijn maatje, we zijn echt elkáárs maatje.’

Iemands lichtpuntje zijn

Voor Sonja was het een bewuste keuze om vrijwilliger te worden. Voordat ze moeder was, werkte ze in de zorg. Nu kiest ze bewust voor vrijwilligerswerk: ‘Dat is goed te combineren met thuis. Met maar een paar uur per maand kun je echt verschil maken in iemands leven. Je kunt iemands lichtpuntje zijn en dat is heel dankbaar om te doen.’

Nieuwe vrijwilligers nodig

Leonie Steenbergen is vrijwilligersbemiddelaar bij Treant. Zij en haar collega zien een verschuiving in de zorgvraag. ‘Vroeger lag de focus vooral op groepsactiviteiten. Tegenwoordig zijn mensen individueler ingesteld, er is meer behoefte aan een-op-eencontact.’ Doordat de vraag toeneemt, is Leonie op zoek naar nieuwe vrijwilligers. ‘Wat iemands hobby of ervaring maar is, je kunt altijd iets toevoegen. Of iemand nu wat heeft met muziek, organiseren, tuinieren of met taal. We staan open voor alle ideeën!’ Leonie brengt vanuit haar rol bewoner en vrijwilliger samen, en gaat niet over één nacht ijs. ‘Het moet wel echt een goede match zijn. We gaan ook altijd eerst een paar keer uitproberen om te zien of het wel klikt.’

Leonie zoekt maatjes voor alle bewoners en cliënten van Treant die hier behoefte aan hebben: mensen zoals Jan met alleen een fysieke beperking, mensen met dementie maar ook bijvoorbeeld bewoners in de aanleunwoningen van Treant komen voor een maatje in aanmerking.

Foto: @André Weima Fotografie