Opinie: Opening Verhalenwerf
Mensen en hun verhalen. Je moet ze in hun tijd zien. Dat geldt ook voor organisaties. De bibliotheek is niet louter een droog boeken uitleencentrum meer en een museum is niet meer louter een stoffige verzameling objecten achter glas. Getuige de opening van de Verhalenwerf vrijdag 24 mei, waarbij ik aanwezig mocht zijn.
Duidelijk is dat de bibliotheek meer een soort (educatief) interactief kenniscentrum is. Iedereen werd bij binnenkomst op deze zonnige dag hartelijk welkom geheten met koffie en gebak. Het ijs is gebroken. Ik zag veel mensen en vroeg me al snel wat onwennig af waar komt iedereen toch vandaan komt.? Ik keek de kat uit de boom en maakte enkele praatjes o.m. met een verhalenverteller. Heb je de expositie al gezien werd me gevraagd ? Nee, nog niet, maar op internet al wat gezien, zei ik. Door mijn slechte gehoor en toenemende geroezemoes kon ik helaas al snel niet meer alle gesprekken volgen. Het geklik van fototoestellen op de achtergrond hoorde ik wel en maakte me attent op de komst van Jetta Klijnsma, Commissaris van de Koningin in Drenthe, de hoofdgast die de Verhalenwerf opende in bijzijn van andere hoogwaardigheidsbekleders, waaronder wethouder Erik Giethoorn, die ondermeer het Cultuurhuis onder zijn paraplu heeft. Interessant vond ik vooral de houten stellage van de Verhalenwerf op de achtergrond die verwijst naar een houten werf, wat ik nog graag wilde zien. Dat kan straks toch nog wel, dacht ik bij mezelf ? Eerst het tafelgesprek.
De Tamboer speelde opnieuw een rol in de vorm van de uitgedoste Albert Metselaar, het getrommel van de wethouder en het cadeautje aan Jetta Klijnsma. Onder leiding van de vliegensvlugge en veerkrachtige Serge Vinkenvleugel van RTV-Drenth volgde een tafelgesprek met belangrijke vertegenwoordigers uit de kunst en cultuurwereld w.o. Henk Jonker (Oud Hoogeveen) en de directeur van het Drents Museum, Harry Tupa. Het microfoongeluid liet soms wat te wensen over, voor slechthorenden jammer. Ik bespeurde ondanks de trots en opluchting over het afronden van het project, ook teleurstelling om het verlies van ons museum. Toen de wethouder zinspeelde over het belang van cultuur bemerkte ik wat publieksonrust. Ik heb ook mijn verhaal. Ik heb veel respect voor al het werk wat iedereen heeft verzet om dit neer te zetten. De vrijwilligers, de bibliotheekmedewerkers en andere betrokkenen. Een brede inzet, waarbij iedereen zijn talent heeft ingezet, of dit nou interviewen of organiseren is. Positief vind ik ook de laagdrempeligheid. Iedereen in Hoogeveen kan zijn verhaal (digitaal) kwijt. Van jong tot oud. Niet alleen feiten, maar ook herinneringen, belevenissen, niet alleen gericht op het verleden, maar ook het hier en nu in de toekomst. Zo wordt de historie levend gehouden. Ook is fijn de ruime opzet met houten kisten en de laagdrempeligheid: iedere bibliotheek bezoeker loopt soepel langs de Verhalenwerf die niet alleen met tekst, maar ook met fraaie afbeeldingen en objecten is aangekleed. Van belang vind ik ook dat er meer aandacht komt voor geschiedenis van ‘buiten naar binnen”, zoals het verblijf van Vincent van Gogh in Hoogeveen en invloeden van buitenaf. Dingen veranderen, maar wat in mijn ogen vooral belangrijk moet blijven is het professioneel bewaren van documentatie (teksten, foto’s, archiefmateriaal) door de overheid, zodat die duurzaam bewaard blijven voor het nageslacht en toegankelijk voor onderzoekers, om objectieve geschiedschrijving te verzekeren. Ook minder leuke kanten. Een en ander ligt ook aan de basis voor het conserveren van het materiële erfgoed. Geschiedenis is meer dan ‘oral history’ (methode van wetenschappelijk onderzoek naar het verleden op basis van mondelinge overlevering. Daarbij gaat het om het systematisch verzamelen en vastleggen van individuele herinneringen door middel van reeksen vraaggesprekken) en/of een mooi verhaal.
Door: Ronald Wilfred Jansen
